INTERESSANT!


29.Mar.2024 10:27

Voorlezing VSCD congres Heerlen

oktober 2nd, 2010

Parkstadtheater 20 september 2010, 17.00u

Dames en Heren Aanwezigen,

Bij een van de vorige congressen, in Rotterdam, maakte Joop van den Ende een rake, mooie openingsopmerking bij zijn speech.
Met een kleine variant zou ik daarvan willen maken: als ik nu de zaal inkijk, zie ik dat het niet uitverkocht is, maar het kan uit vanmiddag.
Ik sta hier inderdaad met ten minste twee petten op. Ik betaal aan de Buma, en ik moet er voor zorgen dat de artiesten die ik o.a. aan U verkoop, hun toegestande portie optimaal ontvangen.

HERMAN BROOD IN PARIJS
Toen ik mijn eerste concertje organiseerde met Country Joe (U weet wel die van JC & The Fish) van “Gimmie n F” in de studentensociëteit Diogenes te Nijmegen, had ik echt geen flauw benul van BUMA. Een jaar later, toen ik was overgestapt van sociologie naar rechten, kwam het woord “auteursrechten” wel eens langs. En ik begreep dat je je daar ook in kon specialiseren.
Maar daar had ik zeker geen tijd voor.
Eerst was het tijd voor FEESTEN en BEESTEN!
In de sociëteit kende men het afdragen van Buma helemaal niet. Er werden plaatjes gedraaid als er genoeg publiek kwam en muziek van een bandrecorder voordien. Als er een band optrad kwam het issue Performance Right niet eens aan de orde. Voor het eerst hoorde ik het woord PRS in Frankrijk ergens in 1979 of 80, ik wil er van afwezen.
Ik weet nog wel dat ik 2 dagen op uitnodiging van Arabella Records, het Franse Ariola, in Parijs was, om daar Herman Brood & His Wild Romance te laten optreden in La Place, een oude bioscoop waar tv-opnames gemaakt werden. In ons voorprogramma stonden (jawel!) The Ramones.
De avond tevoren stond toevallig The J. Geils Band in hetzelfde theater voor tv-opnames.
Ik zal U de andere avonturen van die twee dagen besparen, en even to the point komen.

Na afloop van het optreden van Herman Brood meldde zich een meneer in de controle kamer van het tv-programma en vroeg naar de manager.
Ik meldde mij omdat Koos van Dijk het te druk had met heel veel van alles en nog wat. De meneer bleek van de SACEM (de Franse buma) te zijn, en kwam de set-lijst halen. Ik liep naar het podium en trok de setlist van de piano en overhandigde die aan de official.
Hij keek er naar en schudde het hoofd. “Pas suffi
Dope” was niet genoeg voor “Dope Sucks” & “Junkie” niet genoeg voor “Rock ’n Roll
Junkie”.
Ik werd aan een bureautje gezet met een vel voorgedrukt papier van de SACEM en werd geacht en nette speellijst met volledige titels, schrijver en componist te fabriceren.
What a job, en nieuw voor mij. Zo ging dat in Nederland niet.
Het lukte mij met wat heen en weer geloop naar Koos en de kleedkamer om een
mooi lijstje te maken.
De official (die dus de show had meegemaakt) liep met z’n potlood langs de titels en stopte bij een relatief nieuw nummer… waar achter stond “Brood/Brood”. In duidelijk Frans liet hij weten dat hij daar niet mee akkoord ging. Het was volgens hem een nummer van de band de avond tevoren…en niks Brood/Brood. En dat klopte ook, want Brood leende en verbouwde nummers van iedereen om er er meteen een eigen lied van te bakken. (Hij maakte alleen uitzonderingen voor de muzikale helden waar hij respect voor had zoals Mose Allison),

Concerten die ik met of voor Mojo deed werden qua Buma afgehandeld door de
boekhouder van Mojo onder het motte dat regelen wij, ds makkelijker (ik kom
daar straks op terug)

CBC & BASF
Een paar jaar later werd ik plotsklaps manager van Claw Boys Claw, een beetje chaotisch clubje rebellen, met veel optreden en de ambitie om ooit op het label van THE WHO te komen. Grafisch ontwerper en voorzanger Peter te Bos wist precies hoe het label van CBC er bij Polydor moest komen uitzien.
Het halve zwarte zonnetje op een horizon met daaronder de letters POLYDOR kon
makkelijk worden voorzien van twee Mickey Mouse oren, en klaar was Peter.
Dat ging natuurlijk niet door. We hadden wel bij een major aan de Philips-boom
getekend, dus geen bullshit.
Oja, en of we ook nog even het publishingcontract met BASF wilden tekenen “dat hoorde erbij, dat deden alle artiesten voor in de pot om nieuwe bandjes te helpen”. We tekenden almost in the blind. Dat was nog eens nobel & wisten wij veel?

