INTERESSANT!


29.Mar.2024 02:10

KONING WILLEM IV

april 20th, 2013

W for Willem

Etiquette

De etiquette (door Keulaerds en Tienen in "Savoir Vivre"; Omgangsvormen en etiquette voor jonge mensen, 8e druk 1962) schrijft eigenlijk voor dat je nooit een zin met ‘ik‘ mag beginnen. Maar ik doe ‘t toch.Ik wil toch even stellen dat ik zeer ambivalent tegenover de monarchie sta.
Enerzijds vind ik die historisch heel interessant, vooral wat de familie Oranje allemaal in Nederland teweeg heeft gebracht, en hoeveel mensen het stiekem erg romantisch en leuk vinden.
Evenwel het is waarschijnlijk anno 2013 natuurlijk een beetje zielig, want het gaat eigenlijk -voor die 7 miljoen per jaar- helemaal nergens meer over. En het is volstrekt niet van deze tijd om iemand alleen omdat ie zo geboren is, op te zadel met al die gekke poppenkast.

Anderzijds ben ik elke keer als het lintjes regent, toch weer verbaasd hoeveel ridders etc. in spé toch ook weer ontroerd, ontdaan en zich vereerd voelen.
Ik ken er een paar die jaren hebben geroepen dat ze niks met de monarchie hebben, maar toch zonder al te veel protest zich de versierselen lieten opspelden.
Wat zegt dat eigenlijk wel niet allemaal over die mensen?
En die paar keer in mijn leven dat ik de de koningin of prins of prinses tegen het lijf liep, had ik ook niet de guts om ze in de bek te spugen, terwijl ik daar gemiddeld -bij wie dan- ook niet zo’n probleem mee heb.

Zelfs mijn postzegel en muntenverzameling heeft toch een royal tintje.
En ik behoor tot de generatie die Juliana en Beatrix als koningin erkennen.
En toen er nog briefjes van 2 gulden 50 bestonden, was die mevrouw toch eigenlijk ook een beetje onze koningin.
Later leer je dat het een autoritair wijf was, met een zuiplap en hoerenloper als echtgenoot.
En Juliana een soort naïeve, lieve pacifiste die getrouwd was met een foute Duitser, die zelfs een SS-nummer op zijn arm had laten tatoeëren, overal in de wereld buitenechtelijk kroost had rondlopen, en misschien was ie ook wel een vriend van Hitler en spion voor de moffen geweest.
En toen kwam die Leidse kakmadam die alles wat Juliana gewoon had willen laten zijn, weer terugregeerde van "mevrouw" naar "Hare Majesteit" met Hoofdletters. En die kwam weer aankakken met een rare gast die bij de Hitlerjugend had gezeten, met als smoesje dat alle jongens in Duitsland daar bij hadden gemoeten.
En ondanks alles bestaat mijn muntencollectie Nederland uit alles van Wilhelmina, alles van Juliana en alles van Beatrix.
Dat is toch eigenlijk heel raar.

