INTERESSANT!


28.Mar.2024 23:49

BANDJES SHOPPEN IN LONDON 08-03

maart 22nd, 2007

Om heel vroeg belt college Folkert mij uit bed, hij is gisterenavond aangekomen. Vandaag zouden we meedoen aan het ILMC Golf Tournament. “Er gaat helemaal geen coach naar Stokes Park!, het hotel weet van niks!.”

Godverdegodver. Wat nu? Hebben we iets van de film gemist?

De busmaatschappij Berryhurst -die een hoop artiestenvervoer doet in het dagelijkse leven- bellen. Coach gecancelled, lack of interest. Ok, dan pakken we de taxi, want we moeten er wel op tijd zijn voor de tee off. Heel kut eind voor veel te veel ponden in de taxi gezeten met een chauffeur uit London ‘Tom Poes met drie telefoons maar geen tomtom’ die eigenlijk geen idee heeft waar de golfbaan ligt. Gelukkig zijn wij er al een paar keer eerder geweest dus kunnen wij hem coachen als het ware. We komen precies vijf minuten voor de afslag aan. Evenwel weet de caddymaster van helemaal niks. Bellen bellen. Nog niks. Zelf weer met de organisatie van ILMC gebeld, nu is er wel iemand daar op kantoor. Of we niet wisten dat de hele handel twee weken geleden al afgeblazen was….?

Fuck everybody. Uit pure baldadigheid huren we een splinternieuwe luxe-set clubs met de hele rotzooi er op en aan en doen we een privé tournooi. De tees en het schrijfpotlood zijn overigens gratis; dat mag dan ook wel, stelletje oplichters!

Het omkleedlocaal met privé cijferslotcode is net zo groot als Soestdijk. Deze baan is werkelijk een van de mooiste in Engeland. Niet voor niks figureert deze course in diverse James Bond-films en in Bridget Jones Diary.

Het is allemaal sjiek de friemel inclusief de plaag van grijze eekhoorns en niet te vergeten voor het eerst prachtig zonnig weer. Omdat niemand ons ziet houden we stiekem de mobiele telefoons aan (een doodzonde bij het golfen) en spelen illegaal kantoortje tussen de holes.

Blijk ik ook nog eens met 10 stableford punten meer van mijn compagnon gewonnen te hebben, die overigens bij hole 09 door de marshall van de baan gepikt werd omdat ie een spijkerbroek aan had, en dat kan natuurlijk niet. Gelukkig kon ie mijn regenbroek (een krijgertje van Johnny Hoes Jr) lenen die ik toevallig toch had meegenomen.

Dat ie daarmee er minder uitzag dan met jeans doet er daar even niet toe: regels zijn regels.

Stokes Parc Golf ClubStokes Parc Golf Club Stokes Parc Golf Clubkleedlokaal

veel bekijks

Na terugkeer in de city, moeten we ons natuurlijk nog wel even laten registreren in het conventiehotel. Wij krijgen deze keer behalve de vertrouwde badge met TSC-linyard, een raar koffertje kado.

Als je die badge niet hebt kom je echt nergens binnen, dus ook niet in de pepperdure, door concertpromoter AEG gesponsorde bar, waar eigenlijk het allerbelangrijkste van dit hele gebeuren plaats vindt: contacten maken, netwerken en heel veel roddelen (‘smauzen’). Maar ik bedenk mij dat dat bij elke andere conventie ook wel zo zal zijn, of je nou bandjes verkoopt of stofzuigers, er valt altijd wel wat te melden, te kankeren of te verhandelen.

Over kankeren gesproken. Op elke conventie komt er wel een zak, tas, of zoiets aan te pas.

Maar dit sloeg alles: Dat rare koffertje, in de stijl van het motief van het evenement. ‘Wat moet je er mee?’ was de meest gehoorde kreet. En je loopt er ook echt mee voor lul. Dit gaat eigenlijk te ver. Naar schatting een kwart van deze koffertjes gaat geheid achter de rododendrons. Had de speaker het bij de openingsspeech het nog over Het Milieu en meer van diens, dit gedrocht draagt daar absoluut niet aan bij. En hoe moet je dat kutding mee naar huis nemen? Een koffer in een koffer? Ik heb maar twee handen en je mag maar twee stuks bagage meenemen in het vliegtuig. Niet goed over nagedacht.

maffia koffertje compleet met als sigaarverklede ballpointmaffia koffertje compleet met als sigaarverklede ballpoint  maffia koffertje compleet met als sigaarverklede ballpoint maffia koffertje compleet met als sigaarverklede ballpoint

TNYF’s Avonds is de eerste ILMC showcase in de Gibson Guitar Studio’s in Rathbone Street.

Een soort kaal en ongezellig collega-zaaltje. Ook de bus naar dit verhaal was op de valreep geschrapt; lekkere organisatie. Aangekomen treffen we een pa/aspirant booker van de agent van Ash en Coldplay aan die bijna in tranen is. De opkomst is helemaal kut, de twee attracties die vooraf gingen aan The New York Fund, speelden voor een onaangeraakt blad vol met glazen champagne. De dame in kwestie was dolblij dat ze gelukkig haar bandje kon vertellen dat er nu buitenlands bezoek was.