INTERESSANT!

NEWSPAPER OF THE YEAR
Je moet dus gewoon niet alles zomaar geloven wat er in de krant staat.

De Volkskrant meldde op 16 november 2013 met grote trots in een ietwat merkwaardig artikel met veel onbewezen prietpraat dat de krant een jaar lang het logo "Newspaper of the Year" mag voeren.
De krant werd uit 211 kranten (25 landen) gekozen, vooral omdat ze overstapte op halfformaat "en veranderde daarmee ook van karakter". Hopla, as simple as that.

De jury was vooral gecharmeerd van de getransformeerde voorpagina…

voorpagina VK

artikel

En wat is nog een krant anno 2014 met of zonder zo’n predikaat?
Nou gefeliciteerd, zou je kunnen zeggen, maar de covers zijn vooral weinig tekst. Koffietafelvoorpagina’s dus.
De voorpagina’s die ik op de iPhone vastlegde zijn willekeurig, maar mijn vrouw merkt wel even op dat ‘de zaterdag niet representatief is’, ik schrijf het er voor de volledigheid maar even bij, want ze kan gelijk hebben.
Overigens is die vermelding al weer van de voorpagina verdwenen (althans mijn exemplaar van 4 januari 2014), dus zo belangrijk zal het ook wel weer niet allemaal zijn.

Nou zou het ook kunnen zijn dat men vast anticipeert op mijn persoonlijk makke: ik krijg de krant zelden helemaal gelezen.
Dat zit ‘m in een samenloop van omstandigheden: tijdgebrek (meestal is de krant slechts bij de stoelgang aan de orde), desinteresse (de layout en de koppen staan mij steeds meer tegen) en een vaak -op zaterdag- te groot pak papier, met daarin weer een pak papier en daarin nog eens een zogenaamd magazine. Dat magazine is ook nog eens vaak het leukste van het hele pak papier.

TOP 2000

De kerstdagen zijn voor mij steevast de periode waarin er minder te werken valt, en er dus tijd over is om allerlei andere zaken in te halen op persoonlijk vlak.
Zo ook moet uitgebreide dagplakboek (inmiddels zo’n 160 volle ordners).
Vlak voor de kerst viel mijn oog op een interview  in de Volkskrant met de zendermanager (het woord alleen al…) van Radio 2 over het jaarlijkse eindejaarsritueel de Top 2000, waar waarschijnlijk dit jaar ruim 11 miljoen luisteraars naar hebben geluisterd, inclusief 3,3 miljoen meestemmers. 

Volkskrant pagina 8 en 9

Kees Touring waakt voor het verder uitmelken van het (beschermde beeld)’merk’ met een naamsbekendheid van meer dan 90%, en waarvan je inmiddels cd’s, dvd’s, boeken en petten, shirts en tassen kunt kopen (alsof dat al op zich niet genoeg is!), maar als er geen ‘regels’ zouden bestaan, dan zou daar zomaar eens tandpasta, een tournee en onderbroeken aan toegevoegd kunnen worden, ofschoon de opbrengst -naar eigen zeggen ‘schamel’ is, maar komt wel in de pot van Radio 2.
De muziek van de Top 2000 (www.radio2.nl/top2000) stond voor de popmuziek die je op Radio 2 kon (kunt?) beluisteren, en verschilt in zoverre van de muziek op Radio 3FM dat je mag stellen dat er fors minder slap geouwehoerd wordt op 2, en dat de muziek -blijkens de Top 2000- een stuk minder vergankelijk is. Dus zeker geen Daft Punk op nummer 1.
De tamtam rondom het evidente succes van de Top 2000 laat ik even terzijde.
Wat wel relevant is, is de opmerking over "de regels" bij Radio 2, of de Nederlandse Publieke omroep in het algemeen.
"…Het was bedoeld als eenmalig -in 1999 het millennium mee af te sluiten. Eigenlijk gaat tegen alle regels voor muziekprogramma’s in, waar je nooit Bon Jovi na Jacques Brel zou kunnen laten horen…"
En bij het woord ‘regels’ steekt bij mij onmiddellijk mijn anti-autoriteitscomplex de kop op.
Terecht leverde dat bijgaande ter zake doende ingezonden brief op.

