INTERESSANT!

Ik was er al eerder op gewezen dat ik ook zou figureren in het boek ‘Route 666, On The Road To Nirvana’ (van Gina Arnold uit 1993), maar ik heb dat nooit kunnen vinden.
Niemand minder dan de huidige directeur van De Doelen herinnerde mij er onlangs aan dat ik eens het podium deelde met Nirvana. Interessant en lekker belangrijk. ‘En’, zo voegde hij er aan toe, ‘daar hebben wij beelden van’. Ik had dat al een paar keer eerder gehoord, maar ik dacht altijd dat het flauwekul was, want de media (de vpro voorop) waren (nog) helemaal niet geinteresseerd in deze Subpop-protegé van inmiddels labelgenoten Sonic Youth.

Indertijd was Nirvana helemaal geen goeie band, ze waren niet leuk en eigenlijk zeer vervelend. En dat vond de programmacommissie bij Mojo ook.
Als Sonic Youth niet op Ein Abend in Wien hadden gestaan, en reeds aangekondigd waren, dan was de kans groot geweest dat Nirvana helemaal niet opgesteld zou zijn. Sonic Youth stond er op dat Nirvana mee mocht doen. De band kreeg middels de bemiddeling van Paperclip Agency van ons met tegenzin 1000 gulden als gage, maar die is omwege de schade die de band maakte aan de microfoons op het podium (en die waren van Ampco) nooit aan de band betaald. De bookingsagent en de tourmanager hebben wel erg hun best gedaan om dat geld alsnog te krijgen, maar ik heb simpelweg geweigerd om te betalen, omdat de schade aan de microfoons hoger was, t.w. 1250 gulden.

Enfin, er is dus beeldmateriaal van bar slechte kwaliteit. Interessant is dat er iemand loopt te filmen op het podium, dat moet iemand van de Sonic Youth posse geweest zijn, maar die beelden zijn nog nergens opgedoken. Wel is het concert in De Doelen op diverse locaties op het internet te vinden.
Bij nadere bestudering ben ik inderdaad in beeld. 
Bij 40 seconden op de teller kom ik (met een wit pasje aan een touwtje om de nek) even van links het beeld ingelopen, nadat ik buitenbeeld de bassist van de pa-wing had afgetrokken, die hij het pa het publiek in wilde duwen.

Vanaf 54 seconden kom ik weer van links aangelopen om de security te kalmeren die Cobain aan het afvoeren waren, die de pa-wing op stage left had geprobeerd om te trekken.
Je eigen backline slopen vond ik geen issue, maar de pa, die hadden wij gehuurd en er moest nog een act na Nirvana spelen, dus dat vond ik niet kunnen. 
Nadien heb ik Cobain in overleg met de stage-manager, Pim Bottema, meegenomen naar de geïmproviseerde kleedkamer en gevraagd zich te gedragen. Tegelijk vroeg ik Thurston Moore van Sonic Youth ook even op zijn vriend te letten onder het motto ‘het zijn ook jullie gasten’.
Cobain hield zich aanvankelijk rustig en begon na vijf minuten met fruit en allerlei andere zaken te gooien. Vervolgens heb ik hem gevraagd of ie even mee wilde lopen naar mijn -eveneens geïmproviseerde- kantoor onder het hoofdpodium (eigenlijk de kleedkamer van het Rotterdams Philharmonisch). Ik zette hem op een stoel voor mijn buro, en vroeg hem of ie zich realiseerde dat een collega muzikant (Caspar Brötzman) nog op hetzelfde podium met hetzelfde pa zijn voorstelling moest doen. "Yes I know, and I don’t care. So? Are you now going to beat me up?" Hij keek mij provocerend aan en spuugde op de grond. Ik: "Do I look strong and tuff enough, to beat you up? I only want to say that I think you are disloyal towards a fellow musician. And also that I want to know how do we settle the damage as the damage is bigger than the fee." Cobain: "What damage? Don’t understand. You should send the invoice to the recordcompany, but pay my tourmanager first." Ik: "Sorry mate, I think you are a coward, and I will deduct it from your fee and please return now to your dressingroom and behave. This is ment to be a party, not only your party!"
Kurt terug naar de kleedkamer. Na vijf minuten werd ik alweer opgeroepen door de security dat Kurt nu ook de andere kleedkamers afschuimde en alles over de ballustraden naar beneden aan het kieperen was.
Collega bands vonden de band vervelende mannetjes.
Met een tweetal (nota bene als ziekenbroeders verkleedde) securitymannen heb ik Kurt naar de achterdeur van De Doelen begeleid, naast de portiersloge, en gewoon op straat gezet. Vervolgens heb ik het Hilton gebeld met het verzoek om een oogje in het zeil te houden om verdere schade te vermijden.

De tourmanager meldde zich de volgende morgen met een stapel verontschuldigingen, en een hernieuwd verzoek om de gage uitbetaald te krijgen. 
In mijn beste Engels heb ik hem duidelijk gemaakt dat ie de pot op kon. Vervolgens wilde hij de beschadigde microfoons meenemen. No objections, ik vond dat prima.
Mijn herinneringen aan deze wederwaardigheden en de m.i. laffe zelfmoord van Cobain (ook net vader geworden) kleurden mijn beeld derhalve für immer als het deze band betreft.
Ik draai nooit muziek van Nirvana en heb niet eens hun vermeende masterpiece in de collectie.