INTERESSANT!

Het plan was om de maandag, dinsdag en woensdag te besteden aan het bezoeken van agenten, de zogenaamde agencies met hun bookingagents, de rest van de week  wordt de conventie met een dagje licht vertier op de donderdag.
Onze strategie zou zijn dat we deze week de agenten spreken die in Londen zijn en die tijd hebben, op de conventie die agenten aanspreken die we gemist hebben, en de rest volgende week in Austin op SXSW.

Als bekend hebben de meeste artiesten -die er in de business toe doen- een manager, die op zijn beurt –veelal in overleg met de platenmaatschappij (als je dat nog zo mag noemen)- een agency heeft gevonden om de artiest voor het live-gebeuren te vertegenwoordigen.
Vaak wordt naar aanleiding van een nieuw album/cd het plan opgevat om dat product bij het publiek onder de aandacht te brengen. Dat kan het debuut album zijn, maar ook de zoveelste release. Nu voor een steeds groter aantal gevestigde artiesten de albumverkoop achteruit is gelopen, zijn zeker de laatste twee jaar die optredens nog belangrijker geworden dan tevoren, want een succesvolle tour zet meer financiële zoden aan de dijk dan de huidige albumverkoop (uitzonderingen daar gelaten). De bookingsagent speelt daarbij een cruciale rol inmiddels. Uiteraard wordt niet alleen naar aanleiding van een release opgetreden maar is ook het festivalseizoen een mooie aanleiding om te gaan touren. Daarnaast kan het zo zijn dat er klussen zijn zoals optredens ter gelegenheid van een bijzondere gebeurtenis (Live Aid bijvoorbeeld), of de artiest wordt heel ordinair voor een verjaardagsfeestje gevraagd, zoals recentelijk George Michael in Moskou voor een oliebaron 30 minuten op kon treden en daarvoor 1,5 miljoen UK-pounds betaald kreeg. De laatste categorie bookingen wordt veelal aangeduid met de term ‘corporate bookings’.

Vandaag zijn de ‘nieuwe agencies’ aan de beurt. Om precies te zijn de twee zojuist geopende agencies die door de Londense business aangeduid worden met ‘the American Invasion’. Dat behoeft natuurlijk voor de buitenstaanders enige uitleg.
Net als in Londen geeft het in New York en Los Angeles ook bookingsagencies, die vooral Amerikaanse artiesten vertegenwoordigen.
In Los Angeles geeft het in ieder geval twee hele grote agencies, waarvan de oudste –sinds 1898- William Morris Agency (WMA) ontegenzeggelijk de grootste is met zo’n 900 verschillende artiesten op het zogenaamde roster (de zgn. rep list = list of representation); zie ook de website wma.com.
WMA heeft naast de Beverly Hills-branche nog een vestiging in New York, Nashville waar uiteraard een zwaar country-roster vertegenwoordigd wordt, Miami en Shanghai. Behalve popartiesten handelt WMA ook in tv en filmartiesten, theaterartiesten en producties, schrijvers, sportlui als snookerplayers, darters etc.
Zo waren destijds Charlie Chaplin, Mae West en de Marx Brothers de paradepaardjes en cashcows.
Dit bedrijf had ook al jaren klein Londens kantoortje midden in Soho in Wardour Street, dat voornamelijk als buitenpost fungeerde voor het Amerikaanse personeel als ze op hun beurt in London probeerden om bijvoorbeeld Engelse artiesten op hun Amerikaanse roster te krijgen.
De grote baas, zal ik maar zeggen, is Peter Grosslight, Senior Vice President and Worldwide Head of WMA’s Music Division, was uiteraard in London en had de hele week uitgetrokken om zich nog eens te overtuigen van de nieuwe opzet. Deze nieuwe opzet was the talk of the town. Het was WMA gelukt om de man die 23 jaar lang de manager was van Dire Straits, de scherpdiscussiërende legende Ed Bicknell uit zijn schitterende strandvilla in Barbados te lokken en hem te strikken om het Londense kantoor op te tuigen met tot op heden 7 agenten, die her en der zijn weggekocht voor bedragen waar een beetje divisie-voetballer al jaloers op kan worden.