CBC in Parijs
Een half jaar later stonden we op uitnodiging van een overheidsinstelling te Frankrijk in een zaaltje van de Hallen in Parijs om voor ongeveer 20 genodigden, popprogrammeurs en andere belangstellenden drie nummers te spelen.
Onmiddellijk na afloop meldde zich een platenlabel voor een release in Frankrijk: Le Boucherie. No bullshit.
Bij de kleedkamerdeur stond ook nog een netjes in het zwart geklede oudere dame met een ziekenfondsbrilletje en een aktetas.
We dachten even dat de recherche of zo op ons stond te wachten.
Ze vroeg aan een bandlid naar de manager, en de band wees collectief naar mij.
“C-C-C-C-C’est lui Ma-ma-ma-ma-dam!” stotterde te Bos er lekker vet uit.
De mevrouw bleek een beambte van de SACEM te zijn en wilde de setlijst. Dat kon.
Voila. Vervolgens ging ze zitten opende haar aktetas en haalde een chequeboekje te voorschijn.
Pardon?
Ze schreef prompt een cheque  uit van omgerekend naar guldens ongeveer 1250 gulden.
Pardon?                                                            
Of ik even voor ontvangst wilde tekenen…
Nou, maar al te graag.
Maar wat te doen met zo’n cheque?
Ik snelde de Hallen uit naar een restaurant aan de overkant van de straat en belde naar Nederland, naar BASF. (Mobieltjes bestonden toen nog niet.)
“Hans, hoe werkt dat nou eigenlijk als we in het buitenland optreden met Buma en
Publishing enzo?”
“Daar hoeven jullie je helemaal niet druk over te maken, dat gaat allemaal vanzelf,
dat regelen wij allemaal automatisch”
“Ech waar? Oh, dan ist goed, gelukkig maar. Bye.”
Terug naar de kleedkamer voor generaal overleg.
Cheque  cashen was het oordeel. Zo gezegd, zo gedaan en samsam verdeeld over de bandleden.
Nooit meer van gehoord. Oja, toch het voorschot van Le Boucherie moesten we
contractueel aan Polydor afstaan, we hadden namelijk wereldwijd getekend…
Oui, oui, nous ne sommes pas dernier cadavre!

MOJO-deal
Eind februari 2004. Ik word op staande voet door de firma MOJO ontslagen wegens -laten we het maar even houden op- insubordinatie. Twee weken later begin ik een nieuw bedrijf, een week later slaat een bere grote kale man mij op m’n schouder in het urinoir van het Royal Gardens Hotel in London.
“We are going to beat them up, mate!”
“Sorry?”
“Yeh, I know you man, and I want you to promote my client in Holland now, not Live Nation”
Het blijkt de manager van Robbie Williams te zijn, de legende David Enthoven. Ik had m niet herkend, hij zag er een stuk kaler uit dan de langharige hippie die ik ten tijde van Killing Joke in Chelsea op het kantoortje van EG records had ontmoet.
Of ik effe een viertal concerten in de Arena wil doen, d.w.z. een bod wil doen. Mijn zakenpartner eveneens afkomstig van MOJO maakte mij er op attent dat ik die wedstrijd nooit van Mojo kon winnen zonder een deal met de Buma…
“Hoezo?”
“Die hebben een deal met de Buma, dat weet je toch?”
“Ik weet van niks”
“Al doe je hetzelfde bod, dan nog ga je nog de pitch verliezen”
“Pardon?”
Bleek dat Mojo al jaren een korting van de Buma kreeg als grootverdiener/afdrager.
Had ik echter nog nooit van gehoord.
Uiteraard wij als een speer naar de Buma. Met een interessante insteek kregen we een zelfde deal als MOJO.
Kon dat zomaar?
Ja, maar je moest er wel wat voor doen. Alle ouwe-jongens-krentenbrood hadden zo’n deal.
Wist ik veel.

