INTERESSANT!

Wist U dat de Amerikaanse president Franklin D Roosevelt een fanatieke postzegelverzamelaar was? (Net als Mr. Joseph Luns, wiens collectie onlangs in porties bij opbod werd verpatst.)
En omdat de Amerikaanse media indertijd zijn filatelistische interesse breed uitmeette, droeg dat enorm bij aan het populariseren van deze destijds voornamelijke arbeidershobby.
"During his tenure Roosevelt approved personally all the new US stamp designs, a total of 200 stamps, some of which were designed from his personal sketches. Some of the stamps commemorated public holidays and events. Roosevelt appointed James Farley as the US Postmaster general, and Farley increased the number of annual commemorative issues and created other series of stamps, which helped even more to popularize the avocation.^"

Ik heb gehoord dat het tot midden jaren tachtig zo’n 180 postzegelwinkels moet hebben gegeven in Wall Street. Daar is er geen 1 meer van over.
Daarom ging ik in de tweede helft van 2008 in New York op zoek naar het grootste postkantoor van Amerika (en naar verluidt het grootste van de wereld) om mijn postzegelcollectie USA aan te vullen.
Op papier geeft het zelfs een zogenaamd ‘filatelistisch loket’.

Van het interessante art-deco Edison Hotel op steenworpafstand van Time Square, is het een paar minuten lopen naar Madison Square Gardens.

Madison Square Gardens, geopend in 1969, is te vinden boven (!) het Pennsylvania Station op het kruispunt van de 33rd Street en 7th Avenue, en is -zeg maar- de Ahoy van New York, maar dan 2x zo groot qua capaciteit.
 
Buiten stonden de tourbussen van The Jonas Brothers geparkeerd, een boysgroep die die avond een uitverkocht concert zou geven. 
Bij de bus stond een keurige rij fans in line. Fans die om beurten de bus mochten bekladden, onder toeziend oog van een Jonas marketing-official.

Het kolossale gebouw in de stijl van een Griekse tempel met een neo-klassieke zuilenrij – de langste ter wereld – ligt tegenover Madison Square Gardens. Tot voor kort was dit een van de slechts twee Amerikaanse postkantoren waar 24 uur per dag iemand achter het loket zit. Het postkantoor is genoemd naar de US Postmaster general, het James A. Farley Post Office in Manhattan dus.
Tot voor kort, want per 9 mei j.l. ging de 24-uursservice dicht. Het einde van een tijdperk. De sluiting heeft te maken met een ‘landelijke daling van het volume poststukken’. In de lobby bevindt zich inmiddels een geautomatiseerde kiosk voor postzegels, waar je met je creditcard postzegels kunt tappen met elke gewenste waarde-aanduiding.
Ofschoon dus 24 uur open per dag, voor het filatelistisch loket gold dat op die maandag dus niet.
Op dinsdag overigens ook niet, en toen ik op woensdag een laatste poging deed bleek het nog steeds gesloten, terwijl mij elke dag door de klerk van het aanpalend loket toch was bezworen dat het morgen echt open zou zijn…
Enfin, kan dus gebeuren.
(Ofschoon ik met hetzelfde smoesje in Los Angeles, Austin en Miami al eerder was afgescheept… Overigens kan je inmiddels in Austin op telefonische afspraak het filatelistische loket bezoeken, maar dan ook nog alleen op speciale, voornamelijk onmogelijke dagen.)

Ik was uiteraard behoorlijk pissed off en vond het een reden te meer om dat loket met z’n kitscherige roodkoperen lijst eens fors digitaal fotografisch te vereeuwigen.
Het kostte wat moeite om een moment te vinden waarop er niemand door het beeld liep, maar het lukte.
Op precies dat klikmoment voelde ik een hand op mijn schouder tikken. Een Afro-american policewoman in vol ornaat begon mij beleefd aan te blaffen.
"You cannot picture this, Sir!"
"Pardon me? Why not?"
"You can’t!"
"Why not?"
"You can’t!"
"Why not?"
"You must delete your picture!"
"Excuse me, delete? Why?"
"Because you can’t picture the booth"
"Ja hallo zeg, wat is dit voor een gekkigheid? Ik kom godverdomme hier drie keer voor lul naar toe getippeld. Ik ben een postzegelverzamelaar uit Holland -weet je wel-. En ik wil hier nu graag een fotootje van maken voor mijn weblog,
vooral omwege het bordje ‘Opened everyday’ "
"You must delete NOW!"
"No way, miss."
De dame trok onmiddellijk haar portofoon uit het tasje aan haar riem (zo een met een te ruim arsenaal van speeltjes), en riep meteen om versterking:
"Headquarters, assistance please!"
Het moest toch godverdomme niet gekker worden.
Twee extra cops stonden binnen 60 seconden links en rechts van mij. Vervolgens werd ik nog 3x gelast om de gemaakte foto te deleten. Vervolgens werd mijn fototoestel afgepakt, en de foto van overheidswege verwijderd.
Ik wilde nu toch echt wel even weten wat dit voor een idioterie was. Na 5 minuten discussiëren kwam het grote woord er uit:
"9-11, Sir !"
"Pardon me? Nine Eleven?"
"Yes,you are only allowed to picture the ceiling of the building."
"Excuse me, the ceiling? Why not the booth?"
"The ceiling is art, Sir."
Vervolgens beende de sterke arm zich weg om op een ruime afstand mij te blijven observeren.

