INTERESSANT!

4 DECEMBER 1974
In februari 1971 had ik van ome Joop uit Amerika een paar grammofoonplaten opgestuurd gekregen. Dat waren de eerste twee albums van The Band, "Are You Experienced" and Electric Ladyland van Jimi Hendrix en de drie-dubbelaar op Cotillion (een subsidary van Atlantic) met een gouden sticker (certified gold awarded) "The Original Soundtrack" van Woodstock. Dat album was in mei 1970 al in Amerika uitgebracht en de film zelf was die zomer in de bioscoop gekomen in Nederland.

Met mijn toenmalige vaste verkering Maria ging ik in Eindhoven naar de film. Ik ben zelfs 2x geweest.
Ondanks het feit dat die albums door mij zeer veel gedraaid zijn, ik twee keer naar de bios geweest was, ik zowel het origineel op VHS, het origineel en de directors cut op DVD heb, en zelfs het originele festivalterrein in 1994 heb bezocht, heb ik me nooit gerealiseerd dat eigenlijk "Country" Joe McDonald op zowel 16 als 17 augustus 1969 op Woodstock had opgetreden. Op zaterdagmiddag 16 mei 1969 trad hij solo op en de volgende namiddag nog een keer met "and the fish".
In 1974 bracht Paul Acket een Woodstock-package naar Nederland. Daar werd Joe uitgeknipt, en op 4 december kwam hij naar Diogenes in Nijmegen. Hij kwam met de trein en had een gitaar in een gitaarkoffer bij zich. Hij had vooral slaap. Ik weet niet eens meer welke liedjes hij gespeeld heeft, maar ik weet zeker dat ie I-Feel-Like-I’m-Fixin’-to-Die Rag speelde. Na iets van een uurtje zat t er op. Van de rest van zijn catalogus had ik ook nog niet veel begrepen of van gehoord. Na afloop van het absoluut niet uitverkochte concert (en die concerten ofschoon gepland voor aanvang 21.00 uur, begonnen steevast veel te laat, want er konden nog klanten komen….) wilde hij weg en was behoorlijk dronken. Hij wilde naar een nachtrestaurant om te eten. En waar ie daarna naar toe wilde wist ik niet eens. Hij bestelde een ‘driver’.
Ik was de ‘promoter’, de ‘runner’ en de ‘the driver’. Mijn zware tweede-handse Renault 8 werd de ‘limo’. Ik probeerde ‘m uit te leggen dat we geen limo hadden en ook geen restaurant. Nijmegen was provincie en geen New York. Van de voordeur van Diogenes tot het Keizer Karelplein was het een vervelende woordenwisseling met een hoop ‘fuck dit en dat’. Ik draaide drie rondjes en stopte geirriteerd midden op de rotonde van het plein. Het was inmiddels ver na middernacht. Ik stapte uit en deed het portier open. Keerde terug naar de driverseat en schopte de zatlap er uit, gaf gas en gierde weg met de passagiersdeur nog open. Opgerot met die gek.
Een paar jaar nadien ben ik mij gaan verdiepen in het repertoire van deze man en behoren een paar albums tot mijn persoonlijke all-time favourites. Ik wil van deze gelegenheid gebruik maken om een ieder te wijzen op de navolgende uitgebrachte indrukwekkende albums op het Amerikaanse Vanguard label:
"Electric Music For The Mind And Body" (79244 1967) en "C J Fish" (VSD.6555 1970). En ook niet te versmaden is de bijzondere soundtrack van "Quiet Days In Clichy" (VSD-79303 1970), naar het gelijknamige boek van Henry Miller uit 1956.
Het zou tot 18 maart 2010 duren voor ik m’n held zou terugzien. Ergens in een klein hokje op het jaarlijkse SXSW festival gaf de inmiddels zeer strijdbare troubadour een politiek exposé over zijn inspanningen voor een vergeten groep in de Amerikaanse samenleving: the veterans en meer in het bijzonder die in Vietnam gediend hadden. Na afloop verplaatste hij zijn activiteiten naar de gang in het conventiegebouw en ‘s avonds deed een showtje. Ik raakte met ‘m aan de praat en vroeg om voorzichtig of ie zijn tour in Europa 1974 nog kon heugen. Not an inch. Ik kreeg een promotiefoto en hij zette er een handtekening op.

uit collectie: Willem Venema

ONGEVEER 40 JAAR LATER
Terwijl Hein zijn job als MC voortreffelijk vervult, amuseert het aanwezige publiek zich prima. Ik ben in de veronderstelling dat men een interessant mix uit mijn beroeps- en kennisenkring heeft gemobiliseerd. Ik mis er wel wat, maar ik val van de ene in de andere verbazing wie er zoal uit de kast zijn getoverd.