Hoe dan ook, eigenlijk vond ik Juliana meer ‘mijn’ koningin dan die Beatrix.
Juliana met die vreemde brilmonturen, of puike zonnebrillen (tijdens een staatsbezoek in een tropisch land) liet zich natuurlijk te vaak in met allerlei dubieuze staatshoofden, dictators en foute koningen en prinsen, maar in mijn jeugd was dat schering en inslag, en te vergeven. Net als toen, die middag in de zeikende regen als 8-jarige onschuldige scholier -toentertijd roepnaam Pimmetje-.
Het betreft het bezoek van koning Bhumibol en Koningin Sirikit van Thailand aan de stad Eindhoven. Daarbij stonden uiteraard ook de Philips fabrieken op het programma, onder de deskundige begeleiding van met name ‘Meneer’ Frits Philips.
Maar er aan voorafgaand brachten zij ook nog een bezoek aan het zogenoemde ‘natlap’, of te wel Het Natuurkundig Laboratorium. Als bekend ligt dat ongeveer tussen Aalst en Eindhoven.
Het koningskoppel (goede bekenden van de Oranjes, en dus ook van de familie Philips) namen de splinternieuwe natlapsensatie en passant even mee op hun doorreis van Brussel naar Eindhoven.
Ik zat in het kerkdorp Aalst op De Nutsschool met een zeer Oranjegezind schoolhoofd, dhr. Mabelis, die geheel zonder mandaat de hele school mobiliseerde, en uitrustte met papieren vlaggetjes van Thailand.
(Ik denk dat ik toen mijn zwak voor vlaggen ontwikkelde). De hele school werd langs de doorgangsroute opgesteld.
En daar stonden wij dan in het gelid langs de Aalsterweg. Het ging regenen, en niet zo’n beetje ook.
Mijn moeder (zeer anti-koningshuis) vond het helemaal niks, maar wilde mij deze mogelijke attractie niet onthouden, en kwam af en toe even langsgefietst om te kijken hoe de vlaggetjes er voor stonden. Die waren natuurlijk heel droevig en pisnat; net als haar teerling en de rest van de school.
De motorcascade (zoals dat sinds Elmstreet heet) had veel vertraging opgelopen, en het werd steeds later. We hebben daar -werkelijk waar- uren gestaand, waren door en door nat, en het geduld van mijn moeder werd dermate op de proef gesteld dat zij het schoolhoofd dreigde met het terugtrekken van haar zoon, die als kanonnenvlees voor de monarchie werd ingezet.
En net op dat moment kwam het sein om te zwaaien als gekken met de vlaggetjes.
Twee limousines met zwaar geblindeerde ramen zoefden met een ware noodgang door Aalst.
Niemand had iets gezien van Foemibol en Sierekiet. Ik heb die namen foeneties onthouden.
Het ergste was dat ik dacht dat onze koningin te zien zou zijn in dat gedoe.

Ik heb diverse malen als kind geprobeerd mijn ouders te overtuigen om ook een keer naar Soestdijk te gaan om in zo’n defilé mee te lopen. Dat leek mij top. Toen ik echter de conference van Wim Sonneveld hoorde over wat er met die krentenbroden gebeurde op het bordes, was ik meteen genezen en was ik blij dat we nooit gegaan zijn.

Beatrix met die hoeden zoals op de postzegels en op de krantenfoto’s, kon ik een paar keer van heel nabij, live bekijken. Een paar keer bij diverse officiële openingen her en der in den lande.
En een paar keer op 4 mei bij het monument op de Dam, uitgenodigd door het 4 en 5 mei comité. Of ze keek heel streng, of ze had die eeuwige zwaaigrijns op haar facie. Ik herinner mij gek genoeg vooral de stevige kuiten in de strakke nylons in altijd zwarte, sjieke damesschoenen met lage hakken.
Merkwaardigerwijs vind ik de jaarlijkse tv-reportage op Koninginnedag inclusief het deskundige leutercommentaar van de dienstdoende omroepster of omroeper nog steeds niet te versmaden. En echt niet alleen omwege het toiletpotten gooien, zaklopen, koekhappen, ezeltje-prik en meer van die vooral saaie dorpsrituelen in een sfeertje van Dik Tromp en Swiebertje.

