INTERESSANT!

Natuurlijk worden we door de jetlag veel te vroeg wakker in dit hotel, maar de view from a room is unbelievable.

Onder ons ligt een van de –tig golfbanen in een oude rivierbedding in deze oase van de Valley. Jammer dat we daar nu geen tijd voor hebben, want meer dan een costuum, een telefoon en een laptop heb ik niet…
Omdat bij de ‘concierge’ noch bij de ‘bell captain’ bericht van onze bagage is binnengekomen toetsen wij ‘Wall Mart’ in in de TomTom. Wall Mart is de Hema-V&D variant van de USA, waar je zo’n beetje van alles kunt krijgen, anything goes van ondergoed tot tuintractors; ik had graag zo’n tractor voor thuis meegenomen of nog gekker een levensgroot Mariabeeld (made in China), maar ja, je kunt niet alles hebben of meenemen.
Nooit kunnen bedenken dat het verlies van het meest noodzakelijke op reis zo’n handicap kan opleveren, geen telefoonlader, geen fotocamera etc. etc. Helemaal kut dus.
We stropen deze megawinkel af en hebben een winkelwagen vol, omgerekend in euro’s nog steeds geen vermogen. Het is duidelijk dat de komst van de euro dit land tot een goedkoop vakantieland heeft gemaakt. De auto waar we in rijden kost nieuw nog geen 10.000 euro, en het is toch een Chevrolet. De dollarprijzen door 2 delen, er tien % bijtellen, en je hebt de prijs in euro’s. En mijn nieuwe Sony Cyber-shot met 8.1 mega pixels kostte minder dan de helft in euro’s…
Ofschoon de presidentskandidaten niet meer kunnen opscheppen over de bloei van ’s werelds grootste economie, is het toch nog steeds zo dat de olieprijs vandaag weer een recordhoogte heeft bereikt. Op de voorpagina van The Desert Sun (een pak papier waarvoor een half voetbalveld bomen is gesneuveld) staat dat de omzet in huizen alhier, en dat is de omgeving van Palm Springs, ook een nieuwe hoogte record heeft behaald: ruim 16% meer. Wat nou huizencrisis!

De beloofde backstage-pasjes liggen niet bij de conciërge als beloofd, ook dat is waardeloos. Bellen en emailen. Ze liggen nu klaar bij ‘Artist Will Call’. Voor mij een nieuw begrip.
De TomTom wordt twee keer geherprogrammeerd en leidt ons fantastisch rondom de files.
Iedereen staat netjes in de file; wij niet dus.
Elke doorgangscontrole overdonderen wij met de magische woorden: ‘Artist Will Call’.
Met een zonnebril op, zonder enige papieren, pasjes of wat dan ook, zegt de laatste agent zelfs: ‘You should say I a man artist, man’.

De agent heeft helemaal gelijk. Boem, we staan bij de Alleen ligt daar geen envelop. Even lijkt  het het bekende kastje naar de muur verhaal totdat een jongedame in het tigste golfkarretje vraagt of wij artist zijn. ‘Yep’, dat zijn we. Ze rijdt ons een paar kilometer in haar wagentje, daar waar aanlopende publiek door het stof moet, dropt ze ons bij een groot bord met ‘Box Office and Will Call’.

We denken dat we er zijn, maar ook wij moeten door het stof…

We verhuizen van ‘line’ naar ‘line’. Zo herkennen wij ‘Ticketmaster Will Call’, ‘MSO/Press’, ‘Ticket/Will Call/Issues’ en staan ten slotte voor lul in de langste: ‘Artist/Goldenvoice AMEX Will Call’.

Dat blijkt een portocabine met meerdere raampjes te zijn, maar er is er slechts 1 bevrouwd. Gelukkig staat er een tent over de rijen heen. Naast ons is de ‘line Press’, daar staan 3 man, en die zijn relatief snel geholpen. Onze rij is honderd man lang, en het duurt letterlijk uren.
Af en toe komt er een official polshoogte nemen in de rij; ja, het zijn allemaal gasten van de artiesten of van de organisator. Vlak voor we aan de beurt zijn gaat alsnog het tweede raampje open. ‘ID please’. Mijn rijbewijs gaat tenminste door 4 paar handen en na een kwartier (en vooral gemopper achter mij) hebben we twee stoffen bandjes met ‘MAINSTAGE’.

We lopen door de toegangscontrole en worden er ad random door de cops op aanwijzing van de security uitgevist. Hopla een Nederlands paspoort. Dat staat garant voor extra paranoia, en de zelfs de vouwen van de broekspijp zijn worden aan een nauwkeurig onderzoek onderworpen.
Binnengekomen zien we mensen met 4 of vijf verschillende bracelets, dat belooft weinig goeds, maar toch blijkt dat we ongeveer de juiste festival ID hebben; althans voor vandaag Friday.

