I AM JUST A PATSY |
Omdat ik na vier dagen hele vermoeide voeten had gekregen in Austin, reden we op zondagmorgen met de rental car via de Highway richting Dallas, eveneens in Texas.
Het is een rare gewaarwording om in een file op de Highway terecht te komen in de middle of nowhere.
Onderweg had ik graag nog even een kijkje willen nemen in Waco om zien wat er is geworden van Mount Carmel Center, vanaf 1988 het hoofdkwartier van de Branch Davidians, een afscheiding van de Zevendedagsadventisten, meer bekend vanwege de zelfbenoemde sekte-leider David Koresh, in 1959 in Houston geboren als Vernon Wayne Howell als kind van een nog geen vijftien jaar oude moeder.
Hij groeide op in Dallas, en net als de vader van de Heer werd hij timmerman, kende het Heilige Schrift op z’n duimpje, maar hij vertrok al snel naar Hollywoord om rockartiest te worden. Als je zijn cd’s beluistert dan het is niet raar dat die carrière mislukte, en vertrok teleurgesteld naar Waco in 1981 met als motto: "If the Bible is true, then I’m Christ"
Religieuze fanatici genoeg in langs de Mississippi, in Texas, Tennessee, Illinois of Louisiana, waar elk gehucht nog minstens 2 tot 3 of meer kerken heeft. Elk huisje z’n kruisje.
Daar is onze Bible Belt nog niks bij.
De merkwaardige en vooral gewapende congregatie, die in een soort compound wachtte op het einde van de wereld, kreeg ruzie met de ATF die probeerde Koresh eind februari 1993 uit te roken.
De F van ATF staat voor firearms en dat kostte vier agenten en vijf sekteleden het leven. Er volgde een heuse belegering van 51 dagen door de FBI die eindigde in een hoop geschiet en brandstichting waarbij nog eens 76 sekteleden het leven lieten.
Na een uur file-rijden besloten we aan te leggen voor lunch.
De waitress van de I-Hop in Waxahachie kon ons precies de route uitleggen naar Mount Carmel, maar voegde er min of meer als teleurstellend advies aan toe dat er niks te zien was, omdat de congregatie zich met een grote muur wederom van de wereld had afgesloten, en dat men geen pottenkijkers zou toelaten.
Een week eerder had ik een soortgelijk advies om Parchman Farm links te laten liggen ook al afgeslagen en waren we toch heel eigenwijs een kuteind omgereden om die veelbezongen bajes van dicht bij te kunnen zien. Je mag er langsrijden maar niet stoppen en ook daar valt niet veel te zien, terwijl als je de liedjes mag geloven, je de grootste criminelen daar in een streepjesoveral zou moeten kunnen zien krioelen binnen het prikkeldraad dan wel -met zo’n ijzeren bal aan een ketting aan het been geklonken- met een pikhouweel het agrarische land bouwrijp moeten zien kunnen maken.
Working on a chaingang. In het echt was het een mooi gevoel om er geweest te zijn om je het blues gevoel eigen te kunnen maken, maar bij Koresh is er niks geen blues, dus namen we het advies van Betty (dat stond op haar naambordje) van I-Hop ter harte en spoeden wij ons om tijdig in Dallas te zijn om aldaar de ramptoerist uit te hangen.
Ik weet dat niet meer precies, ook nooit meer aan gedacht. Tot voor kort.
Met grote mate van zekerheid durf ik te stellen, dat ik net als die miljoenen anderen voornamelijk keer op keer (in zwart-wit) de hassle op Dealey Plaza thuis en bij opa en oma op de tv voorbij heb zien komen.
22-23-24 november 1963 zijn nog steeds de best bekeken tv-dagen in de geschiedenis, op de voet gevolgd door 9-11.
En die beelden staan natuurlijk voor de rest van je leven op je netvlies gebrand compleet met de soundtrack van het pandemonium, de nieuwslezers en de politiesirenes etc.
In 1975 werd e.e.a. nog eens opgerakeld door het vertonen van de integrale Zapruder-film, het meest bekeken, beroemdste en kortste stukje film aller tijden: 12 seconden.
Gek genoeg moest ik denken aan een ander persmoment in 1977.
