INTERESSANT!

Het moest er maar eens van komen.
Ik weet ook niet precies wat het verschil is tussen een eigen site met een nieuwsbrief, en een weblog. maar volgens onze webmaster is dat er wel degelijk. Volgens mij haalt Tim, want zo heet ie, zich alleen maar extra werk op de hals.
Van weer een andere kant, is het misschien wel een oplossing voor het probleem om tijdig een nieuwsbrief die te lang is om te e-mailen, tijdig te posten.
En die nieuwsbrief ligt al een jaar op z’n kont, hetgeen natuurlijk regelmatig vragen oplevert van `leef ie nog’ tot opmerkingen -vooral via derden- `oh, bestaan die nog?, ik dat ze al van de kaart waren’.
Waarom het er steeds niet van kwam, leg ik nog wel eens uit; en dat van die kaart ook.

Een beetje Nederpopscene is bezoeker van De Noorderslag, het muziekfestival op meestal de tweede zaterdag van januari in Groningen in het complex van wat heet Cultuur Centrum De Oosterpoort. Sinds een paar jaar is dat evenement uitgebreid met twee extra dagen er aan voorafgaand. Die uitbreiding betreft beide elementen van de Noorderslag, zowel het seminar overdag als het muziekgedeelte ‘s avonds, met dit verschil, dat gangmaker Peter Smid in zijn eeuwig optimistische visie op een Pan-Europees muziekplatform, in principe enkel Europese landen die iets met de EBU te maken hebben, de kans geeft om een staaltje van hun individuele kunne in Groningen op van allerlei podia in de binnenstad te vertonen. Sinds een paar jaar is ook het Verenigd Koninkrijk wat hem betreft onderdeel van de EEC, met alle gevolgen van dien, ook al omdat popmuziek sowieso reeds voornamelijk de taal van dat grijze albion bezigt, dus dat kon nog wel er bij.
Vooral het opstellen van voornamelijk de nieuwste lichting Britse pop (en dat is niet hetzelfde als Britpop) werkte als een magneet voor de bisniz en wel zodanig dat dit EuroSonic inmiddels geldt als een van de belangrijkste showcase festivals te wereld. De formule is zelfs zo sterk gebleken, dat men kan vasthouden aan een van de sterkste organisatorische troeven: geen band wordt betaald; er kan hoogstens een nachtje hotel, een maaltijd en een borreltje af, maar daar houdt het dan ook echt mee op.
Waar andere soortgelijke manifestaties een probleem hebben met het werven van talent, heeft de programmeur van EuroSonic, nu voor de tweede keer Robert Meijerink (in het dagelijks leven programmeur en promoter van Doornroosje te Nijmegen), het al moeilijk genoeg het aanbod te kanaliseren en vooral van zich af te slaan “als het ware-.
Al met al levert dat over de 1000 popzakenlieden (zeg maar gerust Tout Le Monde) met aanhang en periferie op van allerlei niveau en allooi dat zijn gading zoekt in de krochten van Groningen vanaf een uur of zeven, acht, trekkend van podium naar honk, naar zaal.
Tussen die zalen is een groot verschil in aantrekkelijkheid. Gesteld mag worden dat de nummer one place to be het slonzige café Huize Maas is. Een eigenlijk fout, maar daardoor weer goed, soort bruincafe/saloon met aanpalende feestzaal met een podium dat net goed genoeg is “geen band durft er echt over te klagen. Het geluid is meestal kut met peren, maar dat wordt gecompenseerd met een mix van gezelligheid, sfeer en het gevoel dat het je toch gelukt is binnen te komen (want buiten staat altijd een rij van spijtoptanten). Een goede, maar eigenlijk qua mentaliteit zeer veel betere tent is natuurlijk het vertrouwde jongerenpoppodium VERA, we mogen eigenlijk rustig zeggen `de tent van Peter Weening’ ofschoon die al ruim 25 jaar het over `wij’ heeft, maar dat doet de koningin ook, zeg ik dan maar altijd. Op plek 3 staat het Grand Theater, dat ooit eens nieuw leven werd ingeblazen door Peter Smid. Hij is nu artistiek directeur van het evenement en dagelijks de permanente onderkoning van Buma-Cultuur (de nieuwe verschrikkelijke naam voor het eens zo fantastisch klinkende Conamus). Samen met de queen (voor de negatievelingen `ice-queen’) of Dutch Pop Jerney Kaagman zijn zij tezamen ook al jaren de leading force achter het hele evenement want het moet allemaal wel ergens van betaald worden. Heb ik ten minste nog twee a drie namen vergeten te noemen: Peter Sikkema, de bekwame, betrouwbare stille kracht en zeer constante factor achter het evenement met zijn huidige rechterhand/programmeur, en ex-Groninger Joey Ruchtie, in het dagelijks leven programmeur van Rotown. Beide van het kaliber `non blatera, sed politura’.
Sinds kort is daar nog een soort Algemeen Directeur aan toegevoegd, de abmacher en permanent voornamelijk elders als troubleshootende ad-interim Directeur fungerende Frans Vreeke, voorheen van Buro Beerenschot.
Weblogtekenende is reeds 21 jaar trouw bezoeker van het evenement, dat wilde ik eigenlijk maar even zeggen ter inleiding.

