INTERESSANT!

THE SHOW MUST GO ON

Inmiddels verdeelt het aanwezige publiek zich over de entree/gang en de grote zaal. Voor het mainstage verzamelt zich een select publiek dat helemaal niks wil missen van het gebodene.

 

 

 

 

 

 

De jubilaris heeft op dit moment niet in de gaten dat dochter Pluck zich opmaakt voor haar performance"

echtpaar/familie Venema		echtpaar/familie Venema
echtpaar/familie Venema		echtpaar/familie Venema

TIJL

Hoe dan ook, nu was het de beurt aan een ontdekking van eigen hand van al weer heel wat jaartjes terug. Op het podium verscheen de presentator voor de avond TIJL BECKAND.

En daar hoort een uitleg bij.

Het was een geheime wens van ondergetekende en de capo di tutto van de concertgigant, om "een eigen Toon Hermans" te hebben. De toenmalige redenering was nog gebaseerd op eenzelfde redenering als het onmiskenbare sigarenwinkeltje van de vertrekkende voetbalvedette. Aan alles zou een einde komen, en dan is het leuk om zo’n artiest voor je oudedag in te kunnen zetten.

Middels het programma in De Foxtrot zat de firma inmiddels goed in de connectie met grappenmakers, maar de topspelers zaten bijna allemaal in het web van Raoul Heertje (ja, die zoon van die rare econoom), die ongeveer 3 jaar voor de eerste editie van Lowlands Comedytrain was begonnen met z’n broer. De stal van de Comedytrain trad voornamelijk op in Toomler (het ietwat criminele barretje onder het Hilton). In die tijd behoorde Thomas Acda, Najib Amhali, Bas Grevelink, Dolf Jansen, Howard Komproe, Theo Maassen, Murth Mossel, Eric van Sauers, Owen Schumacher, Hans Sibbel, Hans Teeuwen, Jan Jaap van der Wal en Sanne Wallis de Vries tot de cast. En de meesten kwamen op het affiche van Lowlands vanaf 1993 voor. Thomas Acda trad op met Paul de Munnik en zat/zit bij Mojo Theater (nu George Visser Producties), terwijl Dolf Jansen op Lowlands altijd zijn eigen show heeft gehad en Theo Maassen en Hans Teeuwen altijd een reden hadden om niet te kunnen optreden op het kampeerfestival.
En Howard wilde trouwens aanvankelijk niks weten van kamperen en liet de volgende krasse uitspraak noteren waarbij hij een extra toontje Surinaams opzette: "Hé jonge, wij komen wel uit die bosjes, maar wij gaan zeker niet kamperen meneertje!" Toen ik hem er een keer op betrapte dat ie toch uit een tentje kwam gekropen vroeg ie discretie en wees op de dame die heel diep lag te knorren.
De tegenstrever van de Comedytrain was de Comedy Explosion gerund door de manager van Wim Kan, Frans Ruhl. In die scene van stand-up comedians, die vooral te vinden was op het pleintje naast Paradiso, zaten Arie & Silvester, Claudia de Breij, Wilko Terwijn, Jim Speelmans en de immer verongelijkte relcomedian Javier Guzman, die altijd wel een issue of een affaire aan de gedrogeerde broek had.
In de Foxtrot stond immer een (haalbare) mix van beide kampen, die niet altijd -of misschien moet ik zelfs stellen bijna nooit- de blessings had van rabiate Raoul, die sowieso alle samenwerking en vooral televisie of grootschalige presentaties op afstand hield ("mijn artiesten willen niet op de televisie" was zijn strijdkreet; en dat was zo’n uitspraak waar hij op terug gekomen is, inclusief zijn eigen presentaties -op een gegeven moment was ie niet meer weg te slaan van de beeldbuis!).
Hoe dan ook, elke samenwerking werd van de hand gewezen, met veel en vooral overbodige cynische opmerkingen en schampscheuten, steevast voorzien van de opmerking dat hij een hekel had aan Mojo Theater. En ook bij Tijl zette hij ultiem veel vraagtekens, want als je niet tot zijn kamp behoorde, kon je niet deugen als stand-up comedian.
Het werd dan ook tijd om zelf een dergelijke klup te beginnen. Op de zolder van Het Paard (zo heette Het Paard van Troje toen even) organiseerde ene Tijl Beckand een paar keer per maand of jaar -daar wil ik af zijn- een comedy avond, had ik gehoord. Toen ik polshoogte wilde gaan nemen, bleek Het Paard in deze vorm van amusement geen heil meer te zien. Tijl vond Paul van Vliet bereid om zijn theater Pepijn ter beschikking te stellen. Daar bestudeerde ik een aantal avonden een nijvere jongeman die zijn hart verpand had aan stand-up comedy en die ook buitenlandse grappenmakers de kans gaf. Nog steeds met zijn broer dus, die als chauffeur fungeerde. Tijl had geen kosten, woonde als vrome katholieke jongen nog netjes bij zijn ouders en had een baantje voor een dag in de week op de afdeling Klassiek van de plaatselijke Virgin platenwinkel. Na een van de voorstellingen in Pepijn sprak ik ‘m aan en vroeg hem of ie zin had in een dinertje. De volgende avond of zo zaten we op kosten van de concertgigant in de sjieke, maar inmiddels gesloten vreetschuur l’orage in Delft. Ik stelde Tijl voor om voor ons een afdeling Comedy te gaan organiseren.
Onmiddellijk na het etentje belde ik met eigenlijke baas van de concertgigant. "Alles klar herr Kommissar. Hij komt maandag langs om met DZU de financiën af te kaarten. Dat is dus jouw job." Ik had afgesproken om voor deze operatie vanuit de onderbuik te regeren, zonde business plan etc. "net als vroeger".
"Doen we. Regel ik." De maandag daarop stond Tijl bij Mojo voor de deur en meldde zich voor DZU. De receptie meldde bij de directeur Bedrijfsvoering dat ene Tijl Beckand of zoiets zich meldde voor de salarisbespreking. Alleen had LRA verzuimt DZU in te lichten. Het resultaat laat zich raden. Venema weer een paar strafpunten erbij. Maar de divisie was er, met Marcel Haug (tegenwoordig Artistic Vice) als hulp in de huishouding, die op zijn beurt weer min of meer ook verbonden was aan het net gestarte Comedy Factory van productiemaatschappij Men at Work in Rotterdam. Uit dat programma kwam Jörgen Raymann voort. Mainman van Men at Work was Marc van Staveren, een van de stuwende krachten indertijd bij de start van deRoxy in Amsterdam, maar indertijd ook hard toe aan een nieuwe uitdaging. Die kwam met "Het Groot Dictee der Nederlandse Taal" en de opdracht van de Nederlandse Omroep voor een komedie-show. Ook hij kwam bij Raoul geen stap verder. Enfin, Tijl kreeg zijn afdeling (en verkering met Silvia). Tijdens de Mojo bedrijfsfeesten ontpopte Tijl zich als een entertainer en van het een kwam De Lama’s. De rest van zijn carrière is behoorlijk bekend. En de verkering is trouwens al weer een hele tijd uit. Tijl had zijn katholieke opvoeding aan de wilgen gehangen.