In dezelfde tijd kreeg ik kennis aan wijlen Willem L. Oltmans, die in 1964 de moeder van de vermeende moordenaar van Kennedy, Lee Harvey Oswald ontmoette en door toedoen van paragnost Gerard Croiset van begin 1967 zich in het mysterie vastbijt. Zijn curieuze speurtocht naar de moordenaars van de Amerikaanse president vatte hij in 1977 samen in zijn boek "Een Reportage over de Kennedy-moordenaars" (Bruna, Utrecht/Antwerpen 1977, ISBN 90 229 7406 5), dat hij mij inclusief persoonlijke opdracht schonk.
 |
 |
De toenmalige hoofdredacteur van het Prachtige Blad Glamoer uit Nijmegen, Mat Heffels en ik werden knettergek van zijn ter zake en vooral niet ter zake doende, oneindige informatiestroom, paranoia-praat, die bij moesten dragen aan Oltmans draai aan de zoveelste complot-theorie. Zijn perspublicaties en boek haalden alle grote Amerikaanse kranten, benevens de Nederlandse media. Oltmans genoot van de aandacht. Achteraf bezien heeft hij waarschijnlijk toch een puzzelstukje aan het ontrafelen van het mysterie bijgedragen. Jammer genoeg ontnam zijn belangrijkste bron zichzelf het leven nog het verschijnen van het boek, en kon zijn contact George De Mohrenschildt toegevoegd worden aan de inmiddels lange dodenlijst met meer dan 100 opmerkelijke getuigen.
Inmiddels zijn er meer dan 2000 boeken gepubliceerd over -laten we het maar even zo samenvatten- De Moord Op JFK.
Oltmans zijn bemoeienis leverde hem in de film van Oliver Stone "JFK" (1991) nota bene de rol op van De Mohrenschildt. 
Degene die nog nooit op Dealey Plaza is geweest, doet zich zelf na een kijkje aldaar een plezier die film nog eens opnieuw te kijken.
Stone verwerkte de bronmaterialen (waaronder de Zapruderfilm tot filmscenario op basis van 2 van die 2000 boeken, de boeken On the Trail of the Assassins van Jim Garrison en Crossfire: The Plot That Killed Kennedy van Jim Mars. In het kort komt de indrukwekkende film er op neer dat de moord op Kennedy nooit gepleegd kan zijn door één enkele schutter en dat er derhalve sprake moet zijn geweest van een complot.
Met de TomTom kom je door het hele land, en kun je ook de route van de zgn. motorcade rijden in Dallas, zoals je die in alle documentaires opgedreund krijgt.
Motorcade vind ik een mooi kort woord voor de hele stoet van limousines, volgwagens, politie op motors, bussen met pers en andere officals.
"Entering Dealey Plaza", zo vaak als je de nieuwscommentator dat hebt horen zeggen.
Je gaat rechts de bocht om vanaf Main om op Houston te komen, dus niet rechtdoor. En dat vragen kennelijk zich niet zoveel mensen af, maar waarom niet gewoon rechtdoor via Main (Street) naar die tunnels? Waarom die rare haarspeldbocht bij Houston Street/Elm Street?
Waarom niet gewoon rechtdoor gereden?
Voorop de 6 persoons limousine van de president, een fraaie Lincoln Continental. De limousine passeert de toenmalige ingang van het Texas School Book Depository.
 |
 |
|
Book Depository; nu Dallas County Administration Building |
raam bij sniper’ sperch |
Vanaf daar wordt in Zapruderframes geteld (Frame 161). De scene en het vervolg is door miljoenen mensen gezien gedurende de afgelopen 48 jaar. Op 22 november 1963 waren er niet meer dan naar schatting 500 mensen daadwerkelijk op de een of andere manier ter plekke getuige van het hele gebeuren.
 |
 |
|
Nightmare on Elm Street |
rechts de "grassy knoll" |
Nu bevindt zich de ingang van het gebouw, dat is omgedoopt tot The Six Floor Museum (terwijl er met grote mate van waarschijnlijk vanaf de vijfde verdieping is geschoten), aan de kant van (nog zo’n gevleugeld woord) "the grassy knoll", het oplopend stukje grasveld tussen de ventweg naar de parkeerplaats en Elm Street, waar zich het muurtje bevindt waar Abraham Zapruder toevallig stond te filmen en achter hem zich een houtenhek bevond waar zich (eveneens inmiddels met een grote mate van waarschijnlijkheid) de vermeende schutter bevond die het echt fatale schot loste.