ingezonden brief Volkskrant

Wat bazelt die Touring nu?
Nu staat Bon Jovi weliswaar 7 maal in de Top 2000, maar wordt nergens geflankeerd door de 3 keer aanwezige Jacques Brel (93 Ne MeQuitte Pas/610 Mijn Vlakke Land/923 Voir Un Ami Pleurer; een nummer dat ik niet echt mee kan zingen -ook niet in de versies van resp. Liesbeth List danwel Herman van Veen, laat staan Frank Boeijen).
Interessant genoeg wordt Jacques Brel  wel  geflankeerd door RATM, The Beatles, Adele, The Cats, Labbi Siffre en Robert Plant; niet meteen een lijstje waarvoor je de muziek zachter of uit zou moeten zetten.
Hoe anders ligt dat bij Bon Jovi, nog immer een live-attractie die jaar in jaar uit het meest geld ophaalt met zeer regelmatige monstertournees; ook een verdienste, maar niet een verdienste waarvoor je nu per se ook voor alle 7 noteringen van de Top 2000 je nachtrust zou behoeven te onderbreken. Hun videoclips zijn steevast van hetzelfde laken en pak met een hoop spierballentrekkerij, eigen tattoos en andere bombast,
Bed of Roses (waar de geblondeerde voorzanger Jon heel erg die andere aansteller van Guns of R imiteert), Living On A Prayer (een wereldhit omwege het hoepahoepa refreintje middels slangetje in de mond op de achtergrond), It’s My Life (dat mij nooit was opgevallen), Always, Wanted Dead Or Alive (een fraaie highway ballade "I am a cowboy on a steelhorse I ride..", die ik graag hoor als ik in Amerika van Houston naar Austin rijdt), You Give Love A Bad Name (een bombast hit van meeslepende aard in het idioom van Queen) , Keep The Faith (wederom mij onbekend; maar dat ligt aan mij, want bij dit soort huilebalk bombast gaat nu eenmaal bij mij de knop op 0).
Interessant genoeg worden de ‘hits’ van Bon Jovi door een ander slag artiesten omringt waar ik een stuk minder mee heb: White Stripes, André Hazes,Seal, Blof, De Poema’s, Blof (!), Fleetwood Mac, Jason Mraz, Maaike Ouboter, Muddy Waters (uitzondering), Herman van Veen, George Michael, John Denver, Aphrodite’s Child.
EVENWEL NERGENS komt de combi Brel na of voor Bon Jovi v.v. voor.
O.a. De Telegraaf leverde op de middenpagina de hele Top 2000 overzichtelijk aan, nota bene zonder lastige reclames, zodat je dat makkelijk kunt controleren.

Natuurlijk kun je alle muziek die interessant of leuk is doorelkaar draaien. Hilversumse betweters met zogenaamd ‘(pop)journalist’ voor de naam van zowel alle omroepen (inclusief de commerciële, maar dan met andere motivaties) menen al jaren het onderscheid te kunnen maken tussen wat goed en slecht is om te bepalen wat men wel en niet zal laten horen. Maar zelfs Radio Veronica (192) liet die beslissing over aan de luisteraars, terwijl de hele muziekketen toch echt de voornaamste partner in crime was in die tijd. En als je Gert en Hermien geen leuke liedjes vond maken, dan moest je dat nummer maar even uitzitten/zetten.
Maar ook bij de krakersrellen in Nijmegen werd de Vogeltjesdans afgewisseld met The Clash. En ook op het festival Lowlands kon vroeger Vader Abraham zich meten met Beck of Eels.
Zendermanagers, muzieksamenstellers, zielige puriteinen en popprofessors maken de keuzes en bepalen wat goed voor U is. En dat moet als het even kan matchen met mooie luister-of kijkcijfers.
En wat zie je nu bij de Top 2000?
Precies: het ongelijk van deze lieden. Men probeert in een uiterste poging e.e.a. nog wel te manipuleren met voorgekauwde tracks om de stemmers te beïnvloeden, maar niets kan voorkomen dat Boudewijn De Groot met Avond op nummer 5 kan eindigen; een nummer dat nooit een hitnotering heeft gehad.
Je zou met dit concept een zender 24 uur per dag redelijk goedkoop kunnen laten bestaan, maar men schaamt zich als ‘programmamaker voor de publieke omroep’ natuurlijk te zeer voor een grootschalig verzoekplaten- en mag-ik-de-groeten-doen programma. Zo’n zender zou een hoop onzin en soortgelijke programma’s en programmering overbodig maken, en zo kun je ook redelijk pijnloos bezuinigen en tegelijk een paar programma’s voor de gespecialiseerde liefhebbers sparen of voorkomen dat interessante programma’s blijven verhuizen van 2 naar 6 etc. liefst op onhandige tijdstippen om zo te bevorderen dat er echt niemand meer naar zal luisteren.
Over de nachtprogrammering wordt te weinig gesproken, maar de nachtprogrammering verdient zeer serieuze aandacht want kent een categorie trouwe luisteraar, eenzamen en nachtuilen die meer verdient.

