INTERESSANT!

Iemand maakte mij er op attent dat de directeur van de Stadsschouwburg van Tilburg iets onaardigs over mij had geschreven op z’n weblog. Wie heeft wat geschreven?
Nou Leo Pot.

"Oh, die!"
Nou heb ik ‘t al niet zo meteen op mensen met zo’n achternaam, maar moet je je nou alles laten aanleunen?
Misschien was ie wat geschrokken toen wij ons bij de invalportier (werkstudent zonder opleiding in deze) meldden met "Is Pol thuis?"
"Wie zegt U?"
"Pot dan?"
"Meneer Pot is er, maar die is druk met Hans Teeuwen bezig"
"Ok, maar wij hebben wel afgesproken met hem."
"Wat komt U dan doen?" (alsof ik dat elke invalportier zou moeten willen uitleggen wat ik allemaal overal wil komen doen…)
"Wij komen Guus Meeuwis afrekenen, kedeng kedeng, weet je wel?!"
Misschien was mijn entree wat te lollig geweest…
Enfin, Pol zat klaarblijkelijk zo boven op de kast en gingen meteen voor het slapen nog effe bloggen, en dat is toch kras voor een bijna pensioengerechtigde.
We gaan je weer zien Leo.
O ja, Pot kwam niks te kort met twee uitverkochte Guus shows, als je al dat gesnabbel met die toeslagen en andere flauwekul ook netjes meetelt.

De Stoelenpolitie
Guus Meeuwis heeft zich na de sof van de Entertainment Group omringd met nieuwe mensen en een daarvan is manager Willem Venema, afkomstig uit de popmuziek. Die kijkt vol verbazing rond in de wereld van het theater, zo vertelde hij mij. In geen twee theaters blijkt er op dezelfde manier te worden afgerekend: er wordt gegoocheld met BUMA-rechten, met aftrekposten en met toeslagen. Daarnaast laakt hij de onbetrouwbaarheid van enkele theaters, die minder stoelen op hun afrekening vermelden dan er in de zaal staan. Zijn beschuldiging hard maken wilde of kon hij echter niet.
Kennelijk heeft zijn frustratie en wantrouwen hem doen besluiten om dan maar in elk theater de stoelen te gaan tellen en dat is geen lekkere binnenkomer bij een theater dat alles wel netjes doet. Hij is bovendien – zoals een collega dat formuleerde – als de dood dat een theater iets verdient aan een optreden. Willem zelf is daar heel duidelijk in: ik behartig het belang van de artiest en van de artiest alleen. Dat een win/win situatie een betere basis is voor een meer langdurige relatie, lijkt hij niet te begrijpen.
Op zo’n moment realiseer je weer hoe belangrijk het is dat er in ons vak veel goede zakelijke partners zijn, waarbij je niet hoeft te letten op allerlei kleine lettertjes en met wie je goede, langdurige relaties kunt aangaan. En als het inderdaad zo is dat er onbetrouwbare theaterdirecteuren zijn, dan moeten die snel aan de kaak gesteld worden.
Geplaatst door Leo Pot op 0:58 0 reacties