INTERESSANT!

Plotseling staan er van allerlei artikelen in de krant (o.a. Volkskrant) en tijdschriften (o.a. Hollands Diep) over de film Suzy Q, een product van "de eerste generatie telefilms", "de meest bekroonde Nederlandse film van 1999", in de prijzen gevallen in Biarritz en Filmprijs van de stad Utrecht. Nou nou.
En die film uit maar liefst 1999 (!) wordt op 7 oktober vertoond in filminstituut EYE te Amsterdam, in aanwezigheid van Martin Koolhoven en Frouke Fokkema. De eerste lange film van Martin (hij maakte ook Oorlogswinter). Men heeft het zelfs over een veelbetekenende film achteraf, die zelden of nooit te zien is. Nou nou.

Over het filmdebuut van Carice van Houten zegt Koolhoven: "Ze is perfect in de rol van Suzy. Ze is zo verschrikkelijk goed. En we hadden meteen een goede klik -we zijn zelfs langer bezig geweest met die screentest, gewoon omdat het zo leuk was om verschillende dingen uit te proberen. Ook dingen die niets met die film te maken hadden." Zo zo.
Ook belangrijk om te weten is dat Mick Jagger niet mee deed aan deze film. Door gebruik van bestaande muziek (van onder meer The Rolling Stones, The Turtles, Jimi Hendrix, Booker T & the MG’s en zelfs Tee Set kon de film geen dvd of cd-release krijgen. Om dezelfde reden kreeg de film ook geen bioscooprelease. De titel verwijst naar het nummer Susie Q, de swamprock klassieker van Delmar Allen "Dale" Hawkins in de ultra korte (1.50 min) coverversie op het Amerikaanse album 12×5 van The Rolling Stones. Zo zo.
Het ligt ongetwijfeld aan mij, ik heb niet zoveel met Nederlandse films, maar ik had er nog nooit van gehoord. Wel dat Carice middels haar rol in die film inmiddels de nodige zelfkennis heeft verworven, door haar zelf verwoord in Hollands Diep (no. 25, oktober-december 2011). Ik citeer van aldaar -tussen de zwartwit naaktfoto’s door- "De ochtend nadat ik mijn eerste Gouden Kalf had ontvangen, werd ik wakker en dacht: O. Ik heb gewoon precies hetzelfde kutleven als daarvoor." en "Ik ben een enorme pleaser. Bekend zijn is eigenlijk funest voor iemand met mijn karakter. Mijn please-gedrag wordt verduizendvoudigd. Ineens vinden wel erg veel mensen iets van mij, terwijl ik nooit iedereen tevreden kan stellen; er zijn er genoeg die me een ontzettend dom, lelijk, arrogant kutwijf vinden. Daar heb ik trouwens steeds meer schijt aan, hoor. Ik ben er wel zo’n beetje achter dat het uiteindelijk gaat om het oordeel van jezelf en misschien drie anderen." Nou nou.
Het liedje met de bijna briljant simpele tekst (I love you, the way you walk, the way you talk, say that you be true, never leave me blue) en de diverse spellingen (Suzie q, Suzie-Q etc), ken ik uiteraard in nog tig andere versies van o.a. Creedence Clearwater Revival, Johnny Rivers, Gene Vincent, Quicksilver Messenger Service (op een geweldige live bootleg) , Carl Perkins en Flash Cadillac & The Continental Kids (uit de film Apocalyps Now nota bene aangekondigd door the late great Bill Graham); eigenlijk allemaal goed.

"NOOIT OPDRINGERIG INZICHT IN BANDPSYCHE"
Dit jaar dingde de documentaire "Hou Me Vast: De Dijk", door de Volkskrant voorzien van 4 (van de 5 beschikbare) sterren, mee naar een Gouden Kalf.
In de Engelse taal wordt dat dan "Hold On Tight".
Maar het mooie werkstuk van Suzanne Raes won er geen.
Raes volgde een jaar lang De Dijk en viel per ongeluk met de camera in de boter als mijn letterlijk en figuurlijk grote vriend Solomon Burke sterft, vlak na de landing op Schiphol, vlak voor het eerste gemeenschappelijke optreden in Paradiso. "Goed voor de film, slecht voor de band" recenseert Bor Beekman in de Volkskrant. Ik vind over het algemeen muziekfilms moeilijk om uit te zitten, maar omdat ik dit nare plot door stom toeval zelf van heel nabij heb meegemaakt, wilde ik het gefilmde relaas natuurlijk graag uitzien. Op uitnodiging van Universal kreeg ik op het nippertje toch nog een uitnodiging compleet met twee door IDTV met de hand uitgeknipte consumptiebonnen voor de première te Utrecht.
En toevallig verschijnt dan ook ten tijde van de vertoning van de docu de nieuwe cd van De Dijk.

