INTERESSANT!

Met een beetje pech betekent ‘lang parkeren Schiphol’ over 10 jaar dat je nabij Almere je auto kunt parkeren…De vierdaagse moet je in ieder geval lopen op Schiphol zelf, gate 35 of zoiets natuurlijk, nooit eens gate 1.

Jammergenoeg kun je niet van Rotterdam naar Austin vliegen, we moeten het er dus allemaal voor over hebben. Je kunt sowieso niet rechtstreeks naar Austin vliegen, ook niet vanuit Amsterdam.

We moeten proberen drie uur tevoren aanwezig te zijn om ons alle security gedoe te laten welgevallen (Amerika is intercontinental dus 3 uur…), allemaal voor onze eigen bestwil natuurlijk. Volledig geconditioneerd probeer ik al zo handig te pakken dat ik zo snel mogelijk overal door alle checks heen kan komen. Geen flesjes, metalen voorwerpen in de broekzakken en andere verdachte zaken in de koffer of in de tas (aanstekers mogen trouwens ook niet meer, lucifers wel), geen grappen maken over Osama en vooral geen wapens mee nemen. Je laptop bovenin je handbagage, want die moet bij elke röntgencontrole er apart uit.

NWA de Amerikaanse partner van onze nationale trots KLM vertrekt desalniettemin toch nog 10 minuten te laat, en vanwege de tegenwind komen we tenminste 20 minuten te laat aan op de tussenstop Memphis.

Ondanks het feit dat we op de 29^e rij zitten, met meer dan de gebruikelijke beenruimte en twee onbezette stoelen naast ons, blijft zo’n lange onhandige zit natuurlijk zonde van de tijd, en een bioritmische en darmfaunamatige ramp. Van slapen komt eigenlijk geen fuck. Maar gelukkig is er een ruime keuze aan muziek en films. Je kunt zelfs je eigen muziekprogramma samenstellen, weliswaar een hoop classic rock en wat verdwaalde Depeche Mode en uiteraard veel hiphop, r&b en aanverwante derivaten. Omdat we tegen de tijd in vliegen komen we ook weer in de middag aan op het forse vliegveld van Memphis. ‘On behalf of the captain and his crew, we welcome you in the United States of America’.

En dan blijkt dat we ook nog zwaar mazzel gehad hebben, want de weersomstandigheden waren uren eerder behoorlijk lastig geweest voor alle vliegverkeer in deze regio.

De bagage is doorgelabeld, maar wij zijn fors de klos om tradittioneel welkom geheten te worden door een batterij, hele grote zwarte mannen in uniform compleet met medailles, forse sleutelbos, maclite, centimeterrolletje, handboeien en gun van Het Departement of Homeland Security. Voor de tigste keer moet er een afdruk van mijn linker en rechterwijsvinger gemaakt worden (uitsluitend in die volgorde!) plus een foto (‘Take your glasses off, Sir!’). Je zou zeggen dat in dit Land of The Free en het eldorado van moderne technology, met een beetje computer mijn bio-details toch opvraagbaar zouden moeten zijn.Verder gaat de bureaucratie natuurlijk volledig uit de bocht en wordt er nog veel te veel met pen en potlood gedaan en vooral gestempeld en geniet. Nog steeds moet je een hele waslijst stupide vragen invullen: of ik lid ben geweest van de NSDAP (hoe oud ben je dan wel niet inmiddels ?), of ik van allerlei ziektes meebreng, van plan ben om een terrorist te zijn (je zou het er haast van worden) en zo meer. Als je op een van die vragen per ongeluk ja antwoordt, ben je helemaal klaar, en maak je een goede kans om teruggestuurd te worden. Maar je kunt (you are entitled to) per email in discussie gaan met dit departement of op de US ambassade in het land van herkomst. We gaan dat dus nooit doen. Met tien balies kost het toch al 3 kwartier om de inhoud van dit lijnvliegtuig in kaart te brengen.

Maar we zijn in het land waar de rock en roll bijna 50 jaar geleden uitgevonden werd, gekker nog, in deze stad. Memphis, de thuishaven (Graceland) van Elvis, nog steeds de grootste rock-icoon; en ik bedenk me elke keer, als ik in Amerika ben, dat deze man met gemak president van dit land met de onbegrensde mogelijkheden had kunnen zijn. Reagan werd per slot van rekening ook president en die man heeft nooit een gouden plaat gehaald.

Na een copieuze namaakmaaltijd in een namaak Sun Studio restaurant op het vliegveld (er is ook een Blue Note Restaurant, de enige plaats op het hele vliegveld waar je mag roken), vliegen we door naar Austin.

Blondine Glenda is onze absoluut favoriete stewardess (tot op heden) die in haar eentje het vliegtuig bestiert en al haar verplichte teksten volledig uit het hoofd, maar toch zo oorspronkelijk mogelijk, opdreunt met de bekende Texaanse tongval (yie, yai), en die bovendien geen enkel moment, gedurende de twee uur durende vervolgvlucht, haar r&r smile van haar gezicht verliest. “Yes Sir! Wish You A Pleasant Stay. Thank You For Flying NWA Sir!”

Op vliegveld Austin blijkt dat er niks meer gecontroleerd wordt, want het betreft hier natuurlijk een domestic flight. Alle bagage komt dan ook via 6 ‘carousels’ (bagageband) in de aankomsthal naar beneden gedonderd. En omdat Austin nu overstroomd wordt met honderden bandjes en conventiegangers is het een enorme puinhoop, vooral bij het loket ‘oversized’ lugage: flightcases. gitaarcases, dozen met apparatuur.

We nemen de vertrouwde yellowcab naar Hampton Inn & checken in.

Aan de balie legt het uiterst vriendelijke baliepersoneel uit dat Austin het Amsterdam van Amerika is. Bij de entree ligt een tapijt met de tekst ‘We Love Having You Here tm’ , in de lift een grote sticker met een hond met een zonnebril op ‘Smile’, terwijl naast het kraantje in de toilet een groot bord hangt ‘Keep Good Health, Clean Your Hands’.

In de lobby kom ik er achter dat mijn collega Rense heusche verstekelingen aan boord heeft genomen….