INTERESSANT!

Jubileumsite 25 jaar Grote Prijs

Van: Symen Verbruggen
Verzonden: donderdag 21 oktober 2010 17:58
Aan: Symen Verbruggen
Onderwerp: Jubileumsite 25 jaar Grote Prijs

Beste (oud) jurylid,
De Grote Prijs viert in 2010 haar jubileum met de 25^e editie van de competitie. Een geschiedenis waarin duizenden muzikanten, bands, mc’s en producers de Grote Prijs memorabel en succesvol hebben gemaakt.
Voor de speciale jubileumsite 25jaargroteprijs.nl zijn we op zoek naar jouw verhalen, foto’s etc.
Jij hebt als jurylid namelijk een bijzondere rol gehad binnen de Grote Prijs geschiedenis.
We snakken naar een blik in jouw Grote Prijs geheugen! Wat maakte de Grote Prijs voor jou memorabel?
We zien graag jouw herinnering, anekdotes of foto’s tegemoet.
Op www.25jaargroteprijs.nl kun je jouw bijdrage toevoegen. Op deze website komen -gerangschikt per jaar- verhalen en beeldmateriaal te staan waar we jullie materiaal bij plaatsen.
Reageren kan tot 1 november.
Uiteraard houden we je n.a.v. je bijdrage op de hoogte van alle jubileumactiviteiten.
Vriendelijke groet en alvast dank.
Namens het Grote Prijs team,
Symen Verbruggen
Grote Prijs van Nederland

Van: Willem Venema
Verzonden: maandag 1 november 2010 23:05
Aan: ‘Symen Verbruggen’
Onderwerp: Jubileumsite 25 jaar Grote Prijs

Beste Symen,
Ik heb geen foto’s, wel een paar herinneringen.

Ik zat  -ik weet niet meer wanneer- in een jury met o.a. Jip Goldsteijn (Johnny Cash hebbe zijn ziel), en dat was leuker dan die hele Grote Prijs met al zijn bombastisch lelijke artwork en die belachelijke voetbalbeker.
Jip liet zich op kosten van de organisatie en op eigen kosten vollopen met de combi jenever en bier zonder echt heel erg dronken te worden.
De voorrondes waren meestal gevuld met gemiddeld slechte bands of bands en artiesten die heel erg leken op hun grote voorbeelden, U2, Urban Dance Squad etc.
Vervolgens moest er over elke act een oordeel bij elkaar gefietst worden waarbij Jip probeerde de voorzitter van de jury permanent te overrulen door leunend op zijn ervaringen als dienstplichtig militair harder te gaan praten en veel te gebaren als ware hij een verkeersagent.
Het ergste van het hele feest was elke keer de appelen en peren show, en vaak nog beroerd ook.
En het gaf -behalve bij de finale- ook niet altijd een overtuigende publieksopkomst.

Jip en ik hadden in common dat we het op voorhand al met elkaar eens waren wie er moesten winnen, en dat scheelde van alles. 
Permanent sprak hij zijn gevleugelde wijze woorden: "het dak ging eraf, maar ik vond het kut". Daarmede zijn collegae scribenten parodiërend.
Nou moet dat dak eraf meegevallen hebben, want ik kan me dat instortingsgevaar bij De Grote Prijs niet heugen.
Het jury-beraad kon dan ook vaak tot een minimum beperkt worden, bovendien waren wij vrijgesteld van het formuleren van het uiteindelijk jubelende jury-rapport.
Uiteindelijk bleek het dat je beter als tweede kon eindigen, want dan had je kans dat het nog wat zou worden.
Al met al redenen ten over om na een paar rondjes jury-lid de organisator (ik dacht Frank van Hoorn, maar ook dat staat bij niet meer bij) te vragen om mij niet meer te vragen voor de jury.

In mijn huidige artiestenbestand zitten een paar voormalige winnaars; dat dan weer wel.

vrgrwv

naschrift:

In 1987 won -maar dat was ik eerlijk gezegd al weer lang vergeten en mijn documentatie is waarschijnlijk verloren gegaan- THE RIFF De Grote Prijs van Nederland.
Dat was -naar ik mij herinner- een behoorlijk unanieme beslissing.
De band werd meteen na de prijsuitreiking ingelijfd bij Double You Concerts. Er was ze een albumopname beloofd. Het bleek een moeilijk project te zijn. De gitarist was een talent, redelijk virtuoos op de wahwah-pedaal. De optredens waren echter chaotisch en wisselend van kwaliteit. De band had weinig geduld, en wilde meteen een album opnemen. De gewenste producer ("liefst die gast van Sonic Youth") was niet meteen beschikbaar, de band toog desondanks toch naar de ICP in Brussel (waar The Urban Dance Squad hun beste album hadden opgenomen), en nam een commercieel totaal onverantwoord album op.
Voor de hoes was een fantastische foto gevonden van de fotograaf Joel-Peter Witkin. De band had alleen niet in de gaten dat met name die fotograaf zijn foto’s tegen geen enkele prijs gebruikt wilde zien. Er was zelfs zoveel haast met de release (de tour stond etc) dat PIAS het (vinyl)album in een pikzwarte hoes uitbracht, daar stond verder helemaal niks op. Ik bedacht nog als conversation piece een stunt. Het album werd bij gebrek aan relevante hoes in oude kranten gepakt. We lagen dubbel bij het idee, maar de winkels vonden het helemaal niks. Het hele verhaal flopte geweldig. Nooit meer iets van die band gehoord.

Tien jaar later strikte de organisatie mij wederom om te jureren, om vooralsnog onverklaarbare redenen. Als Symen Verbruggen mij dat niet had gemeld was ik er van zelf niet meer opgekomen. Aan de vreselijke vormgeving geleend uit het autoracen kan het niet gelegen hebben. Gelukkig heb ik alle documentatie inclusief briefings, mijn jury-aantekeningen en instructies van ene Tineke Timmerman ("Ook over deze winnaar verwacht ik een verslag") nog terug kunnen vinden. Een andere aanduiding van Tineke was dat het jury-overleg hooguit 30 minuten mocht duren ("…productioneel niet anders mogelijk"). Ik zat in een jury met John van Luijn en ene gitarist Miko (van Prince meldt de Finalekrant -i.s.m. De Volkskrant-). Van alle bands die ik moest beoordelen herinner ik mij niet eens de winnaar ‘Suburbs’, mijn winnaar -volgens mijn rapport met 39 punten- was ‘Cooler’, waarschijnlijk genoemd naar de Dargon Ball Z karakter, maar dat heb ik allemaal echt moeten opzoeken.