Het andere relevante kantoor is CAA, hetgeen staat voor Creative Artist Agency. Hoofdvestiging Los Angeles, maar ook met kantoren in New York, Nashville, Beijing, Kansas City, St.Louis, Galgary en Stockholm. CAA had nog geen kantoor in London. Nu dus wel.

Wij stappen voor het hotel in de bekende blackcab die ons afzet tegenover de oude Hammersmith Odeon, waar zoveel legendarisch popconcerten plaatsvonden, een typisch West-end luxe kantoorpand binnen alwaar we aan de receptie een ‘visitor pass’ moeten invullen alvorens we naar de visitorsroom mogen doorlopen.
Doormiddel van het engageren van een van de weinige vrouwelijke bookingsagents, de door vriend en vijand als top of the bill geroemde en met vele awards overladen zakelijk maar charmante Emma Banks, weet dit kantoor zich sinds november vorig jaar garandeerd van een bijna charismatisch leader of the pack. Ze is heel jong begonnen als junioragente bij het niet alleen gerenomeerde maar ook zeer credible geachte kantoor van de niet minder legendarisch Ian Flooks, die midden jaren tachtig met zijn Wasted Talent Agency o.a. door zijn fabelachtige manier van socializen een prachtig aces-roster had opgebouwd met boxoffices knallers als U2, Simple Minds, Talking Heads, Police etc. Nadat Wasted Talent door hem was verkocht aan een ander Amerikaans kantoor, ICM genaamd, kwam het vervolgens in handen van het inmiddels kwijnende muziekconsortium Sanctuary, waarover de muziekbladen maar ook de financiele bladen recentelijk een hoop negatiefs te melden hadden. Flooks was inmiddels een zeer gefortuneerd man geworden en met de zuiderzon vertrokken. Met Sanctuary als financial backer werd de zaak omgedoopt tot Helter Skelter, dat tot voor kort een zeer succesvol bedrijf was mede door de inbreng van het personal roster van Emma middels artiesten als The Red Hot Chili Peppers, Live, Marilyn Manson en nog een waslijst succesvolle live-artiesten, die zij zonder uitzondering meenam naar haar nieuwe stek.
Met Emma vertrok nog een Helter Skelter agent naar CAA-Londen, want ook ex Wasted Talent collega Mike Greek (o.a. Franz Ferdinand, Jamie Cullum, Ray Lamontagne) voelde zich in deze nieuwe set-up meer op zijn plaats. En recentelijk verliet ex Wasted Talent collega Paul Wilson (o.a. Guillemots) zijn vertrouwde GAA-stekje en voegde zich aan het favorieten-setje toe.
Tesamen hebben deze uiterst sympathieke jonge gasten een zeer fraai ter zake doend modern roster met mooi goud van oud als bijvoorbeeld Kraftwerk, maar ook snel stijgende nieuwkomers als David Gray en Ray Lamontagne. Het team wordt aangevuld met zeer verse en jonge bookers, net geplukt als ware.
We nemen het roster en de plannen van die artiesten door. We worden voorgesteld aan de nieuwe bookers. En ten slotte noteren welke nieuwe signings we zelf in Austin t.t.v. het SXSW kunnen gaan bekijken. Vlak voordat we vertrekken wordt gevraagd of we een ideeen hebben om een splinternieuwe act uit Australië aan het Nederlandse publiek te vertonen. En omdat onze vriend Donavon Frankenreiter in de UK met ze toert kan het publiek in Paradiso volgende week, als men tenminste een kaartje heeft –want het is uitverkocht- behalve van Lucky Fonz III nu ook voor het eerste de verrichtingen zien van ANGUS AND JULIA STONE
Website: www.angusandjuliastone.com
Myspace: www.myspace.com/angusandjuliastone

Ik heb niks met openbaarvervoer en mijn thuisfront heeft het niet op het reizen met de metro in Londen, maar op dit tijdstip van de dag gaat het een stuk sneller en we zijn al aan de late kant, dus vooruit maar. Ik neem de verbrande electriciteitslucht, en de bedompte ondergrondse sfeer op de koop toe.

 

 

 

 

Van West moeten we helemaal naar het centrum ter hoogte van metrostation Tottenham Court Road. Onderweg zien we dat Universal behoorlijk heeft uitgepakt met een giga-album-poster-campagne t.b.v. het nieuwe album van The Horrors. De band doet binnenkort een undersolde tournee met een voor UK-begrippen zeer lage ticket. We zijn nieuwsgierig wat we in Nederland van dit clubje te zien gaan krijgen, whatever ze zien er geweldig uit in ieder geval. 

