INTERESSANT!

De minst vervelende manier om naar London te reizen is –als je per vliegtuig gaat- via Rotterdam Zestienhoven naar City Airport. Ik weet niet of het goedkoper is, maar VLM is wel heel relaxed. Je mag nog net niet je auto voor de deur parkeren, maar je hoeft niet honderd jaar tevoren aanwezig te zijn voor vanallerlei security-gedoe.

Gewoon 30 minuten voor de vlucht je met je paspoort aan de balie melden, röntgenen, doorlopen naar de gate, alles bij mekaar zo’n 50 meter schat ik. Leuke kleine Fokker 50 vliegtuigjes met rare namen als Trade Wings 00 VLO, waarvan de bevrouwing (cabin crew K. van Dinther & Nicolette Meerman, hoooi) mij aanvankelijk helaas –evenwel met het schaamrood op de kaken- niet de juiste doopnaam kon geven. London City Airport is een airstrip in het Oostelijk havengebied van London (Docklands), dat inmiddels in een soort sjiek yuppendorp is omgetoverd, met leuke appartementjes vanaf 1,2 miljoen pond. In dat stukje van London, vanaf London City gerekend, zeg maar tussen Canal Warf en The City (LSE) hebben een paar bookingsagencies hun kantoren gekocht in de tijd dat e.e.a. nog voor weinig aangeschaft kon worden. In dezelfde straat als waar het fameuze Comedy Cafe te vinden is treft men ook de kantoren aan van Free Trade Agency en Coda.

Maar eerst moeten we inchecken in ons hotel. Met opzet, maar ook omdat het meer dan de helft in de prijs scheelt, bivakkeren wij in Copthorne Tara Hotel.

Een zogenaamd chique vlooienbak, niks-verkeerd-an met dezelfde faciliteiten als het conventiehotel Royal Garden aan de Kensington Highstreet op een steenworpafstand van het hoofdkwartier van EMI, Atlantic Records, het eetcafe Sticky Fingers van de ex-bassist van The Rolling Stones en niet te vergeten onze eigen Koninklijke Ambassade van Het Koninkrijk Der Nederlanden (waarover later meer).

Over faciliteiten gesproken: 8 pond per uur voor een internet-aansluiting of voor 20 pond een hele dag. Tel uit je winst.
Met dat soort wetenschap begreep ik dan ook meteen waarom in London alles peperduur is en the sky the limit is. De tv op de hotelkamer heeft 14 kanalen en 4 betaalkanalen en de check van kanaal 23 en 24 leert ons al snel dat we in een hotel zitten dat ongetwijfeld in Arabische handen is, want de acteurs en actrices in deze harde natuurfilms houden gewoon de sokken en de horloges aan en de kadrering is zodanig dat we geen enkele hoogte krijgen van de flora en fauna; geen kut te zien als het ware.
Tegenover het conventiehotel is een newsagent gerund uiteraard door een Indiër die ook in voer en snoep handelt en wel 24 uur per dag. Zijn klandizie bestaat uit hotelgasten die nog even dit of even dat willen aanschaffen (blikje drank, chips etc).

We schaffen de courante Time Out aan en scannen de Music section. Vanavond is er te weinig te doen. Dus is er tijd over om de strategie voor morgen te bepalen.