 |
 |
| ingang 6th Floor Museum | no firearms please |
En dan geeft het een met plexiglas gemarkeerde hoek met kartonnen dozen bij het eerste raam. Daar had dan volgens de FBI/CIA/politie etc. Oswald zijn sniper’ sperch ingericht. Ook hier is fotograferen niet toegestaan en een paranoia agent houdt mij scherp in de gaten. Naar buiten kijken is al niet eenvoudig, maar stiekem een foto maken is onmogelijk. Ik zal ‘t moeten doen met een foto uit de giftshop.
Ook bij de volgende ramen is het niet mogelijk te fotograferen of te filmen. Even hoop ik nog dat ik met m’n zojuist aangeschafte flip vanuit de heup kan video-en, maar onmiddellijk staat de volgende guard op de loer.
Bij de andere ramen kun je wel goed naar buiten kijken en dan zie je dezelfde bomen die Oswald het zicht ook hebben moeten belemmeren. En dan komt de apotheose van hieruit is in minder dan 8 seconden drie keer geschoten waarvan 2 raak? Met een geweer van 12,78 dollar met een vizier?
 |
 |
| 1st shot of toch gemist? | 2nd shot? |
 |
 |
| fatal shot? briljant schot? | officiële plaquette (1993) @ Grassy Knoll |
Lee is een geniaal schutter geweest als ie het echt alleen heeft gedaan. Dank je de koekoek, dit is niet echt geloofwaardig. En dan die 12 seconden filmbeeldjes…met zo’n kogel? De mystery bullet, de pristine bullet, no way José!
Waarom werd die film 12 jaar niet vertoond aan het publiek? Omdat ie zo schokkend was?
En welke schot heeft dan James Thomas Tague geraakt die bij de tunnel stond? Het eerste of het tweede schot.
Het museum noemt netjes alle scenario’s ("Who Did It?"), maar laat de mogelijke waarheid niet eens in het midden. Ergens in de expositie zegt iemand heel treffend: "Zapruder says it all".
Ik houd het gemakshalve op een combinatie van een aantal theorieën, waarbij de georganiseerde misdaad (waartoe Jack Ruby inmiddels ook wel gerekend mag worden) vanuit Chicago in samenwerking met rancuneuze maffiose elementen in overheidsdiensten als CIA /FBI/Secret Service en locale politie met of zonder een Cuba resentiment wilden afrekenen met de gebroeders Kennedy. Bobby zou oorspronkelijk ook deel uit maken van deze pre-elections caravan, maar besliste later om niet mee te reizen. De gouverneur van Texas werd per ongeluk geraakt en van Johnson (die aanvankelijk niet mee wilde reizen en vaak met zowel Jack als voornamelijk Bobby ruzie had) had de maffia weinig te vrezen, dat was een weinig populaire boer uit Texas.
Een andere kennis van mij, Koos ‘Coach’ van Dijk, laat mij te pas en te onpas al sinds 1977 weten dat volgens hem toeval niet bestaat.
Je loopt de trap op met een hoop ongeloof naar de 6e verdieping waar nog eens het reilen en zeilen van Jack Rubinstein ("Ruby") weinig expliciet wordt vertoond. Er is een hoop meer bekend over ‘the man with the hat’, maar veel meer dan de hoed zelf (die voor een godsvermogen op een beurs werd aangeschaft) is eigenlijk niet aan de hand.
 |
 |
Deze afdeling kun je eigenlijk overslaan. Ik doe nog een poging om foto’s te maken, maar er komt alweer een agent aangehold. Ik kijk naar ‘t plafond: camera’s. Had ik niet gezien. Tussen de 5e en 6e verdieping is de toiletunit voor de bezoekers en ook ramen (maar dan met uitzicht op Houston Street). Ik kijk eerst maar weer even naar ‘t plafond, oeps weer camera’s. Op de toilet zelf is geen camera.
