INTERESSANT!

Ik krijg sinds mijn ontslag op staande voet bij de Concertgigant, elk jaar netjes van de directeur van het festival een twee-persoonsuitnodiging om langs te komen, en als ik dochterlief ook mee wil nemen, is dat ook geen issue, en het soort polsbandje ook niet echt. Dat is niet alleen heel sympathiek, maar volgens mijn omgeving ook terecht.
Nu ben ik al jaren niet meer verbonden aan het festival, maar dat wil niet zeggen dat ik er helemaal niks meer mee zou hebben, of dat ik het niet zou volgen; ook als ik niet ga.
En dit jaar gaf het moverende redenen om niet te gaan, die er in onderstaand kader nu even niet toe doen, maar als ik onderstaand tevoren geweten had was dat een reden geweest.

Mijn vrouw had De Volkskrant (van maandag 23 augustus) al bij de oude kranten gegooid, terwijl ik nog nieuwsgierig was naar de recensies over Lowlands, en m.n. de recensie over Go Back To The Zoo, een band van ons rooster die snel in de belangstelling stijgt op dit moment. 
Op de wc was ik er niet toe gekomen, want dankzij het vernieuwde formaat is het al een tijdje een vaak te groot pak papier om door te ploegen.
Eerlijk gezegd twijfelen we al een jaar of we het abonnement nu wel of niet eindelijk eens echt zullen opzeggen, want wat eens een leuke ochtendkrant was met fris nieuws, is nu een leuterkrant dat te regelmatig meer een kruising van Hart van Nederland en De Telegraaf lijkt.
Maar het abonnement staat op naam van mijn vrouw, mijn eigen abonnement heb ik al in 1986 opgezegd.

Op de keukentafel bladert een half gelezen krant slordig, maar makkelijker dan in de lucht.
Op pagina 5 glimpte het woord "Lowlands", en de volledige kop bleek te zijn "Van Uhm als artiest op Lowlands".
Pardon?
Foto erbij, met een militair uitgedost als het type Karremans. Aan de linkerpols van de arm met opgestroopt combatjack, ontwaar ik een heus plastic polsbandje met nog net leesbaar "ARTIST".
De subtitel luidt: "Gewapend met een polsbandje ‘artiest’ oogst generaal Van Uhm applaus van de popliefhebbers op Lowlands. ‘Alles wat ik vraag is erkenning voor de militairen’."

En nu lees ik dat voortaan het festival uit een soort maatschappelijke betrokkenheid ook het leger graag over de vloer ziet komen om ‘onze aanwezigheid in Afghanistan’  en ‘sommige niet te tolereren fouten’ uit te leggen.
Met mooi- en krompraters als Van Agt en Lubbers op Lowlands kan ik nog leven, vooral als zie opeens kunnen bogen op voortschrijdend politiek inzicht.
Met Plaszerk had ik al meer bedenkingen, maar een generaal, dat gaat mij als erkend S-5 te ver.
Het moet niet gekker worden.
Ik wil niet zo ver gaan dat ik als een van de medebedenkers/initiatiefnemers etc etc van het festival ooit een vastomlijnde pretentie of bedoeling heb gehad met "A Campingflight into Lowlands Paradise" (tegenwoordig zo lelijk afgekort als ‘lowlands‘), maar ik zou het never in mijn hoofd halen om een generaal (en ik weet het, de man heeft zijn zoon daar verloren,ook niet leuk, maar wel risico van het vak) een podium op een (pop)festival te geven, laat staan te programmeren.
Dat is een ernstige, principiele en verontrustende programmatische vergissing!

Over Uruzgan valt niks uit te leggen, en hoeft niks uitgelegd te worden. Wij zijn toch niet collectief gekke henkie? 
En ik durf rustig te stellen dat mijn maag omdraait als telkens maar weer gesteld wordt dat we trots moeten zijn op wat we daar hebben gedaan. We en "wij" hebben daar helemaal niks te zoeken; en ik ben gelukkig niet de enige die dat vind.
Op de foto staat een lachebekje, kennelijk een festivalbezoeker met een halfslachtige hannenkam met een zwart t-shirt aan met daarop twee hokje "geschikt" en ”ongeschikt". Het eerste hokje is aangekruist.
"Intussen laat een jongen uit het publiek zich door zijn vriendin fotograferen met een joint in de mondhoek, met op de achtergrond de commandant. Geintje voor thuis."
Schrijver van het artikel, Robert van Gijssel (die mij ooit eens heel sympathiek interviewde) concludeert "Volgens Van Uhm geeft zijn optreden en met name de warme bijval aan dat het maatschappelijk gezien wel goed zit met de krijgsmacht."
Wel ja joh.
Misschien vindt het Ministerie van Oorlog (Defensie mag je dat inmiddels niet meer noemen) Lowlands inmiddels wel zo leuk dat het volgend jaar het festival gaat sponsoren, en daarbij misschien wel een door Teboskin bijgewerkt wervingsstandje mag inrichten (per slot van rekening staan er al tanks en vuurwapens op t-shirts). Dan zullen ‘we’ van die jointjesrokers wel eens mannen maken!

Op de militaire dienstkeuring in 1971 te Utrecht, mocht ik pas als laatste bij de dienstdoende keuringsofficier in zijn kantoortje komen; niet omdat ik toch al achteraan in het alfabet zat, maar als een soort straf, omdat ik vanaf ‘s morgens 9.00 uur de boel had lopen verzieken. Dat was uiteindelijk ver na vijf uur ‘s middags, de rest van het alfabet was al lang naar huis, mijn geld om te flipperen was allang op, en de gevulde koeken in de cantina ook.
Een ex-KNIL duwde mij een papiertje in de hand. Op het papiertje stond gestempeld "GESCHIKT".
Ik probeerde nog lollig te zijn, en vroeg: "Uh maarschalk, lees ik het nou goed? GESCHIFT?".
De luitenant snauwde mij toe "jou krijgen we nog wel !".
Tien jaar later kreeg ik -na een (hele korte) herkeuringsprocedure op basis van mijn eigen verzoek tot extra aandacht voor het Bovenlichaam te Den Haag-, ‘s anderdaags aangetekend een door de toenmalige minister De Ruyter met echte vulpen ondertekende beschikking: "VOORGOED ONGESCHIKT VERKLAARD"
Volgens die beschikking mag ik zelfs bij een atoomaanval niet eens zandzakken vullen.
Nou ja, dan maar niet.