"het publiek ligt aan de lippen van de mc "
op de foto v.l.n.r.: ?, Pieter, Rense van Kessel, Maud Kroeske (half zichtbaar), John ‘Cable’ Hessing (a.k.a. Kabeltje), Paul Stiekema, Til Smeets, Frans Willeme
foto’s: Mcklin Fotografie

"het wordt steeds voller"
op de foto v.l.n.r.: te moeilijk om allemaal op te noemen
foto’s: Mcklin Fotografie

op de foto v.l.n.r.: De man van de cd’s, Jelma, Pluck, ?, Kabel
foto’s: Mcklin Fotografie

In het publiek had ik ook al een drukke Koos van Dijk ontdekt. Coach kwam zijn wederwaardigheden van weleer met mij nog eens uitduiden on stage en bracht ook even en passant een speciaal voor deze gelegenheid gefabriceerde video-boodschap van Adri-Jan Hoes (namens de hele familie) onder de aandacht. Gekker nog het door hem speciaal gecomponeerde en ingezongen lied "OH Willem" werd ter plekke op cd-single aan de aanwezigen uitgedeeld.

"Coach neemt over"
foto’s: Mcklin Fotografie

OH WILLEM (tekst en muziek A.Hoes)
Klik voor filmpje

Intussen begon het stiekem cadeaus te regenen.

"Bedankt Telstar en het aanwezige publiek toost mee"
op de foto v.l.n.r. v.a. Pluck: Fred, ?, Jan-Willem Sligting, Nicoline de Kock, Mireille Versteeg, Toine Taks, Peter Smidt, Anke Janssen, Maud, Pieter, Til, Margriet (heel klein), Paul
foto’s: Mcklin Fotografie

On with the show.
Op het podium stond een electrische piano klaar voor een van mijn dierbare en trouwe artiesten the lovely Janne Schra, tegenwoordig woonachtig te Nijmegen. Speciaal voor deze gelegenheid schreef ze "Italian Family" om naar een persoonlijke versie. Misschien nog wel meer gemeend dan de Valentijnsboodschap die ze mij eens abusievelijk e-mailde. Inderdaad is het leuk om met haar uit eten te gaan. En ik vind het meer dan prima dat ze haar piloot verruild heeft voor de voorzanger van De Staat, dat geeft ook rust in de family.

DOUBLE VEE FAMILY (ITALIAN FAMILY)
We’re having dinner in the garden
At the long table
We talk about
My uncle’s favorite band
Then my brother tells a story
About a train robbery in the north
My grandma starts laughing
She sings
A traditional song
It means so much to me
To be with my Double Vee Family
Daddy knows, I want to marry Willem
But he wants me for Torre
I can’t stand it no I can’t stand it
Pesto on my skirt
It means so much to me
To be with my Double Vee Family… I’ve just made up
copyright: Janne Schra ("graag gedaan Willem")

"Aandacht voor Janne Schra"
foto’s: Mcklin Fotografie

En de ceremonie in Diogenes gaat gewoon door. Schreef ik recentelijk nog over mijn ‘geezer’, staat ie nota bene inmiddels in levende lijve voor me. Speciaal overgevlogen vanuit Engeland staat nu de levende legende van de betere punkscene uit de 80-ies voor mij. Niemand minder dan John Wardle. Wie? In mijn kennissenkring is deze autodidactische bassist beter bekend als Jah Wobble. Nog steeds Jah Wobble, maar intussen waarschijnlijk al weer meer dan 100 albums verder en een biografie verder. En niet te vergeten de talloze releases op het label dat ie met zijn vrouw runt 30 HertzRecords, een wonderlijke collectie pop en andere exotica.

"Hein kondigt my geezer aan"
op de foto: John Wardle a.k.a. Jah Wobble (van Public Image Ltd)
foto’s: Mcklin Fotografie

Ik zou hier een paar avonturen tussen kunnen proppen die ik met deze man heb meegemaakt, maar dat komt nog wel (zie alvast hier). Hij komt deze reis alleen handen schudden en lachen. De volgende morgen zitten we met Arend-Jan van de Marel aan het ontbijt. Het kan goed zijn dat Arend-Jan nu de juridische belangen van de professioneel voetballende zoon van Wobble behartigt. Zo kan dat soms in mijn circles verkeren. Mooi toch.

Hein bedankt de aanwezigen. En ik dacht dat dit het wel was, maar tot mijn niet geringe verbazing nodigt hij de aanwezigen uit voor een wandeling naar het nieuwe Doornroosje.

"Hein bedankt de aanwezigen en kondigt de overtocht naar Doornroosje aan"
foto: Mcklin Fotografie

Een bonte optocht loopt een blokje om. Daar wacht alweer een de volgende verrassing.

wordt vervolgd