Het staat nergens, maar ik wil het toch een keer duidelijk gezegd en geschreven hebben: er ontbreekt een stukje van het verhaal, want hoe was dat allemaal zo gekomen?

Chantal W., ex-werkneemster van de Delftse Concertgigant kwam in contact met Amir X, de voormalige bedrijfsleider van de Heineken Music Hall, een kleine oplichter waar ik ook nog geld van krijg, en waar ik niks meer mee te maken wil hebben. Chantal, niet op de hoogte van de oplichterspraktijken van dit heerschap -dat nog steeds hand en spandiensten voor lieden van de Concertgigant verricht-, krijgt het verzoek van hem om Solomon Burke te contracteren voor een zoveel-jarig huwelijksfeest van de een of andere onduidelijke Amsterdamse ondernemer met naar verluidt een ruime portemonnee. De bruid was een groot fan en wilde hem wel eens in de achtertuin zien. Burke deed dat vaker; o.a. bij de paus en een aantal miljonairs in Zwitserland en een paar Arabische landen.
Zo gevraagd, zo gecontracteerd. E.e.a. ging niet op naam van X.
Nu is het gebruikelijk dat bij dit soort boekingen er 100% vooruitbetaald wordt. Dat geld kwam niet, en dat wekte argwaan, maar omdat je gewaardeerde ex-collegae per definitie vertrouwt, liet ik het allemaal op z’n beloop. Evenwel wilde ik toch dat er tenminste iets vooruitbetaald zou worden. Een paar dagen voor het feest kwam de aap uit de mouw van X: het ging allemaal helaas niet door.
Het ging om zo’n kleine 30 ruggen in euri.
Burke had bovendien een aantal afzeggingen gehad van zijn Zwitserse agent en had besloten eerder naar Amsterdam te komen. Als gebruikelijk vestigde hij zich met zijn entourage en familie op de zoveelste verdieping van het Radisson Blu nabij Schiphol, een van de weinige hotels in Amsterdam die niet de neus ophaalde voor een gehandicapte en gekleurde artiest!
[Burke was eerder in Amsterdam redelijk onbeschoft behandeld door respectievelijk American Hotel, Marriot en Okura. Deze hotels zijn niet echt ingericht op de gehandicapte medemens en verhuurden hun aangepaste suite liever niet voor een langere periode. Burke werd gewoon gevraagd om op te hoepelen. Schandalig maar waar, terwijl Burke bekend stond als een uiterst royaal tipgever.]
Chantal schaamde zich rot voor de blamage met deze boeking, en probeerde te redden wat er te redden viel. Amir X gaf niet meer thuis, maar uiteindelijk werd Chantal haar financiële probleem grotendeels geledigd door haar ex-werkgever, die de gang van zaken ook als zeer beschamend ervoer -naar verluidt-.
Alleen Solomon zat zich te pletter te vervelen in zijn hotel, en had ik nog een scheur in m’n broek door het gerommel met de gage; ik had Burke 100% vooruitbetaald.
Chantal meldde zich op mijn kantoor (dat ik op mijn beurt weer huurde van Robin Groeneveld) te Delft. Robin, muziekliefhebber en directeur van het toenmalige organisatie-bureau One & Only organiseerde een concert met De Dijk in de HMH. Tezamen kwamen we op het idee om De Dijk voor te stellen om Burke in de show een nummertje te laten meezingen.
Voor de vorm stelde ik voor dat One & Only/De Dijk Solomon een fee zouden betalen naar eigen inzicht. Robin nam daarbij het voortouw door op dat voorstel in te gaan.
Een mooie bijkomstigheid was het feit dat Huub en consorten grote fans bleken te zijn van Solomon Burke (net als overigens Maxima van Oranje).
Enfin, de rest is history en kun je in documentaire zien.
Burke vertrouwde mij ten tijde van de onderhandelingen met de platenmaatschappij en de publisher van De Dijk eens flabbergasted toe: "I thought, I got ripped off by the white niggers of Atlantic, but oh Lord what a rubbish and shamefull contract these lovely people from The Dyke have."
Ik heb mij indertijd niet gerealiseerd dat De Dijk zo heavy en vooral emotioneel in het hele project waren opgegaan.
Dat "Hold On Tight" platina is geworden, ook al is dat anno 2011 een stuk minder dan bij het verschijnen van That’s Soul (1), is een rechtvaardige zaak en welverdiend resultaat, whatever het publishingcontract van De Dijk ook moge inhouden.