Als je dan je inschrijfgeld voor deze combi van seminar en festival betaald hebt, heb je recht op een badge (niet meer zoals vroeger met een clipje, maar nu via een touwtje, aan een heusche linyard; zie verder op in het artikel).

Met die badge loop je naar de volgende balie, want een beetje ambtenarij hoort er nu eenmaal bij, en daar krijg je een op vertoon van je badge de festivaltas, de zogenaamde goodie-bag. Overigens wordt er door de conducteur van het uitgifte loket wel net als vroeger in de trein een gaatje in je badge geknipt zodat je niet twee tassen kunt ophalen.
En over die tas wil ik het al jaren hebben.

Zoals ik altijd de posters van Pinkpop vond mankeren of zelfs apert lelijk vond (en zo iets wordt dan op een gegeven moment een annual running gag), zo vind ik de tassen van dit feest ook eigenlijk altijd lelijk, en als ze mooi waren, dan mankeerde er wel weer wat anders aan.
Iemand kiest zo’n tas, en ik vermoed dat dat aan de hand van van allerlei criteria gebeurd.
Ten eerste een soort esthetische keuze. Ten tweede een criteria waarbij gekeken wordt naar de tassen die bij soortgelijke evenementen gekozen zijn door de commissie. Ten derde de indeling van de tas, met als summum een apart afneembaar klittenbandvakje voor de gsm dan wel Blackberry.  Het ILMC kent al vanaf de eerste editie de bijbehorende tas. Ik ken mensen die die tassen zo’n onzin vinden dat ze hem na uitreiking meteen ergens onopvallend laten staan. In London zit er nu een nummer aangehecht opdat ze altijd weten van wie de tas is, als ie gevonden wordt; een soort nummerbord dus. Maar net als met sloopauto’s vroeger, kun je het nummerbord er natuurlijk afknippen. Er zijn ook seminargangers in London die netjes drie dagen lang de tas meezeulen en alle promo-items er netjes in verzamelen en dan vervolgens op het vliegveld bij het inchecken bij de douane zich vrijwillig melden met een verhaal opdat de tas taxable wordt, en er dan om die reden vrijwillig afstand van doen (onder het motto, dan ben ik er toch met een plausibel verhaal netjes van af gekomen).

Anderzijds is er ook een categorie festiviteitengangers die de tas net als een koppensneller aan hun trofeeën kerfstok toevoegen en er overal ter wereld mee lopen te showen, want dan kun je bij een ander evenement weer laten zien hoe bereisd of wat voor een routinier je wel niet bent. ‘t Is een beetje als met t-shirts bij een concert, draag jij nog een origineel shirt van AC/DC (bijvoorbeeld Giel Beelen) dan straalt dat toch iets af als het ware.

Het ILMC was er wel eerder mee dan Groningen. Het begon met een plastic zak met opdruk en dat werd “omdat de hengseltjes het niet lang hielden- zo’n katoenen zak, waar in de jaren zeventig/tachtig alternatieve actietypes en studenten veel mee liepen. Een paar jaar geleden had men in London een tas van een soort rul nappa-namaak-leer en die werd al snel geassocieerd met Robin Hood. Whatever, je liep er als man toch echt mee voor lul. Ik zie die tas eigenlijk nergens meer.

De mensen die mij kennen als verzamelaar zullen er niet verbaasd van staan, dat ik alle tassen bewaard heb. Ik moet dat iets nuanceren: sinds mijn dochter schoolgaand is, heeft zij een eerste optie boven ons museumdepot.

 

 

 

 

 

Een beetje marketingtype kan bedenken dat er in die tas items passen die je aan de seminargangers wilt schenken (ze hebben er toch al voor betaald). En nog beter, je kunt iedereen die iets wil uitdelen, gewoon verplichten om “tegen betaling- zo’n item in die tas te laten schuiven. The Alternative heeft dat ook 1 keer gedaan en wel een eigen origineel “maar ook best overbodig- item in de goodie-bag van het jaarlijkse Buma-Stemra Golfevenement.
Wij promoten ons destijds met een heavy rode shoe-bag met opgedrukt company logo. Kost wat en je hebt er weinig aan, maar het is wel een interessant conversation-piece.
Heel langzaam komen we nu een beetje daar waar ik van wilde berichten: de tas van dit jaar, en de inhoud.
Dat had ik precies een jaar geleden ten behoeve van de nieuwsbrief (Egonieuws) willen doen, maar dat is er nooit van gekomen.
Voila.