Met Guus de Schouwburgen in
Ik kende van Guus Meeuwis bij het binnenkomen van het TEG-gebouw 1 liedje “Kedeng”, en dat heet niet eens zo.
Of ik eens wilde komen kijken naar zijn stadionshow.
“Ik weet niet of ik dat met mijn popachtergrond wel ga trekken, Marc”
Enfin, ik stond totaal perplex. Dit was eigenlijk net The Stones, wat een productie en
tig keer een stampvol PSV stadion.
Na afloop werd ik aan Guus voorgesteld.
“Kan jij het niet regelen dat ik eens een keer in Paradiso kan optreden?”
“’Tuurlijk, heb jij daar dan nog nooit gespeeld?”
“Kan je niet meteen een hele clubtour doen dan?”
Zo gezegd, zo gedaan. Alles rampetampte uitverkocht.
Overal netjes 7% op de afrekening.

“Kan je ook een theatertour regelen?”
“Tuurlijk Guus”
Met collega Jacco ging ik vanaf de eerste dag van die tour langs de Schouwburgen
om de afrekening te maken, zoals wij dat in het clubcircuit en bij onze eigen concerten met buitenlandse artiesten gewend zijn.
We maakten vrienden hoor.
Ik zie wat mensen nu verbaasd opkijken hier…
Maar zo eenvoudig bleek dat niet te zijn.
Elk theater had, zich verschuilend achter hun zogenaamde uniforme VSCD-voorwaarden een eigen financiële opstelling, en vooral afrekening. Van de face value ging her en der (en vooral vaak) eerst van allerlei kosten af.
Dan de btw, en dan de “AR”.
De wat?
De AR!
AUTEURS-RECHTEN.
7%-10%-roept U maar.
Kon dat zomaar? Hadden we even niet opgelet?

Geachte aanwezigen,
Hierboven in a nutshell waar hem in theaterland de schoen wringt.
Mijn visie is simpel. Natuurlijk is het raar dat er maar 1 organisatie is die die centen, ergo door de sterke arm beschermd, en onder auspiciën van het ministerie van Justitie mag innen. Daar een % voor de organisatie op inhoudt en de rest doorgeeft. Althans dat is de bedoeling.
Maar geachte toehoorders: De rules are set.
Het fenomeen buma is wettelijk vastgelegd en zelfs preferent.
De regels staan in het boekje dat de BUMA elk jaar uitbrengt. Net als de VSCD-regels overigens…
En net als die malle portemonnaie-loze pauze (in vakjargon de “plp”), en niet te vergeten de kortingtoeslag!
Kent U die nog niet? Wordt tijd!
Op pagina 1 van het BUMA-boekje staat zelfs dat men bij de recette ook nog
subsidies, sponsoring en legaten dient bij te tellen. Wist U dat?
Moest het nog gekker worden?
En moet je je subsidie van de Buma of Buma-Cultuur dan ook weer bij de recette optellen?
Of het terecht is dat de regels zo zijn gesteld als ze gesteld zijn, dat is The Big Question van de clubbaas Hans Onno van de VSCD.
Zonder Rita Verdonk te willen citeren.. “maar regels zijn regels en die kunnen niet overal anders zijn”.
BUMA is per slot van rekening in ons geval meestal een stukje verkapte gage van de artiest (als ie zelfs zijn liedjes maakt).
Ons is gezegd dat er bij wijze van uitzondering her en der oogluikend 1 aftrekpost voor gemaakte kosten van de entree afgetrokken mag worden en that’s it.

Wat ik op het voorstel om alleen over de gage Buma te betalen of af te dragen tegen heb, is het volgende.
Toen bij de discussie over de artiestenbelasting Buitenlandse Artiesten onder regie van de nijvere Dick Molenaar er een poot tussen de deur gezet kon worden, werd de basis aanvankelijk ook verplaatst naar de gage.
Vervolgens werd die belasting in de praktijk afgeschaft door nota bene Wouter Bos. Grootverdienende artiesten lopen anno 2010 met het volle pond het land uit. Is dat rechtvaardig? Is dat eerlijk?
Is dat overal zo?
Wat is die gage dan in the end?
Wat de artiest meeneemt, overhoudt etc?
Dat is een glijdende schaal, en straks moet een artiest nog buma bij het theater brengen als ie niks verdient of geld mee moet nemen? Houdt het op de face value van de ticket, the Gross, dan is het voor iedereen duidelijk.