Een paar straten verder herenigde het gezin Venema zich om de geplande guided bustour te gaan maken. Eigenlijk iets dat ik altijd juist niet wilde doen omdat ik het zo ordinair en toeristisch vond, maar om educatieve redenen vonden wij dit een goed idee voor dochterlief: Another picture of New York.
We kozen een willekeurig vertrekpunt, een straat verderop, en klommen naar boven, naar het upperdeck. Open-air dus, alsof het bovenste dak van de bus is afgezaagd. 


We hadden het geluk dat onze guide een enorme entertainer was, voorzien van een enorme dosis merkwaardige kennis van New York, en een geweldige vorm van humor, welhaast letterlijk en figuurlijk open-air stand-up comedy. Uiteraard werd geïnformeerd waar we vandaan kwamen (New Yorkers willen altijd alles van je weten), en uiteraard is Holland altijd goed voor een paar flauwe grappen over het New York van de Lowlands. En via die kennismaking, en het feit dat de bus nog niet vertrok, kwamen we aan de praat.
Ik vertelde hem over mijn voorval in het postkantoor om de hoek, en vroeg mij en passant af hoe die agenten nou wisten dat ik stond te fotograferen.
Onze gids keek mij aan alsof ik echt een enorme domoor was.
"Everything is pictured here, man, just look around."
Bovendien bevindt zich onder Madison Square Garden het grootste underground station van Amerika met zo’n 30.000 passagiers per uur, en dat is in de ogen van de politie een enorm doelwit voor terrorisme.
Zo had ik het nog niet bekeken, maar zelfs vanuit het filatelistisch loket bezien, kon ik mij daar alleen met hele grote fantasie een idee bij maken.
 
Onze gids wees mij tijdens de rit op een gigantisch aantal publiekscamera’s op dezelfde hoogte als het bovendek van de rondrijbus. Ik had daar nog nooit op gelet, maar ongeveer in elke straat van New York hangt een camera, en op elke hoek van elke straat staat een politieagent. Ik begon er de volgende dag extra op te letten, en bedacht mij hoe volkomen paranoia deze stad eigenlijk is.
Dat 9/11 moet er stevig ingehakt hebben. Check it out. Onderweg maakte ik nog wat illegale plaatjes van de politie.

  
Als je niet wist dat er twee torens hebben gestaan, dan kom je daar in lower Manhattan snel achter. Op zich valt er eigenlijk niks te zien, maar de sfeer is alleszeggend. Je voelt dat daar iets heel raars gebeurd is. Eigenlijk probeert men op allerlei manieren te voorkomen dat je iets kunt zien. Er zien maar een paar points of view, met 0 uitleg.
  Door de plastic bouwzeilen wat weg te duwen kon ik een paar plaatjes maken. Geen politie te zien, dus dat lukte.
Voor de uitleg is er een soort memorial museum wat heel erg de moeite waard is, en dat de sfeer van een holocaust museum ademt, maar dan op z’n Amerikaans. Veel stoffelijke resten en theatrale ruimten met geluidsopnames van het laatste telefoongesprek van die en die etc etc. Indrukwekkend, maar Amerikaans met veel pathos en sentiment. De souvenirshop is merkwaardig genoeg on- Amerikaans bescheiden. Een treffende mini-badge ter grootte van een jasknoop in blauw met twee vierkante gaatjes is snel gekocht.


De souvenirshop in het zeer nabij Ground Zero gelegen kerkje, dat wonderbaarlijk genoeg niks heeft geleden, is daarentegen uitbundig, en de kerk probeert -net als in Lourdes- een graantje mee te pikken van de menselijke ellende in combinatie met een overdreven vorm van patriotisme.

Het summum van sentiment is wel een soort altaar met fotokaartjes van honderden slachtoffers.
Ronduit uniek en onvertoond, is een rijdend wandje met brandweerbadges uit de hele wereld.

En dat de brandweer in New York een hele andere dimensie heeft dan bij Oud en Nieuw in een probleembuurt in Nederland, is evident als je door New York wandelt.
Brandweermannen zijn niet alleen nu ‘brothers‘, maar per definitie helden, zo ze dat al niet waren. En natuurlijk met name die units die op 9/11 uitgedund werden, veelal door unfriendly fire.
Ook dit schitterend geüniformeerde fenomeen, met veel stars and stripes, heroïek vlagvertoon, fantastisch opgepoetste giga rode strijdwagens met vooral veel toeters en bellen, was mij altijd ontgaan, maar brandweer in New York is alom aanwezig en permanent paraat. Let er op.