Je mag zelfs voortaan heel Graceland (zonder flits) fotograferen! Waarom mag je hier eigenlijk niet fotograferen?
Kijk, dat je geen wapens mee naar binnen mag nemen, dat begrijp ik nog!
De catalogus van het museum is desalniettemin een aanrader ("Dealey Plaza National Historic Landmark" by Conover Hunt ISBN-0-9648131, voor 10 $) en het museum-speldje is ook een fraai aandenken.
handig neutraal souvenir
 |
 |
| giftshop | illegaal plaatje van schaalmodel Lincoln |
Ruim 22 miles verder ligt ie dan.
Tijdens dit ritje vraag ik mij nog af waarom Kennedy eigenlijk van Fort Worth naar Dallas (Love Field) moest vliegen met de hele optocht, een vlucht van 12 minuten. Ze hadden gewoon kunnen rijden.
En wie heeft beweert dat de president zelf had verzocht om de kap van de limo naar beneden te halen?
Ach, en zo zijn er nog veel meer vragen te bedenken.
 |
 |
| begraafplaats Lee Harvey Oswald @ Fort Worth Texas | wat er zoal niet op deze begraafplaats mag |
 |
 |
| schrijver dezes bij het graf van Lee Harvey Oswald (foto: P. Venema) | Just OSWALD |
 |
| naast Lee ligt Nick Beef; who’s he? |
De lijkkist van de vermeende moordenaar van Kennedy, en niet te vergeten de agent die hem probeerde te arresteren, werd bij gebrek aan personeel door 6 aanwezige persmensen in het graf gezet, slechts in bijzijn van zijn moeder en vrouw. De steen, met aanvankelijk zijn volledige naam en geboortedatum erop, werd drie keer gestolen.
Austin luminary Jim Yanaway, ex-manager van The Legendary Stardust Cowboy, en destijds woonachtig a few blocs away from Harvey, stond op 22 november 1963 ‘s morgens -naar eigen zeggen- om een uur of half elf met een stars & stripes vlaggetje in zijn handje langs de weg in Fort Worth naar de presidentiële limousine te zwaaien op weg naar het vliegveld. Zijn buurjongetje en vriendje stal de grafzerk een paar jaar later. De ouders van Jim kende Oswald en zijn moeder als nette patriotten in their neighbourhood.
In 1981 werd het graf geopend op verzoek en aandringen van een excentrieke Engelse multi-miljonair die beweerde over sterke bewijzen te beschikken dat hier niet Lee Harvey Oswald zou liggen, maar een cover-up. Onomstotelijk werd vastgesteld dat dit toch Oswald was. En daar hield men het op. De meest recente grafsteen houdt het op OSWALD verder niks.
De thuisreis middels Continental Airlines (goedkoop dus niet zeuren over het ontbijtje) verloopt voorspoedig conform de beloftes op de servetjes.
 |
 |
 |
steeds verse servetjes, dat dan weer wel
slap ontbijtje niet over zeuren (klef bananenbrood met yoghurt)
Thuisgekomen treft ik in mijn koffer het bekende nette briefje van Homeland Security aan , en weet ik dat een official zich over de inhoud van koffer heeft ontfermt.
"paranoia strikes deep
into your life it will creep
it starts when you’re always afraid
you step out of line, the man come and take you away",
zong David Crosby in het fantastische "For What’s It Worth".
Gelukkig zijn alle aangeschafte gris-gris nog helemaal in takt.
Na een kleine siësta trek ik de boekenkast nog een keer om, en haal alle VHS-banden en dvd’s uit de kast.
 |
 |
 |
Ik bekijk nog een keer "JFK" (de directors cut) van Oliver Stone, met alle extra features.
Een week voordat ik in Dallas bij het graf van Oswald stond, was ik voor het eerst in New Orleans.
Eigenlijk meer voor de voodoo-gekkigheid en het beroemde kerkhof uit Easy Rider (waarover later meer).
Diverse malen heb ik de film gestopt bij de scenes die in New Orleans zijn gedraaid.
New Orleans Police Departement
Het geeft een hoop veel te dure en cheapo eetgelegenheden waar het voer niet te knagen is.