Ook opmerkelijk, maar volstrekt toevallig, is het feit dat ik Maxima en Prins Pils vaker live heb ontmoet dan Juliana en Beatrix tezamen.
De meest opvallende keer was een toevallige samenloop van omstandigheden in oktober 2004.
Oprichter van Mojo Concerts, Berry Visser, was uitgekocht bij Mojo en ging (en gaat) als pianospelend theaterfiguur door het leven. Hij wilde zijn show graag een keer in Paradiso laten zien, en vroeg mij of ik dat kon regelen. De grote zaal was wat te ambitieus, maar de basement moest lukken. Wat Berry zou gaan doen was mij niet duidelijk, maar in mijn avonturen met hem vroeg ik mij al lang niet meer af wat het zou gaan worden, omdat ie daar te doen gebruikelijk zich toch niet duidelijk over kon of wilde uitlaten. Diezelfde avond had ik een concert staan in de grote zaal van Paradiso met mijn soulmate Solomon Burke.
Ik was die middag wat vroeger naar Paradiso vertrokken omdat ik nog een afspraak had, en bovendien uit eten zou gaan. Zo kon ik mooi even kijken hoe het met Berry ging, en of Burke met zijn gevolg het naar zijn zin had.
Aangekomen bij Paradiso gaf het een merkwaardig sfeertje. Jan-Willem, de programmeur van Paradiso, moest wat gniffelen toen ik hem vroeg of alles met Berry goed gegaan was bij de opbouw.
"Nou, ga zelf maar even kijken…", zei hij.
Berry had zwaar uitgepakt in de kelder met tapijten, een vleugel, sjieke stoelen, tv-schermen en computers.
"Gaat ie Berry?" vroeg ik.
"Jawel, maar ik ben een beetje opgefokt, want het wordt een koninklijke avond, je moet echt even komen kijken."
"Een koninklijke avond?"
"Je gaat ‘t wel meemaken?"
Ik ging een verdieping hoger en informeerde bij Jan-Willem.
"Waar heeft ie het over?. Komt de koningin ofzo, ha ha!"
"Ik begrijp het ook niet helemaal, maar hij heeft het heel geheimzinnig over hoog bezoek"
"Jan-Willem, ik heb al zo vaak Berry in de weer gezien met acteurs en actrices die de koninklijke familie moesten voorstellen… laat ‘m maar lullen."
(Bij de eerste aflevering van Pandora’s Music Box zat de hele avond een koninklijke familie -die behoorlijk ‘leek’- in de koninklijke loge van De Doelen incl. beveiligingstypes etc. Het personeel van De Doelen wist niet beter of de Oranjes waren er weer voor een avondje cultuur snuiven…)
"Nou, er is wel een soort geheime dienst type daarstraks lang geweest, maar misschien hoort dat ook wel bij z’n voorstelling. We zien wel. Met Berry is het altijd lachen toch?", vervolgde Jan-Willem.
Ik liep nog even bij Burke langs, en liep in het gangetje naar de kleedkamers, naast de kelderruimte, Berry weer tegen het lijf.
"Willem, kan die Burke vanavond niet een liedje mee komen zingen, we hebben indertijd toch een singeltje samen opgenomen? En Amerikanen houden van royalty, dus misschien kun je hem daarmee overtuigen, hij is bovendien toch in de building?"
"Berry, doe effe gewoon en niet zo geheimzinnig. Waar hebbie ‘t over?"
"Willem. ik kan het niet allemaal zeggen, want het is geheim, en uit veiligheidsoverwegingen mag ik het ook niet zeggen, maar geloof me nou maar!"
Ik zeg: "Maak me gek, ik kan Burke wel vragen en hij doet mij graag een plezier, maar ik wil niet bij hem voor gek staan, hoor!"
Met dit vage verhaal ging ik terug naar Burke en zijn vrouwelijke tourmanager (die na zijn dood zijn levenspartner bleek te zijn). Ik probeerde het warrige verhaal aan Jane & Solomon te verkopen inclusief de mysterieuze royalty touch. Ik lulde er maar wat op los over koninklijk bezoek enzo. Burke zat wat te grijnzen. En ik had sterk de indruk dat ie dacht dat ik ‘m voor de gek ging houden. "Let’s see what happens, chief" antwoordde hij.
Dat was niet echt een toezegging, maar goed genoeg om voldaan te hebben aan Berry zijn verzoek. Bovendien zou Burke gezien zijn fysieke handicap toch niet zo makkelijk of snel uit Paradiso kunnen ontsnappen.
Ik ging schaften en kwam rond showtijd terug in Paradiso. Backstage was sprake van lichte commotie onder het personeel, maar er werd niks uitgelegd en ik was nog steeds in de veronderstelling dat het allemaal onderdeel was van Berry zijn act.
Backstage was Burke begonnen met zijn ritueel.