LET’S GO
De WVE40 avond kan beginnen en Tijl ragt er in een knap tempo een trits van attracties doorheen, afwisselend optredend op het hoofdpodium en een wat kleiner podium in de zaal. Het houdt niet op. Het tempo kon zich meten met een originele Foxtrotvoorstelling en de content zal de kenners niet geheel alien voorkomen.

Claw Boys Claw knalt er in.

bij Claw Boys Claw; in het midden Arend-Jan van der Marel		herkenbaar in het publiek Beryl, de vaste partner since van Peter Te Bos
Peter & John		Hein
Peter		op drums Jeroen Kleijn

Later wordt CBC aangevuld met een totale en aangename verrassing.
Eigenlijk ook weer niet helemaal, maar toch weer een soort reünie. In 1984 deed hij een 11-daagse volkomen uitverkochte tournee door Nederland en behaalde daarbij meer publiciteit dan Bruce Springsteen in dat jaar met zijn stadionshows. Daarom zou je ook kunnen zeggen: en uiteraard na 30 jaar en 33 uur vliegen, de exclusief uit de USA ingevlogen, oorspronkelijk uit Lubock Texas afkomstige en inmiddels 67-jarige legende THE LEGENDARY STARDUST COWBOY. Ook hij is weer van de partij alsof ie nooit is weggeweest.

The Ledge’ in vol ornaat met originele bugle, zoals te horen op zijn hitsingle ‘Paralyzed’ (1968)"

Even later ging ik even backstage handen schudden en met ‘m op de foto. Hij bleef als gebruikelijk bloedserieus, overhandigde als een ware ambassadeur van de psychobilly met het unieke genre prairie-geluiden, enige geschenken en vroeg even ter zake "Willem, I tust you, you will make sure we get the frontpage right?".

volledige familie Venema op de foto met ‘The Ledge’

Als je dan denkt dat het niet gekker kan, dan hebbie ‘t mis. Want nu is het de beurt aan de even onverwoestbare HAPPY MAKER.