Het JOHN BUTLER TRIO en nog een paar interessante nieuwkomers, hebben we al moeten missen. Het zij zo. John c.s. zien we binnenkort wel in de (uitverkochte) Melkweg.
Effe snel de dames van de BREEDERS dagzeggen, maar die staan al op het grootste podium. Er wordt strak de hand gehouden aan de tijdschema’s, dat moet gezegd worden. De dames staan stom verbaasd dat ik echt ben gekomen, drie dagen geleden zaten we nog gezellig in de kleedkamer van de Melkweg te bomen, en nu staan ze hier in de snikhete zon zich te verbazen.

We hebben de eerste van de ruim 130 acts gehad. Bruce Fessier van The Desert Sun noteerde ‘Coachella has garnered a reputation as a pioneer music festival destination that helps up-and-coming bands to find an audience with the media and young music fans who come from all over the World….’ Vervolgens worden fans gequoted uit voornamelijk San Francisco en LA en de omgeving van Palm Springs…
Het gaat het publiek toch niet alleen om de gevestigde namen. Een snel rijzende ster is VAMPIRE WEEKEND.

’s Avonds zal blijken dat de zogenaamde buzz bands zeer goed bezocht worden.
De Raconteurs doen het aardig tot goed, met Stones-achtige new-bluesnummers en een paar niet onverdienstelijke popliedjes. Toch haalt Jack White het niet bij zijn eigenlijke band, maar dat zal wel aan mij liggen. Het doet me allemaal een beetje denken aan die ene scene uit die nieuwe Stones film waar hij ook in figureert, het komt net niet uit de verf.

Bij de grotere headliner The Verve stroomt het veld voor de mainstage vol, maar het lukt niet echt om het allemaal vast te houden. Het publiek kiest voor de succesvolle verrassingen op andere podia zoals Vampire Weekend, dat ook naar Nederland gaat komen. Het mij onbekende US dj-duo SANDRA COLLINS geeft een afgeladen tent, en de in rode trainingspakken gestoken Noorse DATAROCK scoort
massive. Nog beter gaat het met PENDULUM . SHARON JONES & the DAP KINGS is een zwarte souldame met dito band, even weer wat anders dan de gestampte dj-pot.

‘No, Jack isn’t in yet’, de productieman van JACK JOHNSON verexcuseert zich. Kommie  helemaal uit Nederland, issie er nog nie…

Wel begrijpen we dat deze familie, een zeer uitgebreid gezelschap, niet happy is met de manier waarop de festivalorganisatie de uitgebreide eco-rider (bijna 10 pagina’s) van onze publiekheld aan de laars heeft gelapt. Jack had het op zijn eigen jaarlijkse feestje thuis in Hawai helemaal voor elkaar gehad.

Jack is zeer begaan met het milieu tot in de details, hij begrijpt dat festivals niet alles kunnen honoreren, maar het had veel beter gekund. Van weer een andere kant, wordt een uur later de hele band per auto naar het podium gebracht, terwijl de truck zich alweer staan in te drinken om direct na afloop weer te vertrekken.

Uiteraard blijkt dat je toch weer een extra pasje moet hebben om op de side-stages te mogen staan. Op mijn pasje, in de vorm van een driehoek, staat zelfs ‘Afterparty’.
Jack begint precies op tijd en is absoluut the top of the bill.

Foto 0107/108 Top of the bill

Per liedje leidt elke eerste noot tot een bescheiden applausje, als teken van herkenning.
Wat is deze man toch gewoon, en vooral relaxed. Een minimale backline, een fantastische geluid en een doeltreffend aantal beeldschermen, staan in schril contrast tot de overdonderende maximale herrie en podiumopstelling van de voorgangers.

Jack maakt zich er niet makkelijk van af. En vlak voor het einde komen de onaangekondigde Brushfire labelmates MATT COSTA en MASON JENNINGS het podium op.

Tegen een decor van echte vanonderen uitgelichte palmbomen, en een sprookjesachtige verlichting van deze oase in de woestijn, is dit een haast onwerkelijke voorstelling in het land of the free. Dit rare stuk decadent Amerika, bestaande uit ’s nachts volop verlichte compounds met slagbomen, patsmobielen, paradijselijke resorts compleet met golfkarretjes, supermalls met boutiques en Italiaanse modemerken.
Intussen zijn alle beer gardens al gesloten. En als we backstage komen is daar ook alles al opgeruimd. Dat staat netjes. Even nog bij Jack een sapje drinken en weer naar ons eigen, niet minder belachelijke hotel met alle toeters en bellen.
De productiemanager heeft twee parkeerkaarten voor ons georganiseerd, wij zijn morgen hopelijk van die problematiek verlost…