De hele band en tourentourage moest in de gebruikelijke kring gaan staan en ik moest aansluiten. Bisschop Burke pakte mijn handen en begon te bidden. Zijn gebed betrof de vraag om Bijstand van Boven en de vraag om alle betrokken kracht te schenken inclusief een mooie promotersprofit ‘for my friend Willem’.
Ik ging naar de zaal en stond recht achter de f.o.h. mixer.
De zaallichten gingen uit, en ik stond behoorlijk in het duister. De band achter het gordijn zette in.
De show begon met als altijd met een logistiek ritueel met rook en gordijnen en hassle met helpers om Burke vanuit zijn rolstoel in zijn troon te krijgen zonder het publiek te laten zien dat Burke niet meer kon lopen dan ongeveer een meter.
Bij het tweede nummer bemerkte ik dat een redelijk zenuwachtige Jan-Willem vergezeld van in het pak gestoken beveiligers de ruimte achter de mixer liet zien.
De gorilla’s wilde weten wie ik was, maar werden er door Jan-Willem op gewezen dat ik de promoter van Burke was.
"Hé Jan-Willem, wie zijn die gasten, joh?"
Op dat moment komt een blonde stoot naast mij staan te swingen. Ze ging behoorlijk mee met de soulmuziek van Burke.
Een paar nummers later zie ik een heupwiegende gozer aan haar zijde met een pilsje in de hand.
Jan-Willem kwam naast mij staan en verzuchtte "Nou, ze zijn binnen hoor".
Ik nog: "Wie?"
Hij weer: "Allebei"
Ik nog niks in de gaten, kijk vervolgens links van mij en denk opeens "Die gast komt mij bekend voor".
Op dat moment komt Berry naar me toe en vraagt of ik even mij mee naar-achteren kon komen.
"Gaat Burke nu meedoen, of niet? Je ziet toch dat ze er zijn?"
"Hé Berry, relax, waar heb je het allemaal over, man?"
"Willem & Maxima, gek!"
"Meen je dat nou?".
Ik ren terug naar de zaal en verrek…
Ik ren als een speer terug, naar backstage en probeer Jane te vinden. Gelukkig was die net even in de kleedkamer de beadles bij elkaar aan het krassen voor aan het einde van de show.
Ik probeerde zo snel mogelijk uit te leggen dat dat royalty gedoe geen geintje was, en dat Burke ongetwijfeld voorgesteld zou worden aan de toekomstige koning en koningin van Nederland.
Ze keek me nog steeds wat ongelovig aan. "Really?"
"Really!"
Onmiddellijk werd Selassie, een van de zoveel zonen van Burke, met een chauffeur naar het hotel gestuurd om voor Burke een passend en waardig kostuum op te halen.
(Weet dat Burke al zijn kostuums bij zijn eigen kleermaker in Los Angeles op maat liet maken naar eigen ontwerp.)
Maxima vond het concert prachtig, genoot en danste met haar heupen volop.
De prins stond er wat sullig bij en wist zich niet helemaal een houding te geven.
Het publiek had totaal niets in de gaten.
Meteen na de voorstelling werd, ik voorgesteld aan ene Felix -dacht ik- de cultuurinfluisteraar van de koninklijke familie. Ik begreep dat Felix ook een chocoladefabriek runde, en daarnaast Maxima wegwijs maakte in de Nederlandse cultuur en folklore.
"Meneer Venema, ze komen eigenlijk niet voor Burke, maar voor de voorstelling van Berry."
Ik: "Pardon?"
Hij: "Ja, maar Max blijkt Burke al jaren te gek te vinden, dus dit is al een extra top avond"
Intussen werd Burke in zijn schone semi-Afro American outfit gestoken.
En kon ik Berry geruststellen dat Burke zeer verguld en trots was dat ie met echte royalty te maken zou krijgen.
Amerikanen geilen daar heel erg op.
De hele party en het geselecteerde publiek verzamelde zich in de basement van Paradiso teneinde de voorstelling van Berry mee te maken.
Maar eerst werd Burke nog even voorgesteld aan het koninklijk paar.
Willem-Alexander stelde zijn vriendin aan Burke voor: "This is Maxima Solomon. By the way you are a king too, right, The King Of Soul!"
Burke: "That’s right your highness. Come here, and gimme a hug".

SB @ Paradiso Basement 17-10-2004 foto Marc Susan

De beveiligers van het koninklijk paar schoten in een stuip, terwijl Burke de prins in zijn armen sloot en Maxima haar hand kustte.
Vervolgens kreeg het paar een koptelefoon op, net als alle andere bezoekers want de voorstelling bleek een show met enkel koptelefoons geleend van de Silent Disco van Nico.
De royal party was zeer onder de indruk van de indrukwekkende show met pianomuziek en videobeelden. Burke en Berry hadden de avond van hun leven. Het was een memorabele avond.
Voor mij konden Alex & Max niet meer stuk.