Happy Maker met chauffeur (op cowbells), beiden met cowboyhoed

Zijn grootste bewonderaar, mede-organisator Willem van Zeeland, schreef diezelfde nacht nog:
"En wat is de Happy Maker goed geworden zeg. Die liet van alle acts toch wel de grootste artistieke groei zien".
The Happy Maker blijkt van alle aanwezige artiesten de enige artiest te zijn die graag alles per post bevestigd zag, want hij heeft geen computer. Hij bracht een lied met een ijzersterke tekst, maar/en omdat hij er niet zeker van was dat de tekst van zijn feestlied misschien gedeeltelijk in het feestrumoer verloren was gegaan, stuurde hij ‘m alsnog even met de post toe.

Hier volgt voor iedereen die misschien dus een stukje gemist heeft, nog een keer de integrale tekst:

Beste mensen
Ik treed op en zet de boel flink op zij kop En Willem houdt veel van wijn
En ook golfen vindt hij fijn
Willem Willem Venema (x4)
Doornroosje is een cafe
Daar zijn de mensen tevree
En als Willem daar heen gaat
Komt hij nooit te vroeg of te laat
Willem Willem Venema (x4)
Het Stationsplein is bekend
Eenieder wordt daar verwend
Maar nu stop ik met het lied
Want meer weet ik helaas niet.
Willem Willem Venema (x4)
Nou, kom daar maar eens om of op.
Maar de show must go on.

Kijken we weer even het publiek in:

v,l,n,r. Berryl, Tinie. fam Venema, Wies Baaten (still touring strong, maar al jaren zonder Toon)		Hans Lanters Willem v Z Lieke Bert
Judith Jorien Jacco		echtpaar Venema , ? , Wies Hans
Fam Venema + Cees Prijn		als voorgaande foto maar nu ook op rechts herkenbaar Bert ‘bertje’ Donsdorff, Gijbert Kamer en Willem
jubilaris waardeert de tekst van Happy Maker		Bart & Hans Thanx
de jubilaris		de jubilaris & Frits ‘The Office’ Heijnraets
Hanneke, Peter Te Bos, Cees Prijn, Hans		Jacco & Margriet + Easy Aloha’s
Hanneke & Judith		rode pas (Judith) & blauwe passen (jubilaris)
rode pas (Judith) & blauwe passen (jubilaris)		op links Cas van Go Back To The Zoo dan Fred Maessen & Dorethy Krielen (30 jaar Waaghals Nijmegen) met in hun midden Hein
Jorien + Margriet		JDK, Frits, Irma, Tim Zonne
JDK, Frits, Irma, Tim Zonne

EN NU EVEN SERIEUS

We gaan we naar een even opmerkelijke als ongeloofelijk mooie duo-voorstelling van mijn eigen dochter PLUCK VENEMA & EEFJE DE VISSER. Zij brengen een indrukwekkende versie van een van mijn favoriete liedjes ever: "Almost Cut My Hair" (David Crosby). Het publiek is diep onder de indruk en dat geldt in nog grotere mate voor de jubilaris zelve.

DOODGRAVER

Tijd voor onderbroekenlol. Tijd voor de Rotterdamse doodgraver in ruste BEN GADELLA met zijn onverwoestbare en tevens volledig verragde versie van Daar bij de waterkant". Jammer genoeg blijkt dat er geen afspeelapparatuur voorhanden is om zijn MP3-tje te kunnen vertonen. Dat blijkt voor Ben geen echt issue onder het motto "kan gebeuren" dan maar a capella. Hatsee. Ben betracht de ultieme discipline, en houdt de kleren aan.

Daar bij de waterkant. Hatsee!

omstanders blijven Ben Hilarisch vinden

Dat geldt ook voor de volgende act. De Velvedettes (zie Part 4) houden deze ronde de kleren aan en slijten ons een rondje rockabilly in strakke stijl.

