INTERESSANT!

Ondanks het feit dat in Kensington Highstreet de hermandad met heusche karabijnen patroilleert omwege een vermeende terroristische dreiging, nemen we toch de underground naar het stadscentrum, naar een zijstraatje van George Street, alwaar we in een raptempo het roster van dit kleine maar sympathieke dance-agency doorkammen en terloops nog even de gageverklaringen van Candi Staton door Nick de eigenaar van dit Best Kept Secret laten tekenen.

En we vervolgen onze strooptocht further East naar de nieuwe burelen van de organisator van het ILMC, Mr. Martin Hopewell. Dit kantoor dat een beetje buiten de verkeersdrukte van de innercity is gesitueerd en dat een gigantische waslijst van artiesten (w.o. Peter Gabriel, The Horrors, Babyshambles, Oasis etc etc) vertegenwoordigt, handelt onder de naam Primary Talent. Een zakelijke balie noopt ons tot het onvermijdelijke wachten op onze dates.

In korte tijd werken we tenminste 4 agenten af, en bespreken en passant nog even the American Invasion waarbij we ‘uit betrouwbare bronnen’ te horen krijgen dat de salarissen aldaar eerder in de 7 dan in de 6 digits lopen. Right. Merkwaardig toch dat agenten gemiddeld altijd bezweren niks te verdienen, armoe troef.
Een ander merkwaardig fenomeen is de permanent gehoorde bewering dat een agent niks te vertellen zou hebben als het de carrière van de artiest betreft, als zou ‘het’ management (lekker vaag) uiteindelijk altijd beslissen. De vraag blijft dan natuurlijk waarom deze dames en heren zo rijkelijk beloond moeten worden als hun rol zo minimaal zou zijn. Onzin natuurlijk: agenten bepalen in hoge mate de werkelijke gang van zaken, en in de meeste gevallen de keuze van de nationale dan wel locale promoter. Een keuze die bepaald wordt door allerlei factoren, net als in elke andere branche, met dit kleine verschil dan dat het hier in bijna alle gevallen peoples business betreft. Het hebben van een goede relatie met een agent is cruciaal in dit verhaal. En over monopolies gesproken, de enige echte monopolist is natuurlijk die agent want om hem of haar kom je –uitzonderingen daargelaten- niet heen. Bij het verlaten van dit met in alle gangen met goud en platina behangen etablissement lopen we bijna ex-college Ron Euser van Live Nation-Mojo ondersteboven, die zojuist met de agent van o.a. Underworld en LCD van de fish & chips terugkomt.

Deze agent heeft bijvoorbeeld een schurfthekel aan mij omdat ik hem voor de golfoorlog kennelijk een keer te zeer geschoffeerd heb. Tja, shit happens, kennelijk een man met een groter olifantengeheugen dan ik, want ik weet echt niet meer welk akkefietje het hier betrof.

Op naar de volgende agent. Een kantoortje gelegen aan Parkway, vlakbij de woonboot van Richard Branson, in de wijk grenzend aan Camden Town. Het agency Asgard is van oorsprong behoorlijk Iers georiënteerd, en de directeuren Paul C (in de wandel PC) en Paul F waren eind jaren zeventig behalve bookingsagenten ook nog eens de grootste promoters van Ierland. Het roster oogt klassiek met veel Americana en toppers als Tom Waits en Emmylou Harris. Ons contact voor deze meeting echter handelt in de moderne attracties als Mogwai, G Love, The Dears, allen handpicked. Ik kan met deze agent uitermate goed door de deur en op die manier worden zo’n beetje al zijn attracties in Nederland door The Alternative gepromoot of verkocht. Hij zet ons meteen op de gastenlijst van Scott Matthews voor die avond, die in de bar van de Islington Academy een intiem optreden geeft voor XFM Radio.

Snel handenschudden met Scott en naar het podium ernaast alwaar ter mainstage het voorprogramma van Charlotte Hatherley al is begonnen.

Raar clubje dat zich Shuffle noemt, ze zien er bijzonder uit, maar ik vrees dat zij het op deze fiets niet gaan worden.

Na 25 minuten is het mooi geweest en bedanken ze de hoofdact voor de gastvrijheid die zij als support genoten bij de tour die aan deze gig voorafging. Charlotte, voormalige voorzangeres van ASH is een andere klant van ons die op 24 mei in de bovenzaal van Paradiso haar debuut voor Nederland gaat maken met een uitgebreide band met maar liefst vier dames ten tonele.

Voor de toegift spoeden wij ons naar de volgende show die avond, een speciale ‘introduction for the new recordcompany’ van onze Amerikaanse vrienden van The Black Rebel Motorcycle Club, die volgende maand hun nieuwe album ‘Baby 81’ zullen uitbrengen. Ondanks het voor velen eenvormige, zware gitaargeluid en dito presentatie van deze blackleatherjackets, is het nieuwe album –waarvan ik slechts een watermarked copy mocht meenemen ter beluistering- weer anders dan het vorige. Een merkwaardige mix van typisch Amerikaans country-gospel-retropunk in de veins of Iggy uiteraard. Vader Harv achter de knoppen, zeg maar gerust alle rode schuifknoppen foh op de hoogste stand; zo zag ik tot op heden alleen de geluidsman van The Ramones het zaalgeluid over mij heenstorten; arbo-technisch gesproken was ik op alle manier in breach omdat ik verzuimd had mijn earphone-setje in te hebben…

Nou meneer Droge, het was me dagje weer wel.