INTERESSANT!

Als wij van Rotterdam naar Ameland rijden via de A7, dan weten wij na –tig ritjes, dat het plaatsje met die merkwaardige naam WOGNUM zo’n beetje, of misschien wel precies op de helft ligt.
Als je naar links kijkt zie je de megalomane kantoren van wat eens het hart van het DSB-imperium vormde.
Als je naar rechts bleef kijken zag je tot 2004 de fabrieken van JUMBO Nederland BV, met de nadruk op het produceren puzzels en kinderspellen (Stratego, Mens Erger Je Niet, etc. etc.).
Voor de kantoren stond een koperen beeldje van een olifantje op 1 poot, zo weggelopen als het ware uit het ijzersterke logo (het gestileerde olifantje uit 1936, en steevast in het rood sinds eind jaren zestig) van de speelgoedfabriek.

De inmiddels 148 jaar oude firma Koninklijke Hausemann & Hötte heeft de naam Jumbo indertijd bedacht voor hun eerste serie houten speelgoed, omdat het zo sterk moest zijn dat er een olifant op moest kunnen staan.
Mijn vrouw houdt van de degelijke puzzels van Jumbo, en prefereert die boven alle andere merken.
Wij zijn niet heel erg chauvinistisch, maar vonden dat nu eenmaal een mooi beeldje, dat wij ook best graag bij ons in de tuin hadden willen hebben, tussen de tuinkabouters. Misschien dat die kabouters dan wat klein zouden overkomen voortaan, maar kabouters heten nu eenmaal niet voor niks zo.

Eerder maakte ik melding van een heel lezenswaardig blad genaamd “Maarten!”. Het blad van de wat sikkeneurige historicus Maarten van Rossem bekend van zijn merkwaardige tv-avonturen in Amerika bijvoorbeeld.
Hij kijkt bijna altijd sacherijnig en heeft -zo lijkt het- altijd wel wat te zeiken, een soort Johan Derksen; kritische sixties-types zal ik maar zeggen. Maar vaker dan gewenst maken deze oude mannen hele rake opmerkingen.
Hoe dan ook, het is een interessant en veelzijdig blad met een gezonde portie relativerend tegengif voor de huidige stortvloed van begrip “voor sommige dingen waarin Wilders wel gelijk heeft”.
Op pagina 60 en volgende van NR.3 staat de bekritiseerde terugkerende rubriek “Ergernissen” waarin de familie van Rossem (Maarten, Sis en Vincent) er vrolijk op los kankeren over ‘flauwekulkunst’. Gemakkelijk te herkennen ergernissen over moderne kunst.
Sis: “De doorsnee-Nederlander vindt abstracte kunst in de openbare ruimte belachelijk. Wat moet je met zo’n stuk staal? Bovendien is het zonde van het geld. De gewone man heeft liever een hertje of een baby’tje.”
Maarten: ‘’Een olifant’’.
Even later zegt Maarten: “Ik weet een enorm leuk olifantje. Dat staat bij de fabriek van Jumbo Spelen, op één poot.”
Sis: “Daar heeft het zin”.
Maarten: “Dat olifantje verwijst ergens naar. Het vertelt een verhaal.”

Ik heb van Rossem nog niet vaak op onnauwkeurigheden kunnen betrappen in de nummers die ik van het blad Maarten! las.
Alleen loopt ie ditmaal 6 jaar achter, want de fabrieken zijn gesloten, verplaatst naar Medemblik, en met veel bombarie nog bezocht door (Onze) Prinses Maxima. Die foto’s kun je op internet allemaal bekijken.
Alleen dat olifantje zie je nergens meer.
Een bezorgde internetter vroeg zich af waar het olifantje was gebleven.
En dat zouden wij nou ook wel eens willen weten.
Waar is onze landmark gebleven, en welk verhaal vertelt dat olifantje, Maarten?