Sue dr

De Velvedettes frontaal	voc	b

Kan dan ook niet missen dat daar The Wild Romance op moet volgen. Dit is voor mij je reinste jeugdsentiment, het begin van mij carrière. Ook Herman Brood maakte (weliswaar in herhaling) zijn entree via Diogenes naar het grote publiek aan de podiumkant. Stilletjes vraag ik mij af voor de hoeveelste keer ik Saturday Night live hoor. Kan goed de 300ste keer of meer zijn. Deze band komt rechtstreeks uit Duitsland aangereden, hun tigste tour zit er alweer op. Grote afwezige is natuurlijk ‘Hij die licht gaf’, maar de bedoeling is natuurlijk meer dan goed.

Wild Romance met op de voorgrond Robert Korstanje van Fortarock

En hoe vaak heb ik met Willem van Zeeland de artiestenstal van de Leidenaar Wally McKey geplunderd. Deze voormalige voorzanger van de markante succesformatie Lemming heeft sinds jaren een opmerkelijk roster van non-valeurs en bizaroos. Wally met zijn interessante kapsel, make-up en outfit heeft een hele eigenaardige muzikale voorkeur voor covers die voor hem altijd als hit zullen gelden. Anderen zullen beweren dat ie niet alleen vals zingt, maar ook alleen maar foute liedjes ten gehore brengt. Maar nu is het de beurt aan Wally zelve. Het blijft een aardige man, maar dit is niet zijn sterkste outfit (een soort Abeltje costuum van) en ook niet zijn beste voordracht ooit.

	Wally, met rechts Ben G met pilsje

Terug naar het hoofdpodium naar een Nederlandse poplegende, een welhaast vaste waarde in de indie-popmuziek, die net als die spreekwoordelijke boer nog immer voortploegt: Bettie Serveert.

Dansend publiek bij Bettie Serveert:

ROOS OVERTREFT ZICHZELF

Op het kleine podium staat Roos van Roosbeef al klaar. Ofschoon de mare gaat dat je van deze act houdt of ‘m afschuwelijk vindt, wordt hier duidelijk dat dat tijdperk echt achter ons ligt. Roos ken ik door mijn kennis aan haar vader (zie eerder in dit weblog) vanaf dat ze een heel klein meisje was. Weer wat later als zestienjarige spring-in-t-veld met rode haren, die behoorlijk uit de pas en de maat marcheert. Een m.i. -zonder dollen- ongekend en nog immer ontwikkelend talent. Voor mij de Lisbeth List van dit tijdsgewricht. De vrouwelijke Piet Paaltjes van de alternatieve (theater-)pop, en soms een beetje rock. En dat allemaal terwijl ze zelf ultiem rock wil zijn. Op dit moment (22 februari 2015) is ze voor het eerst in de Nederlandse hitparade binnengekomen. En ik weet ‘t, ‘t is allemaal niet meer zo als vroeger, maar het is -hoe dan ook, toch een vorm van erkenning. "Raak mij aan" wordt een klassieker. Op 4 december liet ze zien dat ze in control is, haar onnavolgbare humor, haar verbindende teksten en semi-toespraak zijn meer dan to the point en ze overtreft zich zelf, enkel met haar pianootje en haar meer dan bijzondere voordracht. Tijdens het schrijven van dit weblog draai ik nog eens haar andere klassieker "In het bos" van het ondergewaardeerde album "Omdat ik dat wil".

	herkenbaar publiek dat bij Roos moet lachen om haar geimproviseerde speech v.l.n.r.: Dorethy, Fred, Torre, Antwan van Horik, Frits, Johan, WVE, Diederik, Jikke, Toine

EIND AAN DE PRET

Het feestorkest Band Zonder Banaan met nog steeds Rien Somers als manager achter alle schermen, zet een punt achter het live-gedeelte van deze bijzondere en vooral gevarieerde avond.

Het slotakkoordwoord is eindelijk aan de jubilaris:

Lieve mensen, ik mag eindelijk wat zeggen. En ik zal het kort houden…. Ik wist er echt niks van en ben nog steeds flabbergasted. Het was letterlijk en figuurlijk een onvergetelijke avond. Ik dank de initiators en hun handlangers. Mag ik als niet-katholiek -zonder te overdrijven- stellen, dat ik met zulke mensen om mij heen, mij elke dag een gezegend mensch voel, die altijd heeft kunnen doen waar hij zin in had met gelukkig meestal mensen om mij heen die van hetzelfde geloof waren. Dank en hulde!

De Loco Loco Discoshow sluit traditiegetrouw af.

De bedoeling is dat het nog leuker wordt en er mensen gaan dansen; en zelfs dat lukt.

En dan is het feest over en wordt er her en der nog wat nagepraat.

wordt vervolgd