INTERESSANT!

De vermoeidheid van het slempen en veel te laat naar bed gaan, en ook een beetje het tijdverschil thuis, gaat langzaam parten spelen. Desalniettemin heb ik me door een Duitse promoter laten overhalen om voor mijn toestand vroeg in de morgen een showcase met Benise, een virtuoze Amerikaanse flamingogitarist bij te wonen.

Hoop bombarie op een videoscherm met een uitleg van de manager. Blijkt dat Doug McGhee te zijn. Een beetje kenner van de popwereld weet goed wie dat is want deze manager heeft een waslijst aan grootheden op zijn conto waaronder Kiss, Bon Jovi etc etc. Zijn Duitse boezemvriend Ossy van het buro Wizard verzoekt de aanwezigen hem op korte termijn te laten weten wat voor ideeën er per land op tafel kunnen komen om de carrière van deze artiest, die in Amerika kennelijk ‘big’ is, in Europa vorm te geven. Alle grote promoters uit de Europese scène zijn aanwezig. Ook de artiest zelf is aanwezig om e.e.a. toe te lichten, de gitaar blijft echter in de koffer. We zullen zien.

Het is alweer tijd voor van allerlei seminars, en terwijl belastinggoeroe Dick Molenaar zijn kunsten vertoond en daarmee eigenlijk het meest ter zake doende panel geslaagd afrond, keutelt het elders in de conferentiezaaltjes vrolijk door over de geijkte en eigenlijk behoorlijk afgezaagde onderwerpen. Mijn pijp is snel leeg. Mijn conclusie is dat dit in Groningen stukken beter georganiseerd wordt en veel meer praktijkgericht wordt afgekaart.

We lunchen met Jan Smeets, praten bij, en intussen werken we weer een lijstje afspraken af.

Het wordt tijd voor een van de leukste intermezzo’s van het ILMC, voor de twaalfde keer al weer: The Arthur Awards. Een behoorlijk exclusief charitatief diner (voor veel) in een soort (fout) sjiek hotel in het centrum van London. Nu staat de bus wel klaar voor het hotel, maar de in London woonachtige klanten van het bal komen voornamelijk op eigen gelegenheid, dus rijdt de bus heel milieuvriendelijk met een bezetting van minder dan 40% naar Claridon Ballroom. Oorspronkelijk was deze nep-award ‘The Arthur’ een soort beeldje, voorstellende een foute 6 inch hoge sjacheraar annex potloodventer. Die prijzen als bijvoorbeeld ‘op 1 na agressiefste agent’, ‘The Promoters’ Promoter’, ‘Services Above and Beyond’ werden dan met veel sneer en humor uitgereikt.
Inmiddels zijn deze prijzen –net als de Gouden Veer op het Tradediner in Groningen- hun oorspronkelijke status ontstegen. De trofee is niet meer een leuk poppetje, maar een ordinaire geslepen, rechtopstaande glazenschijf ter grootte van een theeschoteltje, met inscriptie.
De delegates mochten allemaal weer stemmen, gekker nog de hele industrie mocht meestemmen dit jaar. Ruim 4000 stemmers kozen Herman Schuermans tot Promoter van het Jaar, zijn festival Werchter tot festival van het jaar, en ex-partner Hedwig de Meijer van de firma Stageco werd onderscheiden voor zijn succesvolle podiumcompany. Agent van het jaar werd wederom Emma Banks, terwijl ex-Helter Skelter collega Ian Huffam de prijs voor de tour van het jaar (Robbie W) in de prijzenkast kan bijschuiven.

Jammergenoeg kwam de Ahoy dit jaar stemmen te kort om venue of year te worden, en ging voor de tigste keer Wembley er met de prijs vandoor. Eenzelfde lot was Dick Molenaar beschoren omdat in zijn categorie de prijs dus naar Stageco ging.

Behalve deze prijzenslag, wordt ook hier aan de 18 ronde tafels een hoop gebabbeld en terloops ook zaken gedaan.

Na afloop gaat de rit weer retour hotel. Het is te laat om nog een showtje mee te pakken. En in de bar wordt al door menigeen afscheid genomen, want tradioneel vertrekt op zondag de helft van de populatie.