INTERESSANT!

In de bijlage van De Volkskrant (V6, maandag 15 september 2014) treffen wij aan een zogenaamde REPORTAGE van het festival TAKE ROOT in Groningen.
Het geschrijf -met als kop “Nashville young”-  is van de alleskunner Robert van Gijssel, die zelfs de eerste contouren van een rootsrevival zag, gezien de opleving van veel jong countrytalent. Joh! Een van mijn dierbare artiesten, en zeker op leeftijd, maar daarom niet minder courant of kwalitatief minder, was Joan Baez, een icoon in de popmuziek en zeker in de Americana. Een collega van van Gijssel heeft daar al eens uitgebreid over geschreven in diezelfde krant, maar dan ter zake deskundig, zonder dedain en niet onbeschoft.

Van Gijssel, die klaarblijkelijk nog nooit deze ex van Bob Dylan heeft zien optreden, schrijft:

“Vitaal oogde gelukkig die andere adellijke Amerikaanse op leeftijd: Joan Baez, 73 jaar. Zij kwam als een fitnessende Jane Fonda het podium op rennen en nam de Grote Zaal direct mee op een sentimentele retourtrip. De ontroering was voelbaar bij een getokkelde uitvoering van There But For Fortune, een hippiebalade uit 1964, en bij een met ouderedamesstem gezongen God Is God, een cover van Steve Earle. Maar bij een vanaf de tribunes meegenuried It’s All Over Now, Baby Blue van Dylan scheen er toch net wat te veel avondrood in de Oosterpoort. Vooral toen Baez zich beklaagde over haar vermoeide voeten, ‘van de vele protestmarsen’. Anekdotiek van een hippieoma, waar je op de vroege zaterdagochtend bij een net ontvlamd festival even geen zin in had. De missie voor Take Root was ineens duidelijk. Er kon, bij afwezigheid van Jackson (Wanda) en een al te gezapige Baez, eens lekker worden doorgeselecteerd….”

Adellijk, fitnessend (heb ik wat gemist?), retourtrip, hippiebalade uit 1963 (van Phil Ochs uit 1963), ouderedamesstem, avondrood, hippieoma, vroege zaterdagochtend (!), hoe ontvlamt een festival? En dan vraag je je toch echt af waar dit over gaat. Volgens mij is het zeker geen ‘reportage’, maar een uiterst subjectieve concertrecensie (waarbij het alom als briljant geziene optreden van John Fullbright de reporter is ontgaan). Op dezelfde dag wist deze Super kuifje ook nog twee pagina’s (Uitgelicht) met veel nietszeggende kleurenplaatjes te claimen met de grootste onzin over bij elkaar te kletsen over Nederland Festivalland, waarover wellicht later meer.

Lucky Fonz III schreef mij dezelfde dag nog het navolgende:

“Ik vond de recensie over JB onzin. Daniel Romano is meer sentimenteel dan zij. De woorden ‘hippie-Oma’ en ‘fitnessende Jane Fonda’ rieken naar seksisme.
Joan heeft nooit voldaan aan het macho-ideaal van de rockster (zoals Janis Joplin dat wel deed), en tot op de dag vandaag denken critici dat ze daarom niet cool is. Ze is altijd al onderschat geweest want n vrouw in muziek mag sexy zijn of hip of rock n roll of mysterieus maar niet intelligent en oprecht.
Terwijl ze supercool is. Ze is meer countercultuur en radicaal dan al die asshole rockers bij elkaar. 
En t optreden was geweldig, goeie setlist en met vuur en passie, niks nostalgie. Voor mij voelde t relevant & integer & mooi. De reactie van de zaal was ook geweldig. Ze is mijn heldin.”