BON JOVI GAVE LOVE A BAD NAME
En over die Bon Jovi wil nog een leuke interessante kwijt.
Ergens begin jaren tachtig werd ik gevraagd een optreden te boeken voor  de Canadese metal queen LEE AARON (oftewel Karen Lynn Greening). Middels een dosis sex (ze stond in maart 1983 in haar blootje in Oui) en geil doen, had met die gave een weinig later succes bij Kerang en op de grote metal festivals in m.n. Engeland. Ter promotie van haar in juni 1985 (in licentie bij Roadrunner) te verschijnen nieuwste album "Call of the Wild", met Bob Ezrin als producer, was ze de headliner. Op dat moment werd ze gemanaged door Bob Connolly, die het voor mekaar kreeg om haar nooit een cent royalty’s te laten verdienen.
Van "Call of the Wild" werd door Roadrunner net zoveel in de Benelux verkocht als de eerste twee album van Bon Jovi in de US bij elkaar (100.000 stuks).
Bon Jovi, bestond net 2 jaar en stond op dat moment net op het punt het tweede album 7800 degree Fahrenheit uit te brengen, met het Amerikaanse succes van het vorige album had de manager bij Mercury het plan gedropt om de band Europa en Japan te laten touren. Bon Jovi betekende hier nog niks. De legendarische bandexecutive Doc McGhee beloofde de band echter een headline posities, maar de man beloofde wel meer in die tijd; dergelijke beloftes kostte hem indertijd het management van Mötley Crue.
De agent, Rod McSween (ITB) plakte de bands aan elkaar, en zo mocht ik deze combi aan de man brengen.
Indertijd was de outlet voor dit soort geflipte hardrock 013, een met steun van de katholieke kerk tot ‘poptempel’ verbouwde voormalige bioscoop te Tilburg.
De combi werd dan ook aldaar neergepoot. Het werd op 18 mei 1985 een late namiddag voorstelling met een -achteraf bezien- dubbelbill.
O13 besloot uiteindelijk omdat Bon Jovi werd toegevoegd om er een namiddag/avond programma van te maken. De eerste band die moest spelen was dus Bon Jovi, ofschoon de tourmanager Rich Bozzett alles probeerde om nog op de dag zelve de billing om te keren, en de crew van Bon Jovi saboteerde van alles en nog wat. Lee Aaron verklaarde later: "Bon Jovi’s crew were jerks, I had about one square foot on stage space and zero monitors by the end of that tour in ’85".
Ook aanwezig was dus Doc zelve, die zeer ontdaan was over de posters ("Bon Jovi should be twice as big") en mij voor alle soorten vis uitmaakte omdat zijn band niet de erkenning kreeg die ze eigenlijk volgens hem verdiende. Hij sprak dreigend de profetische woorden: "You nor your company will never promote this band again".
Later dat jaar werd Bon Jovi voorprogramma in Amerika bij Ratt.
Ik wist toen nog niet dat Doc ook een gevangenisstraf van 20 jaar boven het hoofd hing voor een akkefietje in 1982. In 1987 was Bon Jovi echter inmiddels een grootmacht geworden, en middels een handgeschreven brief van 6 kantjes van de hand van Jon zelve aan de rechter in kwestie, veranderde de judge het vonnis uiteindelijk in 1988 in een boete van 15.000 $ plus unlimited public services en 5 jaar voorwaardelijk voor een drugstransport van 20.000 kilo marihuana van Columbia (!) naar North Carolina. Die partij had indertijd een straatwaarde van 20 miljoen dollar. De pers schreef totaal flabbergasted "Bon Jovi gave law a bad name".
Die brief van Jon werd pas 20 jaar later gepubliceerd door dezelfde tourmanager. Merkwaardig genoeg is de brief recentelijk van internet verwijderd.
Doc werd in 1991 van de bal gezet. Bon Jovi geldt nog immer als een van de best grossende touring attraction. Weliswaar met wisselend succes (maar als de promotor verliest doet dat bij Bon Jovi zelden pijn), maar op het concert in Scheveningen na (5 juni 2010), heeft De Concert Gigant te Delft alle concerten (13) sinds 1985 in Nederland gepromoot.
Lee Aaron ging in 1995 failliet, maar startte een nieuwe carrière als -believe it or not- jazz artieste.