Dit jaar kon je zelfs uit twee kleuren kiezen. Ik vroeg mij af of daar een reden voor was.
Of KLM-blauw of (een beetje punk) decent zwart natuurlijk.
Het is eigenlijk een gewone boodschappentas, dit jaar geen handige vakjes, niet eens een vakje voor je broodnodige Blackberry!
Ok, een ritsluiting aan de bovenkant, maar verder wel heel erg basic.
Dus eigenlijk niks over te melden, behalve een beetje dom, te simpel en dus lelijk.

Dan de inhoud. Ik telde ten minste 20 zogenaamde flyers.

Een leuke flyer betreft de mobiele sanitaire zaken, met een mooi woord: sanitation camps. Voor het poepen/ plassen/ wassen (douchen).
De winnaar in de categorie flyers is: Urinelle. Eigenlijk een concurrent van de sanitation camps maar wel in dezelfde sfeer. Hun adagio: “To Pee Or Not To Pee” (`open the bag to find out’). Het damesplasgootje dus. Een gesealed plastic zakje met daarin twee soortement kartonnen mini-patatzakjes zonder bodem, open kruisje als het ware. En gek genoeg past de zuurstok rode jojo van Essent-Awards.nl ter gelegenheid van het 5-jarig jubileum daar precies in. De jojo kenmerkt zich door een touwtje dat snel in de war zit.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Behalve flyers, telde ik ook nog eens tenminste 11 papieren boodschappers van het kaliber `krantje’, waar onder het interessante krantje over Coparck. E.e.a. ter gelegenheid van het verschijnen van hun derde album.

Niet dat ik al die arty farty praat begrijp, maar wel met mooie, bijzondere, afwijkende, ongebruikelijke en interessante afbeeldingen en foto’s. De saaiste brochure betreft ongetwijfeld die van de firma Drumworld, die tevens de spuurlelijke, gifgroene festivallinyard leverde. Maar ja, ‘t valt ook niet mee om op een leuke originele manier op papier een drumstel aan de man te brengen.
Interessant is het interview in het 18e nummer van Fuse, het blaadje van MTV, met Laura Vogelzang, die net als ik niet genoeg X-factor had om het tot jurylid van datzelfde programma te schoppen; maar misschien is dat wel niet zo heel erg, want je relatie ““Ron E van de concertgigant te D.- kan daar onder leiden en dat wordt door de producent Blue Circle niet vergoed. Wist U trouwens dat good old Marcel Albers van White Mountain Management, nu ondersteund door ex-Alternative Miss Silvia Biemans het management van de winnares Sharon gaat doen namens Sony-Bmg, en dat vooral Henk-Jan Smit daar heel erg van baalt dat hij het (contractueel) niet mag doen?.

En dan is er een blaadje/brochure van EASY TICKET.NL, de enige club die per computer concertkaartjes verkoopt die alles terugbetaalt als een concert niet doorgaat

inclusief het voorverkoop-geld/ ticketcommissie/ re-serveringsgeld of hoe de extra’s ook maar genoemd mogen worden; en kom daar maar eens om bij Live Nation-gigant-partner TSN!
Dit jaar telde ik slechts 4 cd’s, waarvan 1 was bijgesealed bij LiveXS, het stoere blaadje van Klaas Leegwater, die er net bij KINK uitgetieft is met z’n handeltje.  Ten slotte 3 kloeke boekwerken. Drie inclusief de festivalgids, die ik persoonlijk liever ver voor het evenement zou krijgen want wanneer heb je ter plekke nu nog de tijd om 142 pagina’s plus supplement door te ploegen??

Het VIP-book kan net als bij alle voorgaande edities rechtstreeks de papiercontainer in want dit naslagwerk is niet alleen onvolledig, maar irritant outdated en zolang je niet bij deze club wilt adverteren blijf je er met alle fouten vandien instaan zelfs tot na je overlijden. Niet dat ie dood is, integendeel, maar Ben Giezenaar is toch echt al ruim drie jaar geleden bij MOJO bedankt voor de medewerking. En het belangrijkste popagency ter wereld X Ray Touring bestaat inmiddels toch ook al weer meer dan een jaar, en ook die club ““die ook niet wil adverteren- staat er niet in.
En dan is er de (trouwens ook door de Nederlandse concertgigant gesponsorde) onvolprezen Noorderslag kantooragenda, en die komt natuurlijk op het buro te liggen, al was het maar omdat ie te zwaar om mee te sjouwen is. Interessant is dat ik daar nog steeds de man van Double You Concerts ben, compleet met telefoonnummer en e-mail adres!!

Toen ik tenslotte de tas leeg dacht leeg te hebben, overhandigde ik hem mijn dochter, want ze vond `m best leuk om een keer mee naar school te nemen. Die keerde `m om en verdomd er viel nog een kleinood uit.
Het betrof een heel klein doosje (afmetingen: 4,5 x 3 x 0,7 cm), een aan een kant doorzichtig doosje met dunne pepermuntblaadjes tegen de slechte adem. De opdruk aan gene zijde was afkomstig van de BV POP. Kennelijk heeft de beslisser bij die instantie nare ervaringen met artiesten of aanverwanten die uit hun bek stinken of zo, of misschien zit er een nog diepere gedachte achter.