INTERESSANT!

Het nieuws van 10 oktober 2010 (mp3)

Om 08.46 sprak Jane Vickers, de management (American Royalty Management) steun en trouwe toeverlaat, een voice-mail in op mijn mobiele telefoon, met het verzoek haar dringend terug te bellen.
Een uur later werd ik gebeld op de huislijn door kantoorpartner Jacco met de vraag of ik het nieuws al gehoord: Solomon is dood.

Ik belde onmiddellijk Jane terug, en reed met inachtneming van de toegestane snelheid met gezwinde spoed naar het Radisson hotel bij Schiphol.
Dit was al een aantal jaren zijn favoriete hotel, dat hem prima bediende; dit in tegenstelling tot een aantal andere Amsterdamse dure hotels van naam en faam, die hem liever niet zagen komen. Believe it or not.
Daar aangekomen werd ik door de receptie naar de 7e verdieping doorgestuurd.
Jane was met Candy Burke nog op het vliegveld om aldaar allerlei zaken te regelen.
Op de 2e verdieping had Sam Mayfield -sinds 30 jaar de bandleider van Burke- een kamer. Hij wist wat er aan de hand was, maar hield zich stilletjes en afzijdig.
In de suite op de 7e -ingericht als een soort tijdelijk crisiscentrum door Norbert van Universal- kwam het overleg met alle betrokkenen op gang.
Jane en Candy kwamen binnen, nog steeds in een soort shock. Dikke tranen en veel ongeloof. Maar ook geloof.
Niet veel later volgden nog enige Universal officials, waaronder Dijk-project supervisor Astrid.
Ook Paradiso programmeur Jan-Willem was snel ter plekke.
In plukjes volgde de hele Dijk-posse. Zwaar aangedaan en vooral terneergeslagen. Alles zeer emotioneel.
Beslist werd om 3 persberichten te componeren.
Een vanuit de Burke familie (in overleg met de familie in LA en elders in de US), een tweede vanuit De Dijk en een derde vanuit Paradiso en Double Vee Concerts.
Het vervelende was dat een official van Schiphol, in de wereldwijde pers inmiddels als "police-official" aangeduid, de dood had gemeld zonder verdere uitleg, hetgeen tot rare en vervelende telefoontjes met pers vanuit de hele wereld leidde.
Ik werd opeens her en der tot ‘manager’ gebombardeerd, terwijl ik het toch graag in de woorden van Solomon op de hoes van het laatste album wilde houden op "Friend and agent".
Na -tig telefoontjes, waaronder Radio 1, te hebben afgehandeld met de oprechte mededeling "we zijn in overleg en een duidelijk persbericht volgt", konden we rond een uur of vier ‘s middags de droevige bijeenkomst besluiten.
The show must happen, dat was iedereen met iedereen eens. De inhoudelijke kant werd duidelijker, maar zou een prerogatief van De Dijk zijn, e.e.a. in overleg met Candy en Jane.
Een voor mij nieuw begrip werd geïntroduceerd: een home coming. Het concert in Paradiso moest een ‘celebration‘ worden, een feest.
Solomon Burke was als het ware thuis gekomen, bij zijn Heer.
Zo werkt dat in The House of God For All People.

Conform afspraak meldde de meneer van Radio 1 zich mij na zessen en vroeg of ik om elf uur in Hilversum kon zijn, terwijl ik er net een serie files op had zitten. Nee dus.
Dan naar de studio om de hoek in Amsterdam? Gekkie, alsof iedereen in Amsterdam woont!?
De oplossing werd gevonden in een (gehuurd) privé studiootje in Rotterdam waar ik mij netjes op tijd meldde.
"Hallo Hilversum, test". Volgende een korte briefing door de eind-redacteur.
"Straks wordt U door John Jansen van Galen geïnterviewd, het duurt nog even."
Ik: "Zegt U maar jij hoor."
Vervolgens kom John op de koptelefoon en hij legt mij uit dat hij twee nummers heeft gekozen.
Ik werp nog even tegen dat ik betere nummers ken, maar dat mag niet helpen want zijn keuze is king. Ik wist niet dat Burke ook mindere nummers had opgenomen.
Ik: "Ok laat maar. Maar je mag best jij zeggen tegen mij hoor, want volgens mij ben jij ouder dan ik, toch?"
John: "Hoe kom je daar bij? Heb ik een oude stem dan?"
Ik: "Ik dacht dat te weten. Klopt dat niet dan? Ik ben 58, hoe oud ben jij dan?"
John (geïrriteerd): "Zesenveertig!"
Ik: "Ok. Sorry hoor. Laten we maar gewoon beginnen dan."