Na een paar barre ervaringen dacht ik er verstandig aan te doen om eens op de beste restaurants van New Orleans te googelen: www.neworleansrestaurants.com/antoines
En zo kwam ik uit bij een restaurant dat op redelijke loopafstand van ons hotel lag, gelegen in een zijstraat van Bourbon Street, vlakbij het hotel St. Peter Guest House waar Johnny Thunders in kamer 37 in 1991 werd vermoord (another conspiracy; lees het boek ‘In Cold Blood’) volgens ingewijden. Willy DeVille heeft mij wel eens hierover verteld en het zou allemaal best eens waar kunnen zijn, per slot van rekening woonde hij een tijdje naast het hotel, en deelde dezelfde foute hobby’s als Thunders.
In Cold Blood
Zag ik het goed?
Ja hoor. Even op pauze drukken…
Diverse malen geeft het restaurant scènes in New Orleans in de film van Stone, o.a. de scene dat de vrouw (Sissy Spacek) van Jim Garrison (Kevin Costner) met haar kindertjes zitten te wachten op pappa die niet komt opdraven. Dat speelt in Antoine’s Restaurant.
Voor de fijnproevers het navolgende: You have not been to New Orleans …
If you have not dined at Antoine’s!
De keuken van restaurant Antoine is tot 21.30 uur geopend en bestaat al sinds 1840.
ongelooflijke alligatorsoep
Een restaurant met een rijke historie met als hoogtepunt na de maaltijd een rondleiding met de gerant door het hele restaurant dat blijkt te bestaan uit 15 diningrooms, waar tenminste 5 presidenten gegeten hebben en die dus meerdere keren in de film JFK te zien is.
De Mystery Room, waar de paus dineerde met een lumineus gezelschap
 |
 |
rondleiding door de gerant
Het restaurant hangt vol met foto’s van gerenommeerde en memorabele bezoekers uit het rijke verleden van deze fantastische vreetschuur.
 |
 |
| Edgar Hoover (geen vriend van de Kennedy’s at hier) | Patton |
 |
 |
| De Paus | George Bush |
 |
 |
| Edison stuurde een hand gesigneerd exemplaar van zijn eerste lamp als dank voor zijn culinair verpozen | Carter |
 |
 |
| Roosevelt | Clinton |
 |
| Giften van tevreden klanten in vitrines |
 |
 |
de grootste wijncollectie van de USA
Behalve de rekening krijg je ook de menukaart mee naar huis.
Er was nog een dvd uit 2006 die ik niet gekeken had met de titel "I Shot JFK", met als subtitel ‘The real murderer reveals his secret’. Een hele opmerkelijke dvd als je zelf de moeite hebt genomen om achter het hekje bovenaan de "Grassy Knoll" te kijken. De bekentenis van James Files ben ik in 6th Floor nergens tegengekomen. Het is absoluut geen onmogelijk verhaal en ik ben benieuwd wat Jim Garisson er van zou vinden.
 |
| merkwaardige dvd |
De kogel die de schutter in die dvd laat zien komt in ieder geval heel wat geloofwaardiger over dan de pristine bullet en de hele daaraan opgehangen theorie van de diverse onderzoekscommissies.
De kogel is zelfs in de jaren tachtig daadwerkelijk gevonden en zo’n kogel acht ik in staat om de hersenkwabben van Kennedy weg te vagen conform de werkelijkheid. Want waar zijn de hersenen gebleven?
Ook zo’n onbeantwoorde vraag.
En kijk dan nog eens met andere ogen naar de scenes in al die dvd’s waar Oswald alles ontkent, om juridische bijstand vraagt, claimed dat hij framed is en zegt: I am just a patsy .
Vast staat inmiddels dat het Rapport van de Commissie tal van tegenstrijdige beweringen en onjuistheden bevat; verder heeft zij veel materiaal niet in handen kunnen krijgen, doordat tal van documenten tot het jaar 2029 het stempel ‘staatsgeheim’ kregen. Dit geldt in het bijzonder voor documenten die betrekking hebben op activiteiten van de binnenlandse en buitenlandse inlichtingendiensten van de USA.
Time will tell.
met dank aan de mede-reizigers:
W.Schuringa en P.Venema