In de vorige eeuw werd midden op deze court een voor die tijd modern torenhoog gebouw neergezet door een beleggingsmaatschappij die er jarenlang van allerlei krakers moest toleren, maar nu is gebouw dan toch het zakenkantoor geworden wat men destijds in gedachte had: Center Point. Met de lift kom je sneller op de 18^e verdieping waar we het nieuwe kantoor van WMA vinden. Vanaf deze verdieping heb je een grandioos uitzicht over London.

 

Een van de nieuwe agenten is Diana, ik kende haar nog niet en dat was dan ook een goede reden om eens langs te wippen, ze blijkt de voormalige rechterhand van de manager van o.a. Depeche Mode en Roger Waters te zijn. We nemen ook met haar het roster door. De andere agenten zullen we de komende dagen en in Texas nog wel spreken. We hebben haast want de tour van ASH, Charlotte Hatherley en Frank Black moeten nog even afgekaart worden bij de respectievelijke agenten op het kantoor van een van de belangrijkste Engelse agencies van het moment X Ray Touring. Dit kantoor bestaat uit een samenvoeging van agenten uit twee andere kantoren, die 2 jaar geleden het belangrijkste nieuws op de conventie waren.
Ex-ITB en ex-Helter Skelter agenten die met hun gezamelijke roster meteen een kantoor met ruim 125 artiesten vertegenwoordigden waaronder Robbie Williams, Coldplay en John Legend, om er maar een paar highlights uit te pikken. Het succes van dit kantoor was dermate dat men al snel uit het vorige kantoor barstte en in dezelfde buurt een nieuw, groter en moderner kantoor heeft gevonden. Aan de muur tegenover de gastentafel heeft men alle trofeeën aan de muur geplakt, goud, platina, het kan allemaal niet op. Een wall of fame, weliswaar niet zo belachelijk als die in Graceland, maar voor twee jaar scoren toch al zeer indrukwekkend. 

En omdat mijn grote vriend de wereldbekende superagent en ware a&r-agent Steve Strange toch dag en nacht doorwerkt maakt het moment van de avond ook niet zo veel meer uit, als we maar op tijd bij ons eerste concert aankomen. Met de metro komen we toch nog net op tijd aan in Brixton, vlakbij de bekende Carlington Brixton Academy. De Southbankbiervariant van de HMH in het voormalige Bijlmer van Londen Toen ik 25 jaar geleden door dit merkwaardige stukje Jamaica liep kreeg je mondeling de tips van de politie hoe je je moest gedragen en waar je voor op moest passen. Nu staan er politiejeeps met lichtkranten en bijzondere verkeersborden met dezelfde waarschuwingen, alleen is de straat netjes geveegd en staat alle negotie niet meer buiten maar binnen in de winkeltjes..

In vergelijking met de HMH is ‘Brixton’ een weliswaar gezellige en charmante, maar een merkwaardige ouwe vieze tent, waar elke dag een concert van formaat is en veelal uitverkocht. Ouwe zooi tent, kost niks, dus moet je ook niet zeuren.

We staan op de guestlist en dat betekent niet dat je niet hoeft te betalen. Zonder de verplichte 10 pounds charity cash in de pot (de nieuwe richting in London bij dit soort concerten) kom je niet backstage binnen.

De bouncers zijn geen TSC-ers dit keer. AP nog wat en je moet er zeker geen discussie mee willen voeren. Het publiek dat vanavond naar The Fratellis gaat is vergelijkbaar met wat we in Nederland op onze concerten hebben zien binnenkomen. Uitsluitend blank, uitsluitend voorzien van mobiele telefoon met fototoestel, en men kan alle liedjes uit het hoofd meezingen. Bij de vier hits gaat het bier de lucht in en het dak er af. De show is volstrekt anders deze keer. Een grote produktie met een forste lichtshow. 

Het voorprogramma The Enemy krijgt de bekende 5 songs ruimte inclusief 2, 5 meter stage en wrsch 150 pond, terwijl ze zelf een maand later in een uitverkochte Mean Fidler zullen spelen.
The Fratellis speelden een half uur langer dan in Nederland. We zijn benieuwd naar hun nieuwe set in april.