INTERESSANT!


19.Mar.2024 10:26

WHEN I DO MY SUICIDE FOR YOU, I HOPE YOU LOVE ME TOO

november 21st, 2016

Langer geleden werd ik gebeld door ene Dennis Alink, filmdirector, die aan de telefoon meldde dat hij een film over Herman Brood ging maken, met daarbij de vraag of hij mij over zijn onderwerp zou kunnen spreken, want hij had mijn naam via via gekregen. Ik heb de naam nogal wat van Brood te hebben verzameld indertijd, ofschoon ik in feite meer nadien bij elkaar gesprokkeld heb, dan in de jaren dat ik daadwerkelijk met het spektakel Brood van doen had.
Nou was de sympathieke jonge man niet de eerste, maar waarschijnlijk wel zo’n beetje de laatste verzoeker, want wat moet er nu nog over het fenomeen Brood gemeld worden?

De film of documentaire, whatever de lezer dezes wil, is “Unknown Brood” gaan heten, waarbij zij opgemerkt dat daarbij mijns inziens alleen de privé videobeelden ten huize van de familie Brood voor mij echt nieuw waren, ofschoon ik ook daarvan reeds eerder snippers had gezien, volgens mij.
De “screening” van het door het International Documentary Festival Amsterdam (IDFA) in de categorieën Best Music Documentary genomineerde werk, was in Koninklijk Theater Carré.
Die zaterdagavond de 19e november 2017 was het stampvol toen de film startte op een voor de held van de film zelve een ongebruikelijk, maar met name voor de genodigden van buiten Amsterdam en onhandig tijdstip 19.00 uur. Dat werd dan 19.05 uur door een toch nog tamelijk vervelend en overbodige STER-blok met reclames voor de geldschieters c.s. en vooral de Bank Giro Loterij met “Win Meer, Beleef Meer”.
Het kledingadvies voor de genodigden was ‘Rock ’n Roll Chique’ en daar had zowel de gemiddelde als het merendeel der bezoekers dikke schijt aan gehad, behalve de restanten van de zich inmiddels The Wild Romance of Dany Lademacher (geboren Daniël Germain Jean Lademacher en inmiddels 66 jaar oud) gedoopte band.

IMG_6165Carré is Amsterdam in dat ligt nog steeds in Nederland, en toch werd de introductie in knap krom Engels gehouden door een fors afgevallen Marijn (de Vries), ex-3FM. Marijn noch 3FM bestonden in de tijd waarin het fenomeen op kwam, maar een kniesoor die daar op let.
Op rij vier Stalles & Parterre had ik een stoel die meer voor een pygmee dan voor mij bedoeld was. Ik wist niet dat ik mensen voor veel op zo’n kutstoel zet als Double Vee een concert doet in dit theater van naam en faam.
De film begon. Ik ga niet helemaal verklappen waar het over gaat, maar dat kan lezer dezes zelf wel een beetje bedenken.
Na het applaus van het publiek en een ietwat geforceerde on stage creditexercitie met een selectie van de aanwezigen, werd tenslotte Koos van Dijk bedankt door de filmmaker, waarbij Koos probeerde -te doen gebruikelijk- de regie over te namen. Dennis gaf niet in, maar had niet bedacht dat Coach vervolgens een bandmicrofoon uit de standaard kon trekken om alsnog zijn zegje te kunnen doen om vervolgens nogmaals zelf zijn band aan te kondigen.
Een van de organisatoren van de screening bekende mij later persoonlijk dat deze band daar op verzoek van de organisatie stond.
Van mij had dat niet per se gehoeven.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik helemaal niks heb met de nazaten van Herman Brood and his Wild Romance. En nog eerlijker, na het debacle in New York was het volgens mij eigenlijk met Herman Brood & His Wild Romance afgelopen. En de rest is -in de woorden van de gedocumenteerde held- en vaker geciteerd “gemompel van bedelaars”.
Nergens wordt dat duidelijker dan na het zien van Unknown Brood, of zoals Brood zelf al in het nummer “Rock ’n Roll Junkie” profeteerde “When I do my suicide for you, I hope you love me too”. Want eigenlijk gaat het daarover. Een meer dan getalenteerd dubbeltalent, dat meer dan eens blunderde en faalde bij het echt naderende en finale succes van een echte en ware rockartiest. In Unknown Brood zie je hoe dan ook vooral de teloorgang van een boogiewoogie pianist, reeds bij Cuby & The Blizzards aan de drugs, met ultieme faalangst en een aperte voorkeur voor alle drugs (inclusief De Fles) die op alle manieren meer en meer de aansluiting met de rest van de mensheid blokkeren. In zijn eigen woorden “Aangenaamd verblind”, maar ja, “Dope sucks ma.

De andere kant van het dubbeltalent, die van deze ook beeldende kunstenaar, was aanvankelijk slecht mediocre evident, maar werd vooal na New York een dermate echt succes, eclatant materieel succes inclusief klinkende munt. Jammer genoeg werd dat vermeende artistieke succes recentelijk jammerlijk besmeurd, toen bleek dat manager Koos ‘Coach’ van Dijk erg gemakkelijk was geweest met het verstrekken van de certificaten van echtheid. Maar uit eigen ervaring durf ik te stellen dat Brood er hartelijk om gelachen zou hebben.
Dat ‘kunstje’ (aldus Brood zelf) stelde hem toch nog in staat zijn regelmatig geprofeteerde suicide tot zijn 54 uit te stellen.
Die eigen en geluidloze conclusie monteert Alink genadeloos als einde van zijn cinematografisch werkstuk.
Ondergetekende mocht gelukkig in de film een van de sterkste statements van ‘Koos en Herman’ in “Unknown Brood” citeren: “Wie zijn hier nou eigenlijk The Beatles? Wij toch, nou dan!?”