Als je naar www.radio1.nl/terugluisteren/tijd gaat en daar invult 10 oktober 2010, en bij tijd 23.00, dan kun je een interview terughoren dat John Jansen van Galen voor het programma "Met het oog op morgen" met mij hield n.a.v. het overlijden van Solomon Burke. Het betreffende fragment vind je ongeveer op de helft van het lopende gele balkje, dat je met wat klikken en manipuleren naar rechts kunt duwen.
Lang geleden vroeg ik mij altijd af of zo’n radio-meneer dan de geïnterviewde kende, en hoe zo’n gesprek dan tot stand kwam.
En uit een paar telefoontjes die ik naar aanleiding van deze uitzending ontving bleek maar weer dat meer mensen zich dat afvragen.
Tevens werd mij duidelijk dat dat programma met die eeuwige slottune van Reinhard Mey (www.songteksten.nl/songteksten/59613/reinhard-mey/gute-nacht-freunde.htm) nog heel goed beluisterd wordt, vooral door mijn mede-nachtuilen. Over die toch ijzersterke tune gesproken, vooral dat stukje "und ein letztes Glas im Stehen", daarvan vraag ik mij nog steeds af, wat het nu precies wil zeggen; maar goed, dit geheel ter zijde.
De eind-redacteur had mij ‘s middags willen interviewen, maar ik had hem gevraagd om later terug te bellen, want ik wilde eerst zelf alle informatie hebben om eventuele vragen te kunnen beantwoorden.

Ik had al de gekste vragen gehad. Waarom niet eerder ‘natural causes’ was genoemd?  En of ik het lichaam gezien had? Of er autopsie was gepleegd? Waar hij precies was overleden? In de stoel van het vliegtuig? Of er al een kist was, of er wel zo’n maatje voorhanden was geweest?
Op internet was vooral het anonieme schelden en beledigen ook al begonnen.
Walgelijk, verwerpelijk en regelmatig vroeg ik mij af of dit soort schepsels wel opgevoed zijn?
Bij aankomst in het hotel had ik op de computer van Norbert gegoogled en kwam ik op zo’n 270 internetberichten, toen ik het hotel verliet waren het er al duizenden, voornamelijk overgeschreven van elkaar.

Na afloop van de uitzending reed ik naar huis en dacht nog eens na over die Heer van Burke. 
Een paar jaar eerder zat ik ‘s nachts een keer aan de telefoon met Solomon. We hadden wel vaker van die nachtelijke conversaties over de zin van het leven en zijn oneindige optimisme.
Mijn moeder had een hopeloze longemfyseem en wilde in volle bewustzijn per se dat we haar zouden helpen om het aardse te ontvluchten. Burke wilde dat niet horen.
"That’s not in our hands, that’s up to the Lord. Let’s pray together!"
Ik legde hem uit dat overtuigde heidenen niet kunnen of willen bidden.
"Accepted. let’s pray!", bulderde het vanuit LA door de telefoon, en er volgde een uitgebreid gebed dat eindigde met de geruststellende woorden: "It will all come together, believe me"
Ik vertelde mijn moeder de volgende dag in het palliatief centrum over Solomon zijn gebed. Mijn moeder moest er om lachen. De volgende dag was ze overleden.
Nou was ik dat bidden wel gewend, want aan elke show ging een gebed vooraf alvorens Solomon zijn band het podium opstuurde.
Een aantal malen werd ik in het kringetje dat voor de show gevormd werd ongevraagd ingesloten.
In Nighttown werd zelfs hardop voor het financiële welzijn van de promotor -dat was ik dan- gebeden… Ik lag in een stuip.
Toch makkelijk zo’n geloof.

Foto’s van eigen hand en camera gemaakt tijdens het Gospelfestival in de Bijlmer 2005

Thuisgekomen vroeg ik mij af of die Heer van Solomon nou niet een paar daagjes geduld had op kunnen brengen? Ik kan zo een paar mensen noemen die eerder aan de beurt hadden mogen komen!
Mijn vrouw had de uitzending gehoord en vroeg zich af waarom ik Alexander nou weer zo nodig Prins Pils moest noemen.

foto: Marc Susan uit Weekend 42, 20 oktober 2004

Ik zocht op internet nog even de juiste leeftijd van de interviewer op: 70. Dus net zo oud als Burke.